੩੫. ਗਈ ਰੁਤੋਂ ਮੇਂ ਤੋ ਸ਼ਾਮੋ-ਸਹਰ ਨ ਥੇ ਐਸੇ

ਗਈ ਰੁਤੋਂ ਮੇਂ ਤੋ ਸ਼ਾਮੋ-ਸਹਰ ਨ ਥੇ ਐਸੇ

ਕਿ ਹਮ ਉਦਾਸ ਬਹੁਤ ਥੇ ਮਗਰ ਨ ਥੇ ਐਸੇ

 

ਯਹਾਂ ਭੀ ਫੂਲ ਸੇ ਚੇਹਰੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇਤੇ ਥੇ

ਯੇ ਅਬ ਜੋ ਹੈਂ ਯਹੀ ਦੀਵਾਰੋ-ਦਰ ਨ ਥੇ ਐਸੇ

 

ਮਿਲੇ ਤੋ ਖ਼ੈਰ ਨ ਮਿਲਨੇ ਪੇ ਰੰਜਿਸ਼ੇਂ ਕੈਸੀ

ਕਿ ਉਸਸੇ ਅਪਨੇ ਮਰਾਸਿਮ ਥੇ ਪਰ ਨ ਥੇ ਐਸੇ

 

ਰਫ਼ਾਕਤੋਂ ਸੇ ਭਰਾ ਹੂੰ ਮੁਸਾਫ਼ਤੋਂ ਸੇ ਨਹੀਂ

ਸਫ਼ਰ ਵਹੀ ਥੇ ਮਗਰ ਹਮਸਫ਼ਰ ਨ ਥੇ ਐਸੇ