ਵਕਤ ਦੀ ਜ਼ੁਲਫ ਦੀ ਗੁੰਝਲ ਖੋਲ੍ਹਣ ਨੂੰ ਚਿਰ ਲਾ ਤਾ ਸੀ
ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਾਂ ਇਕ ਦੋ ਅੱਖਰ ਬੋਲਣ ਨੂੰ ਚਿਰ ਲਾ ਤਾ ਸੀ
ਤੈਥੋਂ ਕਦੀ ਸੱਦ ਨਾ ਹੋਇਆ, ਮੈਥੋਂ ਵੀ ਆ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਗੀਤ ਤਾਂ ਸਾਝਾਂ ਸੀ ਪਰ, ’ਕੱਠਿਆਂ ਕਦੀ ਗਾ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਮਿਲਦਾ ਜੇ ਸਾਥ ਵੇ ਤੇਰਾ ਦੂਰ ਤੱਕ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਾਂ
ਮੀਹਾਂ ਵਿਚ ਨੱਚ ਸਕਦੇ ਸਾਂ, ਵੇ ਪੈਲਾਂ ਪਾ ਸਕਦੇ ਸਾਂ
ਤੇ ਅੱਖ ਦੇ ਫੋਰ 'ਨਾ ਅੰਬਰ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਲਾਹ ਸਕਦੇ ਸਾਂ
ਚਾਨਣ ਨੂੰ ਬਿੰਦੀ ਥਾਂਵੇਂ ਮੱਥਿਆਂ ਵਿਚ ਲਾ ਸਕਦੇ ਸਾਂ
ਅਫ਼ਸਾਨੇ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ
