ਸਹਾਇਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੋ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਸਮਾਜ ਉਸਨੂੰ ਮੰਨੇ, ਆਪਣੀ ਮੋਹਰ ਲਾ ਦੇਵੇ ਕਿਓਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਉੱਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀ ਜਾ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਸਮਾਜ ਤੋਂ ਹੀ ਫੈਸਲੇ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਨੂੰ ਖੁਦ ਉੱਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਚੁੱਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।

"ਜੇ ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਫੈਸਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਲੇ ਬੁਰੇ ਦਾ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰਾ ਸਕਦੇ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਬਚਾਅ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।

"ਅਸੀਂ ਸਮਾਜ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਸਹੂਲਤ ਢੂੰਡਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਅਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਸਹੂਲਤ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ...।"

ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਟਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ, ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਮਾਜ ਦਾ ਇਕ ਨਿਯਮ ਤੋੜਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਲਈ ਇਕ ਗ਼ਲਤ ਮਿਸਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ ?"

ਉਹ ਕੁਝ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹੇ ਤੇ ਫਿਰ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, "ਨਹੀਂ ! ਅਸੀਂ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਬੰਧਨ ਨੂੰ ਹੋਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਦਾ ਆਧਾਰ ਹੀ ਪ੍ਰੇਮ ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਯਮ ਜਾਂ ਬੰਧਨ ਤੋੜਿਆ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਤਨ, ਮਨ, ਕਰਨੀ ਅਤੇ ਕਥਨੀ ਨਾਲ ਸਾਥ ਨਿਭਾਇਆ ਹੈ, ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੂਸਰੇ ਜੋੜਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਨਾ ਨਿਭਦਾ। ਅਸੀਂ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦਾ ਇਕੱਠਿਆਂ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਸਚਾਈ ਨਾਲ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਜੀਵਿਆ ਹੈ।" ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਝਿਜਕ ਅਤੇ ਨਾਚ ਨਾਲ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ, 'ਸੱਚ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਤਗੜੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵੀ ਮਿਸਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਦਰਅਸਲ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਹੋਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦੇ ਹੋਈਏ ? ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਤਾਂ ਉਹ ਹੋਣ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਗਲਤ ਸਮਝਿਆ ਹੈ।"

ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਲੇਖਕਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਵਿਰੋਧ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਪਸ਼ਟ, ਸਰਲ, ਨਿਰਛਲ ਅਤੇ ਬੇਬਾਕ ਲਿਖਣ ਕਾਰਨ ਬਹੁਤ ਵਿਰੋਧ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਪਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਅਤੇ ਨਿੰਦਕਾਂ ਦੀ ਕਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਅਲਗ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਤੀ ਨੂੰ ਸਚਾਈ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਹ ਮੰਨਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ ਕਿ ਸਮਾਜ ਦੇ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰ ਅਤੇ ਨਿੰਦਿਆ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਅੱਡ ਕਰ ਲੈਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸਚਾਈ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਾਹਸ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਬਲ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।