ਨੱਸ਼ਾ ਕਹਾਂ ਸਾਗਰ ਮੇਂ ਥਾ ਮਸਤੀ ਕਹਾਂ ਬੋਤਲ ਮੇਂ ਥੀ

 

(ਮਕਤਲ =ਕਤਲਗਾਹ, ਵਸਫ਼=ਗੁਣ, ਬੇ-ਅਮਾਂ=ਬੇਆਸਰਾ, ਗੋ=ਭਾਵੇਂ, ਕਸ਼ੀਦ=ਕੱਢਣਾ)

 

੪. ਤੇਰੀ ਬਾਤੇਂ ਹੀ ਸੁਨਾਨੇ ਆਏ

ਤੇਰੀ ਬਾਤੇਂ ਹੀ ਸੁਨਾਨੇ ਆਏ

ਦੋਸਤ ਭੀ ਦਿਲ ਹੀ ਦੁਖਾਨੇ ਆਏ

ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਹਮ ਸੋਚਤੇ ਹੈਂ

ਤੇਰੇ ਆਨੇ ਕੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਆਏ

 

ਐਸੀ ਕੁਛ ਚੁਪ-ਸੀ ਲਗੀ ਹੈ ਜੈਸੇ

ਹਮ ਤੁਝੇ ਹਾਲ ਸੁਨਾਨੇ ਆਏ

 

ਇਸ਼ਕ ਤਨਹਾ ਹੈ ਸਰੇ-ਮੰਜ਼ਿਲ-ਏ-ਗ਼ਮ

ਕੌਨ ਯਹ ਬੋਝ ਉਠਾਨੇ ਆਏ

 

ਅਜਨਬੀ ਦੋਸਤ ਹਮੇਂ ਦੇਖ, ਕਿ ਹਮ

ਕੁਛ ਤੁਝੇ ਯਾਦ ਦਿਲਾਨੇ ਆਏ

 

ਦਿਲ ਧੜਕਤਾ ਹੈ ਸਫ਼ਰ ਕੇ ਹੰਗਾਮ

ਕਾਸ਼ ਫਿਰ ਕੋਈ ਬੁਲਾਨੇ ਆਏ

ਜੋ ਸਰ ਭੀ ਕਸ਼ੀਦਾ ਹੋ ਉਸੇ ਦਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

ਅਗਯਾਰ ਜੋ ਕਰਤੇ ਥੇ ਸੋ ਅਬ ਯਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

 

ਵੋ ਕੌਨ ਸਿਤਮਗਰ ਥੇ ਕਿ ਯਾਦ ਆਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ

ਤੂ ਕੈਸਾ ਮਸੀਹਾ ਹੈ ਕਿ ਬੀਮਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

 

ਅਬ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੋਤੀ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਜਲਤਾ ਹੈ ਦੇਖੇਂ

ਸ਼ੋਲਾ-ਸਾ ਤਵਾਫ਼ੇ-ਦਰੋਂ-ਦੀਵਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

 

ਕਯਾ ਦਿਲ ਕਾ ਭਰੋਸਾ ਹੈ ਕਿ ਯਹ ਸੰਭਲੇ ਕਿ ਨ ਸੰਭਲੇ

ਕਯੋਂ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਮੇਰਾ ਗ਼ਮਖ਼ਵਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

 

ਹੈ ਤਰਕੇ-ਤਾਅੱਲੁਕ ਹੀ ਮਦਾਵਾ-ਏ-ਗ਼ਮ-ਏ-ਜਾਂ

ਪਰ ਤਰਕੇ-ਤਾਅੱਲੁਕ ਤੋ ਬਹੁਤ ਖ਼ਵਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

 

ਇਸ ਸ਼ਹਰ ਮੇਂ ਹੋ ਜੁੰਬਿਸ਼-ਏ-ਲਬ ਕਾ ਕਿਸੇ ਯਾਰਾ

ਯਾਂ ਜੁੰਬਿਸ਼-ਏ-ਮਿਜ਼ਗਾਂ ਭੀ ਗੁਨਹਗਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

 

ਤੂ ਲਾਖ 'ਫ਼ਰਾਜ਼' ਅਪਨੀ ਸ਼ਿਕਸਤੋਂ ਕੋ ਛੁਪਾਏ

ਯਹ ਚੁਪ ਤੋ ਤੇਰੇ ਕਰਬ ਕਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

 

(ਕਸ਼ੀਦਾ=ਖਿੱਚਿਆ ਹੋਇਆ, ਅਗਯਾਰ= ਗੈਰ, ਤਵਾਫ਼=ਮੰਡਰਾਉਣਾ, ਮਦਾਵਾ=ਇਲਾਜ, ਜੁੰਬਿਸ਼-ਏ-ਲਬ= ਬੁੱਲ੍ਹ ਹਿਲਾਉਣਾ, ਯਾਰਾ=ਹੌਸਲਾ, ਮਿਜ਼ਗਾਂ=ਪਲਕਾਂ)