ਇਮਰੋਜ਼ ਦਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਮਕਾਲੀ ਸਾਹਿਤਕਾਰਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਅਪਣਤ ਅਤੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਬਹੁਤ ਡੂੰਘੀ ਸੀ। ਜੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਕਵਿਤਾ ਜਾਂ ਸ਼ੇਅਰ ਪਸੰਦ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਦਿਨ ਭਰ ਉਸੇ ਨੂੰ ਗੁਣਗੁਣਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਨੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸਾਹਿਤਕ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਉਹ ਸੂਰਜ ਦੀ ਕਿਰਨ ਵਾਂਗ ਲਿਸ਼ਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਮਕਾਲੀ ਉਹਨਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਈਰਖਾਲੂ ਅਤੇ ਸੰਕੀਰਨ ਸੋਚ ਰਖਦੇ ਸਨ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਅਨੁਸਾਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਉੱਤੇ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋਣਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਰਦੇ। ਲਾਹੌਰ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਰੇਡੀਓ ਸਟੇਸ਼ਨ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇਕ ਦਿਨ ਘਰ ਦੇ ਇਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਕੰਮ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਪੈਸੇ ਮਿਲਦੇ ਸਨ ?

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ, "ਦਸ ਰੁਪਏ।"

ਬਜ਼ੁਰਗ ਬੋਲੇ, "ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਵੀਹ ਰੁਪਏ ਲੈ ਲਿਆ ਕਰ, ਪਰ ਰੇਡੀਓ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦੇਹ।" ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨਹੀਂ ਮੰਨੇ ਕਿਉਂਕਿ ਪੈਸੇ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਪਸੰਦ ਸੀ, ਆਤਮ ਨਿਰਭਰ ਹੋਣਾ ਪਸੰਦ ਸੀ।

ਇਕ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਅਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਪੂਰੇ ਸਹਿਮਤ ਸਨ। ਉਹ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਧਰਮ ਅਤੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਡਰਾ ਧਮਕਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਵੱਸ ਵਿਚ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਬੱਚਾ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸਮਾਜ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਨਰੋਏ ਸੰਬੰਧ ਕਾਇਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ। ਚੰਗਾ ਸੰਬੰਧ ਤਾਂ ਹੀ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਹਿਜ ਹੋਵੇ, ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੋਵੇ, ਬਰਾਬਰਤਾ ਦਾ ਹੋਵੇ।

ਇਸ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿਚ ਇਮਰੋਜ਼ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਹੋਣ ਜਾਂ ਫਿਰ ਰੱਬ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਦੀ ਉਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ, ਸਮਾਜ ਜਾਂ ਧਰਮ ਦੇ ਦਬਾਅ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕੋਈ ਇਸਤਰੀ-ਪੁਰਸ਼ ਸੁਤੰਤਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਮਰੋਜ਼ ਅਨੁਸਾਰ, "ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਮਾਹਨਾ ਕੇਵਲ ਕਪੜੇ ਦਾ ਇਕ ਰੰਗੀਨ ਟੁਕੜਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਮੁਲਕ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨ ਲਈ ਝੰਡੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਲਹਿਰਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।"