ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਆਤਮਾ ਤਕ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਪਹੁੰਚ ਸਕਿਆ, ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਉਹਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਏਨਾ ਕਿਹਾ, "ਸਾਹਿਰ ਬੰਬਈ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਤੂੰ ਵੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਏਂ।" ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਅੱਤ ਦੀ ਨਿਰਾਸਤਾ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੋਵੇ, "ਜਿਹੜੇ ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਉਹ ਮੁੜ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ।'' ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਬੰਬਈ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਖ਼ਤ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਤਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਗੁਆ ਲਵਾਂਗਾ।"

ਕੁਝ ਠਹਿਰ ਕੇ ਉਹ ਫਿਰ ਬੋਲੇ, "ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਕਦੀ ਖੁਲ੍ਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਇਜ਼ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਕੀਤਾ ਹੈ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ-

ਅੱਜ ਪੌਣ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਵਹਿ ਰਹੀ

ਦਿਲ ਦੀ ਹਰ ਚੰਗਿਆੜੀ ਸੁਲਗ ਰਹੀ

ਸ਼ਾਇਦ ਤੇਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਛੂਹ ਕੇ ਆਈ ਹੈ

ਹੋਠਾਂ ਦੇ ਹਰ ਸਾਹ ਉੱਤੇ ਬੇਚੈਨੀ ਛਾਈ ਹੈ

ਮੁਹੱਬਤ ਜਿਸ ਰਾਹ ਉੱਤੋਂ ਲੰਘਕੇ ਆਈ ਹੈ

ਉਸੇ ਰਾਹ ਤੋਂ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਵੀ ਆਈ ਹੈ।

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਪਤਾ ਲੱਗੀ ਕਿ ਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਉੱਤੇ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਉਸ ਗੱਡੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਬਹਿਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਰੇਡੀਓ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਗੱਡੀ ਦੇ ਲੰਘ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਹ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤਕ ਉਥੇ ਹੀ ਖੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਅਵਾਕ ਖਿਲਾਅ ਨੂੰ ਘੂਰਦੇ ਹੋਏ। ਇਹ ਇਥੇ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ਉਹ ਉਥੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਲਿਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ-

ਜਿੰਦ ਤਾਂ ਅਸਾਡੀ ਕੋਇਲ ਸੁਣੀਂਦੀ

ਜੀਭੇ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਵਰਜਿਤ ਛਾਲਾ

ਤੇ ਦਰਦਾਂ ਦਾ ਸਾਕ ਅਸਾਡੜਾ।

 

ਹਰ ਵਾਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਵੱਲ ਜਾਣਾ, ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਇਕ ਨਵਾਂ ਸਫ਼ਰ ਹੁੰਦਾ।