اںمرِت بھرِآ سبدے کاڈھ پیاَے پنِهاری۔۔ (وڈهںس م: ۳)} کیرتن دی دھُن من نُوں هور گّلاں دے پھُرنِآں وِچ جانو ورج ورج کے روک رهی هَے۔ بانی دے ارتھ بھاو آپنے وِچ لِآ رهے هن۔ کیرتن دی دھُن تے بانی دا بھاو دووےں مِلوےں اسراں نال واهِگُرُو دے جس وِچ لِجا کے, کھِآل نُوں اُسے پاسے پا کے ساںایں دی ےاد دا ِاک پرواه بنا رهے هن۔ ےاد ِاک چلدے پرواه واںنگُو ےا تےل دی دھار واںنگُو لگاتاری رَو لَے رهی هَے تے آپے نُوں اکال پُرکھ دی سرن وِچ لِجا رهی هَے۔ جاں ِااُں کهو کِ جیو تّت دا پرواه پرم تّت ول جا رِها هَے دیوان وِچ بڑے بڑے سُورمےں بی بَےٹھے هن۔ بیررسی ٹھاٹھ هَے, تلواراں لّگیآں هن, چِهرے لالیآں نال بھکھ بھکھ کر رهے هن, اُه بی ِاس وےلے واهِگُرُو دا نام جپدے آپے نُوں اُس وِچ جوڑ رهے هن۔ وِچ وِچ تےاگی وَےراگی سادھُو وی ِاس نوےں جوگ وِچ تے نوےں گِآن وِچ جُڑے بَےٹھے هن, جو ِاه هَے کِ آپا پرم آپے وِچ مِلے- آتما پرماتما دے انُبھو وِچ ِاک جوت هووے۔ {تںتَے کاُ پرم تںت مِلايا نانک سرن تُماری ۔۔ (سورٹھ م: ۱)} ِاس پرکار دی جیوت لِودھارا هَے جو سارا دِن کںم کاج کرن والے کِرتیآں دی لگ رهی هَے۔

بھوگ پَے گِآ, پرساد ورت گِآ, ستِگُراں نے آپنے مُکھاربِںد توں منوهر واک اُچارن کیتے۔ سںگتاں گد گد هوایآں۔ پھِر دےس دےس دے آاے پرےمی تے سںگتاں پےس هوایآں اُهناں نال وارتالاپ هواے۔

سےکھُوپُرے دے ِاک سِکھ نے ارداس کیتی {توا. کھا. بھاگ ۳, پنّا ۵۵۹}, "پاتساه مےری ِاستری کُسںگناں نال مِل کے ِاک چےٹکی پیر مُلانے نُوں مِل کے آپنا دھرم دا آگُو منّ بَےٹھی هَے, ساڈے سارے اُپاهار تھّکے هن, آپ دے هجُور مُسکلاں نال لِآاے هاں, مِهر کرو جو چےٹکی دا اسر دُور هووے۔ ساڈے گھراں وِچ نِرول سِّکھی هَے, پیراں بھِراایآں دا اسر کدے نهیں پِآ" ساهِباں بیبی نُوں سّد کے پُّچھِآ تاں آکھن لّگی: "مےرا من

تاں نهیں کردا, پر مَےں بےوّس هاں۔ مّلے ملی اُدھر نُوں ٹُر پَےںدی هاں۔" هُکم هويا: “اںمرِت چھکو۔” اُسے وےلے اںمرِت چھکايا گِآ۔ اںمرِت چھکدے سار بیبی هوس وِچ آ کے ساودھان هو گای تے گُرُو گُرُو جپن لگ پای۔ ِادھر گُرُو ساهِب هورناں نُوں تاردے رهے! اںمرِت چھک کے جد بیبی پھےر پےس هوای تاں گُرُو ساهِب جی نے بچن کیتا: "سری گُرُو نانک ساهِب جی دی بانی  اّگے, جِنھاں نُوں جںتر مںتر ٹُونے جادُو آکھدے هن, دی پےس نهیں جاںدی۔ جو کوای سُدھ من نال ِاس بانی دا سےون کردا هَے, اُس دے سارے بھَے تے بھرم دُور هُںدے هن۔ جِنّ بھُوت جادُو, جو کُچھ کِها جاںدا هَے, اُس نُوں نهیں پوںهدا۔ بانی سِدک نال پڑھکے واهِگُرُو اںدر وساےا کرو:-

اُوٹھت سُکھیآ بَےٹھت سُکھیآ۔۔

بھاُ نهی لاگَے جاں اَےسے بُجھیآ۔۔۱۔۔

راکھا اےک همارا سُآمی۔۔

سگل گھٹا کا اںترجامی۔۔۱۔۔ رهااُ۔۔

سوِا اچِںتا جاگ اچِںتا۔۔

جها کهاں پربھ تُوں ورتںتا۔۔۲۔۔

گھر سُکھ وسِآ باهر سُکھ پايا۔۔

کهُ نانک گُر مںتر درِڑايا۔۔۳۔۔۲۔۔

(بھَےراُ م: ۵)

هُن ماجھے دی سںگت پےس هوای تے دیپ کَور والی ساکھی سںگت نے سُناای۔

اُس دِن ساری سںگت وِچوں, جو جو اجے اںمرِتدھاری نهیں سے, سبھ نے اںمرِت چھکِآ۔ آنںدپُر تاں اںمرِت پرچار سی هی, پر نام بانی دے پرےمی سِںگھاں دے جتھے تھاں تھاں پھِر کے بی اںمرِت پرچار کردے پھِردے سے۔ اُںجھ بی سِںگھ سستردھاری هو کے وِچردے سے۔ چَوںدے پِںڈ پاس اَےسے سِںگھاں دے ِاک جتھے نے ڈےرا جا پايا۔ سِںگھاں