ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਧੰਨ ਕਮਾਇਆ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਉੱਤੇ ਉਹਨਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਖੁਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਖਰਚ ਕੀਤਾ। ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਛੁੱਟੀ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਯੂਰਪ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪਰਗਟ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਾ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਏਨਾ ਪੈਸਾ ਕਿਉਂ ਖਰਚ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ।

ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇਣੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਪਾਲਣ-ਪੋਸਣ ਕਰਦਿਆਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੜਾ ਔਖਾ ਵੇਲਾ ਲੰਘਾਇਆ ਸੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਸਚਾਈ ਨਾਲ ਇਹ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਉਹਨਾਂ ਸਫਲਤਾਪੂਰਕ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ।

ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਕਲਪਣਾ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਬੱਚੇ ਦਾ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਸਾਹਿਰ ਵਰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਮਨ ਵਿਚ ਸਾਹਿਰ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿਣਗੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬੇਟਾ ਸਾਹਿਰ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਕਲਪਣਾ ਲੋਕ ਵਿਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਜੀਵਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।

ਇਕ ਦਿਨ ਬੇਟੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਸੁਆਲ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਸਾਹਿਰ ਦਾ ਬੇਟਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਵੀ ਸਾਫ਼ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, "ਨਹੀਂ !”

ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਸੱਚ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਸੋਚ ਵਿਚ ਵੀ ਪੈ ਗਏ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਸ ਸੱਚੇ ਜੁਆਬ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹ ਕਲਪਿਤ ਸੱਚ ਕੀ ਘੱਟ ਸੱਚਾ ਸੀ ?

ਜਿਥੋਂ ਤਕ ਵੀ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕਿਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲੋਕ- ਨਿੰਦਿਆ ਤੋਂ ਬਚਾਈ ਰੱਖਿਆ। ਇਮਰੋਜ਼ ਦੇ ਸੁਹਿਰਦ ਵਤੀਰੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਵਧਣ-ਫੁੱਲਣ ਅਤੇ ਪਾਲਣ-ਪੋਸਣ ਲਈ ਸਵੱਛ, ਸੰਤੁਲਿਤ ਅਤੇ ਸੁਖਦ ਮਹੌਲ ਦੇ ਸਕੇ ਸਨ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, "ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਬੱਚੇ ਮੇਰੇ ਹੀ ਨੇ। ਮੈਂ ਜੋ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਹੀ ਕੀਤਾ ਹੈ।"

ਮੈਂ ਪੁੱਛ ਲਿਆ, "ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ?"

ਉਹ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਏ ਤੇ ਬੋਲੇ, "ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮਿਲੇ ਸਾਂ, ਉਦੋਂ ਬੱਚੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸਨ। ਫਿਰ ਹੋਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਕੀ ਜਰੂਰਤ ਸੀ ?"

ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਰੁੱਕ ਕੇ ਉਹ ਕੁਝ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੇ, "ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਬੇਟੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਉੱਤੇ ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਬਰਾਤੇ ਜਾਵਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਖੁਦ ਹੀ ਜਾਣ ਤੋਂ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਸਾਂ ਕਿ ਸਮਾਜ ਅਜੇ ਇਹ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦਾ ਦੋਸਤ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਸੀਂ