ਇਕ

1996 ਵਿਚ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਤੋਂ ਦਿੱਲੀ ਪਰਤਦਿਆਂ ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੀ ਕਿਤਾਬ 'ਸਮਟਾਈਮਜ਼ ਆਈ ਟੈੱਲ ਦਿਸ ਟੂ ਦਿ ਰਿਵਰ' ਜਿਸਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਆਰਲੀਨ ਜਾਇਦੇ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਖ਼ਰੀਦ ਲਈ।

ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਅਟਕੇ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਉਹ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਦੀ ਰਹੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ 'ਅਰਲੀ ਸਪ੍ਰਿੰਗ' ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ 'ਬੈਗਿੰਗ ਫ਼ਾਰਏ ਪਿੰਚ ਆਫ਼ ਚੈਟ ਮਸਕ' ਅਤੇ 'ਸੰਨ ਆਸਕਿੰਗ ਫਾਰ ਐਨ ਐਂਬਰ ਟੂ ਕਿੰਡਲ ਹਿਜ਼ ਫਾਇਰ' ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੇ ਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਝੁਣਝੁਣੀ ਲਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ 'ਵਿੰਡੋ' ਵਿਚ 'ਟਾਈਮ ਗਾਟ ਬੂਜ਼ਡ ਐਂਡ ਬਲੇਡ' ਵਰਗੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵਕਤ ਦੇ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਦਾਇਰੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ 'ਏ ਮੀਟਿੰਗ' ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਅਨੋਖੇ ਆਲਮ ਵਿਚ ਲੈ ਗਈ। ਇਕ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਮਹੌਲ ਵਿਚ ਜੋ ਦੁਨਿਆਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਜਹਾਨ ਫਾਨੀ ਤੋਂ ਵੀ ਪਰ੍ਹਾਂ ਸੀ।

ਉਹਨਾਂ ਲਿਖਿਆ ਸੀ :

ਫੇਰ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ

ਅਸੀਂ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਦੇ ਪਾਟੇ ਹੋਏ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਾਂਗ ਮਿਲੇ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਲਿਆ

ਉਹਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਘੁੱਟ ਲਿਆ

ਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਸੈਂਸਰ ਵਾਂਗ ਹੱਸੇ

ਤੇ ਫਿਰ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਨੂੰ ਇਕ ਠੰਢੇ ਮੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਕੇ

ਉਸ ਸਾਰੀ ਨਜ਼ਮ ਉੱਤੇ ਲੀਕ ਫੇਰ ਦਿੱਤੀ।

 

ਇਕ ਹੋਰ ਥਾਂ ਉਹ ਲਿਖਦੇ ਨੇ :

"ਤਵਾਰੀਖ ਅੱਜ ਚੌਂਕੇ ਵਿਚੋਂ ਭੁੱਖਣ ਭਾਣੀ ਉੱਠ ਗਈ ਹੈ।"