ਉਦ੍ਹਾ ਕੀ !
ਦਿਨ ਦੇ ਚਾਨਣੇ ਨੂੰ ਹਵਾ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਚਾਨਣ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਨ੍ਹੇਰੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਿਸੰਗ ਮਿਲਦੀ ਹੈ
ਚੁਟਕੀ ਮਾਰ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ਬੁਲਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ
ਜ਼ਰਾ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਚੰਨ ਹੱਥਾਂ-ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਆ ਜਾਂਦੈਂ
ਸੂਰਜ ਬਿੰਦੀ ਬਣਦਾ, ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਦਾ, ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ
ਰਾਤਾਂ ਵਾਲਾਂ 'ਚ ਉਤਰ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ
ਉਹੀ ਵਾਲ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ 'ਚ ਉਹ
ਵੇਲੇ-ਕੁਵੇਲੇ ਵੇਲ ਬੂਟੇ ਗੁੰਦ ਲੈਂਦੀ ਹੈ
ਜੁੜਾ ਸਜਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ
ਪੱਬ ਪੁੱਟਦੀ ਹੈ ਤਾਂ
ਧਰਤੀ ਦੇ ਮਖ਼ਮਲੀ ਟੋਟੇ ਆਪਸ 'ਚ ਖਹਿਣ ਲਗਦੇ ਨੇ
ਉਦ੍ਹੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਟਿਕਣਾ ਲੋਚਦੇ, ਮਰ ਮਰ ਜਾਂਦੇ
ਹੈਰਾਨੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਕਿਹੜੀ ਭਲਾਂ !
ਆਹ ਪੰਛੀ ਸੁਬਾ-ਸ਼ਾਮ ਉਦ੍ਰੀਆਂ ਸੁਣਾਈਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀ
ਖੁਮਾਰੀ 'ਚ ਚਹਿਕਦੇ
ਉਦ੍ਹਾ ਕੀ !
ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਬਿਜਲੀਆਂ ਨੂੰ ਠਾਰ੍ਹਾ ਦੇਵੇ
