ਪਰਸੋਂ ਮੈਂ ਪਟਿਆਲੇ ਸਾਂ

ਇਕ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਫੁਲਕਾਰੀ ਡੀਜ਼ਾਈਨ ਦੀਆਂ

ਕਈ ਰੰਗਾਂ ਵਿਚ ਚੁੰਨੀਆਂ ਹੀ ਚੁੰਨੀਆਂ ਸਨ

ਮੈਨੂੰ ਏਨੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ

ਮੈਂ ਸਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਲੈ ਆਇਆ

ਹਨੂਮਾਨ ਵਾਂਗ...

ਲੈ ਹੁਣ ਗੰਢ ਖੋਹਲ ਕੇ ਚੁਣ ਲੈ...

 

ਪਰ ਉਹ ਏਨੇ ਬਿਮਾਰ ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਕਿ ਖੁਦ ਉਠ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਕਦੇ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਬੂਲ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਭਾਵਨਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਭੇਂਟ। ਉਹ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਸਨ, ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਹੁਰਾਂ ਲਈ ਕਜ਼ਾਨ-ਜਾਕਿਸ ਦੇ ਖ਼ਤਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਲੈ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣੇ ਦਿਨ ਯਾਦ ਕਰਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਕੱਠੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ।

'ਸੁਹਣੀ' ਵਿਚ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਸੁਹਣੀ ਆਖਦਿਆਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਲਿਖਦੇ ਹਨ, ਸੁਹਣੀ ਨੇ ਤਾਂ ਕੱਚੇ ਘੜੇ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਦਰਿਆ ਪਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲੇਖਣੀ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਪਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਿਛਲੀ ਅੱਧੀ ਸਦੀ ਵਿਚ।

ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ 'ਆਲ੍ਹਣਾ ਘਰ' ਵਿਚ ਇਮਰੋਜ਼ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਇਕ ਖੁਲ੍ਹਾ ਘਰ ਦਸਦਿਆਂ ਲਿਖਦੇ ਹਨ-

ਮੇਰਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਘਰ ਮੇਰੇ ਜਿੱਡਾ

ਪਰ ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਏਂ

ਇਹ ਮੇਰੇ ਜਿੱਡਾ ਵੀ

ਤੇ ਤੇਰੇ ਜਿੱਡਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ...

 

ਉਹ ਆਪਣਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਘਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਓਨਾ ਹੀ ਵੱਡਾ ਹੈ ਜਿੰਨੇ ਉਹ ਹਨ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਹੋਰ ਵੱਡਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਉਡਾਨ ਬਹੁਤ ਲੰਮੀ ਹੈ ਅਤੇ ਵਾਪਸੀ ਬਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ। ਜਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਤਿਣਕੇ