ਆਈ। ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤਕ ਛੱਡਣ ਆਏ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, ''ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ, ਪਰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਘੁਲਮਿਲ ਗਈ ਹੈ।"

ਮੈਂ ਤਸੱਲੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਵਰਤਾਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਅਹਿਸਾਨ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਫੋਨ ਆਇਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਸਨ। ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ, ''ਉਮਾ ! ਤੂੰ ਤਾਂ ਕਲ੍ਹ ਜਾਦੂ ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਏਨੀ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਦੀ ਸੁੱਤੀ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਦਰਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਫੇਰ ਕਦੋਂ ਆਵੇਂਗੀ?"

ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਰਾਮ ਮਿਲਿਆ। ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਰਾਮ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੋਜ਼ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰੂੰ।"

"ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਰਾਮ ਵੀ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਤਾਂ ਰੋਜ਼ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਇਕ ਤਲਬ ਸੀ।

ਮੈਂ ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਗਈ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਨੂੰਹ ਅਲਕਾ ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਤਕ ਲੈ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਅਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਮੁਸਕਰਾਏ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਦੋ ਪ੍ਰੇਮੀ-ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਕੋਲ ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਮਨ ਖਿੜਪੁੜ ਗਿਆ।

ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਸਿਹਤ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਦੁਖਣ ਲਗਦੀਆਂ ਨੇ। ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਘੁੱਟ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਵੀ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ।

ਮੈਂ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਈ ਕਿ ਇਕ ਦਿਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਇਮਰੋਜ਼ ! ਤੂੰ ਹਾਲੇ ਜਵਾਨ ਹੈਂ। ਤੂੰ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਜਾ ਕੇ ਰਹਿ ਪਓ। ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਜਾਹ, ਮੇਰਾ ਕੀ ਪਤਾ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਰਹਾਂ, ਨਾ ਰਹਾਂ।"

''ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਜਿਉਣਾ ਮਰਨ ਬਰਾਬਰ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਮਰਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ।" ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਇਕ ਦਿਨ ਫਿਰ, ਕਿਸੇ ਉਦਾਸ ਵੇਲੇ ਉਹਨਾਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ, ''ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਆਉਂਦਾ ? ਜੇ ਤੂੰ ਪਰਤ ਆਇਆ ਤੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜਿਊਣਾ ਚਾਹਿਆ ਤਾਂ ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਸਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕਰੂੰ ਜਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਤੂੰ ਚਾਹੇਂਗਾ।"

ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਉੱਠੇ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਕਮਰੇ ਦੇ ਤਿੰਨ ਚੱਕਰ ਲਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਲੈ, ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵੇਖ ਆਇਆ। ਹੁਣ ਕੀ ਕਹਿੰਨੀ ਏਂ ?"