ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਸ਼ਿੱਦਤ, ਮਾਨਸਿਕ ਬਲ ਅਤੇ ਤਰਕ ਸ਼ਾਇਦ ਜੋਤਸ਼ੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲੋਂ ਕਦੀ ਦਰਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸਨ ਆਏ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਜੋਤਸ਼ੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਮਨ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਆਏ ਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਏ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਦੀਵਾਨਗੀ ਦੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਤੁਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਉਹ ਈਡਨ ਗਾਰਡਨ ਲੰਘ ਕੇ ਕੰਡਿਆਲੀਆਂ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਜੀਹਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁਣ ਰਹਿਣ, ਪਰ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਨਾਤਾ ਨਾ ਤੋੜਨ। ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੌਣ ਦਸਦਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਕੀ ਪਰਵਾਹ ! ਉਹਨਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆਪਣੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਮੰਨਾਉਣਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸਾਂ, ਕੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਜੋਤਸ਼ੀ ਨੂੰ ਕਹੀ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਹੋਊ ਕਿ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਢਾਈ ਜਨਮ ਦਾ ਹੈ। ਕੀ ਇਹੋ ਆਤਮ-ਬਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੀਹਦੇ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ੀ-ਮੁਨੀ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਝੁਕਾ ਲੈਂਦੇ ਸਨ, ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਅਨੁਸਾਰ ਮੋੜ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਨਿਸਚੇ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਕ ਜਨਮ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਦਾ ਹੈ।
ਵੀਹ ਸਾਲ ਤਕ ਇਕ ਘਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਘਰ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਜੰਗਲ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਦਰਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਖਿੜਕੀ ਕੋਲ ਇਕ ਆਦਮੀ ਪੇਂਟਿੰਗ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪੂਰੇ ਵੀਹ ਸਾਲ ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਆਦਮੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਹਨਾਂ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ। ਵੇਖੀ ਸਿਰਫ਼ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਜਾਂ ਪਾਸਾ, ਪਰ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਪਛਾਣ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਸੁਪਨਾ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।
ਕੀ ਸੰਜੋਗ ਇਹੋ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ?
