ਪਰ
ਉਹ ਇਹ ਮੰਤਰ ਜਾਣਦਿਆਂ ਬੁਝਦਿਆਂ
ਅਣਜਾਣ ਬਣਦੀ
ਨੀਂਵੀਂ ਪਾ
ਅੱਖ ਝੁਕਾ ਤੁਰਦੀ
ਅੱਖ ਝੁਕਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਸੁਪਨੇ ਡੋਲਦੇ
ਚੁੱਪ ਰਾਤਾਂ 'ਚ
'ਉਹਦੇ' ਖਿਆਲਾਂ ਦੇ ਸਵੈਟਰ ਬੁਣਦੀ
ਤੜਕੇ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਪਿਓ ਵੱਲ ਵੇਂਹਦੀ,
ਵੀਰ ਦਾ ਗੁੱਟ ਤੱਕਦੀ,
ਮਾਂ ਦੀ ਘੂਰੀ ਝੱਲਦੀ
ਓਧਰ ਤੁਰ ਪੈਂਦੀ ਜਿਧਰ ਤੋਰਿਆ ਜਾਂਦਾ
ਨਿਰਾ ਈ ਪੱਥਰ'
ਹੋਰ 'ਵਿਚਾਰੇ ਲੋਕ’
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੀ ਆਖਣ
ਕੀ-ਕੀ ਸੋਚਣ!
ਬੱਚੇ
ਜੰਮੇ ਪਾਲੇ
ਨਿੱਕ ਸੁਕ ਜੋੜੇ ਘਰ ਬਣਾਵੇ
ਕੰਮ 'ਤੇ ਜਾਵੇ
