"ਸਨ ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਨੈਣਾਂ ਰਹੇ ਡਲਕ ਡਲਕ ਭਰਦੇ
"ਤਕ ਤਕ ਕੇ ਬਿਰਹਾ ਸਾਡਾ ਚਾਨਣ ਦੀ ਪਾਂਦੇ ਝਾਤ।
"ਮਤ ਆ ਜਏ ਓ ਸਾਡਾ ਜਾਨੀ ਕਿਸੇ ਪਲੇ ਛਿਨ
"ਰਸਤੇ ਕਰੇਂਦੇ ਰੌਸ਼ਨ ਤਾਰੇ ਰਹੇ ਨੇ ਰਾਤ।
"ਸਜਣਾ ! ਅਸੀਂ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਇਕ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ
"ਵਿਚ ਕਦੇ ਆਹੋ ਜ਼ਾਰੀ ਹੋ ਸ਼ਾਂਤਿ ਤੇ ਅਸ਼ਾਂਤਿ।
"ਕਦੀ ਤ੍ਰਬਕ-ਆਸ ਪੁੰਨੀ, ਕਦੇ ਕਰਕ ਕਾਲਜੇ ਦੀ,
"ਇਉਂ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਤਕ ਤਕ ਕੇ ਲਾਏ ਘਾਤ।
"ਕਦੇ ਰੋਂਦਿਆਂ ਹਸਾਵੇ, ਕਦੇ ਚੁੱਪ ਮਗਨ ਕਰਦਾ,
"ਕਦੇ ਹਸਦਿਆਂ ਰੁਆਵੇ, ਕਦੇ ਪੁੱਛਦਾ ਨ ਬਾਤ।
"ਹੈ ਖੁਰਾਕ ਦਿਲ ਦੀ ਮੇਰੇ ਬਨ ਦਰਦ ਇਹ ਗਈ ਹੈ
"ਤੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਇਹ ਦਿਲ ਹੈ ਭਾਇਆ ਜਿਵੇਂ ਸੁਗਾਤ।"
ਲੋਕੋ ! ਜੇ ਚਾਹ ਹੈ ਜੇ, ਕੁਛ ਦਰਦ ਖ੍ਰੀਦਣੇ ਦੀ
ਝੋਲੀ ਭਰੀ ਪਈ ਜੇ ਲੁਟ ਲੈ ਲਓ ਏ ਦਾਤ !
ਨਹੀਂ, ਵਾਂਙ ਜ੍ਯੋਤਸ਼ੀ ਦੇ ਖਪ ਖਪ ਕੇ ਵਿਚ ਹਿਸਾਬਾਂ
ਇਸ ਦਰਦ ਦੀ ਕਣੀ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਚੜ ਪ੍ਰਭਾਤ।
ਉਠ ਟੁਰ ਪਓਗੇ ਗਿਣਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ, ਅਪਨੇ, ਭਾਗ,
ਬੇਦਾਗ਼ ਇਸ਼ਕ ਛਾਪੇ, ਪਯਾਰਾਂ ਦੀ ਛੂਹ ਨ ਛਾਤ;
ਬਿਨ ਚੱਮੇ ਓਸ ਰਸ ਦੇ ਜੋ ਗ਼ਮ ਮਹਬੂਬ ਅੰਦਰ
ਦਾਤੇ ਲੁਕਾਕੇ ਧਰਿਆ, ਜੀਵਨ ਦੀ ਜੋ ਸੁਗਾਤ। ੧੩
