ਤਾਂ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੀ ਉਸ ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ ਕੈਨਵਸ ਉੱਤੇ ਉਤਾਰਿਆ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਵੇਖਣ ਸਾਰ ਹੀ ਇਕ ਸਾਧਾਰਨ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਪੂਜਾ-ਸਥੱਲ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਜ਼ਰ ਤਾਂ ਉਸ ਖੰਭ ਵਰਗੀ ਹੈ ਜੋ ਉਡਕੇ ਉਸ ਪੂਜਾ-ਸਥਾਨ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਤਾਂ ਪ੍ਰਾਣੀ ਦੀ ਲੌਕਿਕ ਤੋਂ ਅਲੌਕਿਕ ਤਕ ਦੀ ਉਡਾਨ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹੈ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਇਕ ਲੋਕਗੀਤ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ-
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਕਲੀ ਕਰਾ ਦੇ ਵੇ
ਨਚੂੰਗੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ...
ਇਹਨਾਂ ਸਾਦੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਪੰਕਤੀਆਂ ਵਿਚ ਇਕ ਅਜੇਹੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਤਕ ਇਸ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਉੱਤਰੀ ਹੀ ਨਹੀਂ। 'ਕਲੀ ਕਰਾ ਦੇ' ਬੋਲਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਕਰਾਂਤੀ ਦਾ ਵਾਹਦਾ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਧਰਤੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਜ਼ੁਲਮੋ-ਸਿਤਮ ਅਤੇ ਜੁਰਮਾਂ ਨੂੰ ਮੁਕਾ ਦੇਵੇਗਾ। 'ਨਚੂੰਗੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ' ਵਿਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਭਰਪੂਰ ਜਿਉਣ ਦਾ ਵਾਹਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਤੇ ਸਦਭਾਵਨਾ ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੈ ਜੋ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੇਂਟਿੰਗ ਵਿਚ ਵਿਖਾਇਆ ਹੈ।
ਫ਼ਕੀਰਾ ਆਪੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਹੋ !
ਇਹ ਇਕ ਹੋਰ ਪੰਕਤੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਅਨੇਕ ਤੋਂ ਇਕ ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਲੁਕੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਕਤੀ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਕਲਾਕਾਰ ਦੇ ਅਵਚੇਤਨ ਮਨ, ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ਵਿਚ ਲੈ ਗਈ ਹੈ। ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਏਨੀ ਅਸਰਦਾਰ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿਚ ਸੰਜੋਏ ਗਏ ਹਨ ਕਿ 'ਫਕੀਰਾ' ਸ਼ਬਦ ਧਰਤੀ ਦਾ ਚਿੰਨ ਅਤੇ ਸੂਰਜ 'ਅਲ੍ਹਾ' ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਰੂਪ ਬਣਦਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਹਰ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿਚਲੇ ਸਵਰ ਸੂਰਜ ਤਕ ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਫ਼ਕੀਰ ਦੀ ਅਲ੍ਹਾ ਬਣਨ ਦੀ ਖ਼ਾਹਸ ਅੱਖਰਕਾਰੀ ਦੇ ਸਿਰਿਆਂ ਤੋਂ ਗੋਲਾਕਾਰ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਇਮਰੋਜ਼ ਦੀ ਉਸ ਪੇਂਟਿੰਗ ਨੂੰ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਡਦੇ ਪਰਿੰਦੇ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਔਰਤ ਦਾ ਸਰੀਰ ਲਿਪਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਸਮਝਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸਥੂਲ ਤੋਂ ਸੂਖਮ ਤਕ ਬਿਖਰ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਮਾਤਰ ਹੈ। ਇਮਰੋਜ਼ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹਰ ਕ੍ਰਿਆਤਮਕ ਇੱਛਾ 'ਹੋਰ ਵਿਕਸਤ’ ਹੋਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੀ ਹੈ।
ਇਕ ਦਿਨ ਖ਼ਲੀਲ ਜਿਬਰਾਨ ਦੇ ਇਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, 'ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰੇ ਲੇਖਾਂ ਦਾ ਇਕ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਤਿਆਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਹੜੇ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਕਾਲਮ 'ਇਕ ਅੱਥਰੂ, ਇਕ ਮੁਸਕਾਨ' ਲਈ ਲਿਖੇ ਸਨ।"
