'ਗ਼ਮ ਉਸ ਦੇ ਨਾ ਮਿਲਣ ਦਾ ਜੋ,

ਐ ਜਿੰਦੇ ! ਬੈਠ ਕੇ ਖਾਓ।'

ਕਦੇ ਸ਼ੁਕਰਾਂ ਦਾ ਚਾ ਭਰਦਾ

'ਇਹ ਗ਼ਮ ਬੀ ਦਾਤ ਹੈ ਉਸਦੀ,

'ਰਹਣ ਤਾਜ਼ੇ ਜੁ ਗਮ ਦੇ ਹਨ

ਕਿ ਵਿਚ  ਸੀਨੇ ਲਗੇ ਘਾਓ।'

ਕਦੇ ਦੇਂਦਾ ਉਲਾਭੇ ਹੈ

ਇਹ ਦਿਲ ਮੇਰਾ, 'ਸੁਣੀਂ ਸੁਹਣੇ!

'ਲਗਾ ਕੇ ਦੀਦ ਪ੍ਯਾਰਾਂ ਦੀ

ਨਜ਼ਰ ਸਾਨੂੰ ਨ ਕਿਉਂ ਆਓ?

'ਜਿ ਮਿਲਣਾ ਸੀ ਨਹੀਂ ਸਾਂਈਆਂ,

ਤਾਂ ਵਿੱਥਾਂ ਘੜਨੀਆਂ ਕਿਉਂ ਸਨ?

'ਨਾ ਨਜ਼ਰ ਉਹਲੇ ਫਬੇ ਰਹਿਣਾ

ਜੇ ਵਿੱਥਾਂ ਦਾ ਤੁਸਾਂ ਚਾਓ।'

ਚਿਣਗ ਬੇਚੈਨ ਰਖਦੀ ਹੈ

ਬੁਝਾਵਣ ਤੇ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਦਿਲ,

ਰਹੇ ਮਘਦੀ ਚਿਣਗ ਏਹੋ

ਤੇ ਲਾਂਦੀ ਆਪਣੇ ਘਾਓ।

ਇਹੋ ਜੇ ਹੈ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇਰੀ,

ਹਾਂ, ਏਹੋ ਦਾਤ ਹੈ, ਤੇਰੀ,

ਮੈਂ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇਸ ਦਾ,

ਸਦਾ ਹੀ, ਹਾਂ, ਰਹੇ ਥਾਂਓ। ੪੧