'ਫ਼ਰਾਜ਼' ਅਪਨੇ ਸਿਵਾ ਹੈ ਕੌਨ ਤੇਰਾ

ਤੁਝੇ ਤੁਝਸੇ ਜੁਦਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

 

(ਆਲਮ=ਹਾਲਤ, ਬਾਰ-ਹਾ=ਬਾਰ-ਬਾਰ, ਪਾਸੇ-ਵਫ਼ਾ=ਵਫ਼ਾ ਦਾ ਲਿਹਾਜ਼, ਆਸ਼ਨਾ= ਜਾਣਕਾਰ)

 

੯. ਯੂੰ ਤੋ ਪਹਲੇ ਭੀ ਹੁਏ ਉਸਸੇ ਕਈ ਬਾਰ ਜੁਦਾ

ਯੂੰ ਤੋ ਪਹਲੇ ਭੀ ਹੁਏ ਉਸਸੇ ਕਈ ਬਾਰ ਜੁਦਾ

ਲੇਕਿਨ ਅਬ ਕੇ ਨਜ਼ਰ ਆਤੇ ਹੈਂ ਕੁਛ ਆਸਾਰ ਜੁਦਾ

 

ਗਰ ਗ਼ਮ-ਏ-ਸੂਦ-ਓ-ਜ਼ਿਯਾਂ ਹੈ ਤੋ ਠਹਰ ਜਾ ਐ ਜਾਂ

ਕਿ ਇਸੀ ਮੋੜ ਪੇ ਯਾਰੋਂ ਸੇ ਹੁਏ ਯਾਰ ਜੁਦਾ

ਦੋ ਘੜੀ ਉਸਸੇ ਰਹੋ ਦੂਰ ਤੋ ਯੂੰ ਲਗਤਾ ਹੈ

ਜਿਸ ਤਰਹ ਸਾਯਾ-ਏ-ਦੀਵਾਰ ਸੇ ਦੀਵਾਰ ਜੁਦਾ

 

ਯੇ ਜੁਦਾਈ ਕੀ ਘੜੀ ਹੈ ਕਿ ਝੜੀ ਸਾਵਨ ਕੀ

ਮੈਂ ਜੁਦਾ ਗਿਰਯਾ-ਕੁਨਾਂ, ਅਬਰ ਜੁਦਾ, ਯਾਰ ਜੁਦਾ

 

ਕਜਕੁਲਾਹੋਂ ਸੇ ਕਹੇ ਕੌਨ ਕਿ ਐ ਬੇਖ਼ਬਰੋ

ਤੌਕ-ਏ-ਗਰਦਨ ਸੇ ਨਹੀਂ ਤੁਰਰਾ-ਏ-ਦਸਤਾਰ ਜੁਦਾ

 

ਇਸ ਕਦਰ ਰੂਪ ਹੈਂ ਯਾਰੋਂ ਕੇ, ਕਿ ਖੌਫ ਆਤਾ ਹੈ

ਸਰੇ-ਮਯਖ਼ਾਨਾ ਜੁਦਾ ਔਰ ਸਰੇ-ਦਰਬਾਰ ਜੁਦਾ

 

ਕੂ-ਏ-ਜਾਨਾਂ ਮੇਂ ਭੀ ਖ਼ਾਸਾ ਥਾ ਤਰਹਦਾਰ 'ਫ਼ਰਾਜ਼'

ਮੈਂ ਕਯਾ ਕਰੂੰ ਮੇਰਾ ਦੁਸ਼ਮਨ ਮੁਝੇ ਬੁਰਾ ਨ ਲਗਾ

 

ਹਰ ਏਕ ਕੋ ਜ਼ੋਮ ਥਾ ਕਿਸ-ਕਿਸ ਕੋ ਨਾਖ਼ੁਦਾ ਕਹਤੇ

ਭਲਾ ਹੁਆ ਕਿ ਸਫ਼ੀਨਾ ਕਿਨਾਰੇ ਜਾ ਨ ਲਗਾ

 

ਮੇਰੇ ਸੁਖ਼ਨ ਕਾ ਕਰੀਨਾ ਡੁਬੋ ਗਯਾ ਮੁਝਕੋ

ਕਿ ਜਿਸਕੋ ਹਾਲ ਸੁਨਾਯਾ ਉਸੇ ਫ਼ਸਾਨਾ ਲਗਾ

 

ਬਰੂਨੇ-ਦਰ ਕੋਈ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨ ਸਾਯਾ ਥਾ

ਸਭੀ ਫ਼ਿਸਾਦ ਮੁਝੇ ਅੰਦਰੂਨੇ-ਖ਼ਾਨਾ ਲਗਾ

 

ਮੈਂ ਥਕ ਗਯਾ ਥਾ ਬਹੁਤ ਪੈ-ਬ-ਪੈ ਉੜਾਨੋਂ ਸੇ

ਜਭੀ ਤੋ ਦਾਮ ਭੀ ਇਸ ਬਾਰ ਆਸ਼ੀਯਾਨਾ ਲਗਾ

ਇਸ ਅਹਦ-ਏ-ਜ਼ੁਲਮ ਮੇਂ ਮੈਂ ਭੀ ਸ਼ਰੀਕ ਹੂੰ ਜੈਸੇ

ਮੇਰਾ ਸੁਕੂਤ ਮੁਝੇ ਸਖ਼ਤ ਮੁਜਰਿਮਾਨਾ ਲਗਾ

 

ਵੋ ਲਾਖ ਜੂਦ-ਫ਼ਰਾਮੋਸ਼ ਹੋ 'ਫ਼ਰਾਜ਼' ਮਗਰ

ਉਸੇ ਭੀ ਮੁਝਕੋ ਭੁਲਾਨੇ ਮੇਂ ਇਕ ਜ਼ਮਾਨਾ ਲਗਾ

 

(ਜ਼ੋਮ=ਹੰਕਾਰ, ਨਾਖ਼ੁਦਾ=ਮਲਾਹ, ਸਫ਼ੀਨਾ=ਕਿਸ਼ਤੀ, ਕਰੀਨਾ=ਤਰੀਕਾ, ਬਰੂਨੇ=ਬਾਹਰ, ਪੈ-ਬ-ਪੈ=ਇਕ ਤੋਂ ਬਾਦ ਇਕ, ਸੁਕੂਤ=ਚੁੱਪ, ਜ਼ੂਦ-ਫ਼ਰਾਮੋਸ਼=ਛੇਤੀ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲਾ)