ਆਈ. ", ਅਬਦਾਲੀ ਭਾਵੇਂ ਹੌਲੀ ਦੇਣੇ ਨਾਲ ਬੈਠੇ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਸੁਣ ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਗਿਆ।
"ਗਰਜ਼ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਹਾਥੀਆਂ ਦੀ ਚਿੰਘਾੜ ਨੂੰ ਮਾਤ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਗਰਜ਼ ਹਜੇ 'ਕਾਬਲੀ ਕੁੱਤਿਆਂ' ਨੇ ਦੇਖੀ ਕਿੱਥੇ ਹੈ. ", ਭਾਈ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਬੋਲੇ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਹਜੇ ਵੀ ਅਫਗਾਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਕੈਦ ਕੀਤੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਗੂੰਜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗਾਵਾਂ ਦੇ ਵੱਗ ਵਾਂਗ ਹੱਕ ਕੇ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਤੇਰੀ ਐਸੀ ਮਜ਼ਾਲ ਕਿ ਤੂੰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸਲਾਮਤ ਨਾਲ ਇਸ ਬਦਤਮੀਜ਼ੀ ਵਿਚ ਗੱਲ ਕਰੇਂ ", ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੇ ਸਰਰਰਰ ਕਰਦੀਆਂ ਤਲਵਾਰਾਂ ਕੱਢੀਆਂ ਤੇ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਦੁਆਲੇ ਹੋ ਗਏ।
"ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ... ਰੁਕੋ. ਮੈਂ ਐਸਾ ਕੋਈ ਆਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ". ਅਬਦਾਲੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਵਰਜਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ।
“ਪਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸਲਾਮਤ, ਜੋ ਸ਼ਬਦ ਇਸ ਨੇ ਬੋਲੇ ਹਨ, ਉਹ ਇਹ ਸਦਾ ਹਜੂਰ ਲਈ ਹੀ ਵਰਤਦੇ ਹਨ ", ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਇਕ ਸੈਨਾਪਤੀ ਨੇ ਅਬਦਾਲੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
“ਕਾਬਲੀ ਕੁੱਤਾ...? ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ? ਹਾ ਹਾ ਹਾ... ਤਾਂ ਫੇਰ ਇਸ ਨੂੰ ਏਨਾ ਸੌਖਾ ਕਿਉਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹੋ ਆਸਾਨ ਮੌਤ ਨਾ ਦਿਓ ਇਸਨੂੰ... ਏਹਨੂੰ ਤਾਂ ਮਸਤੇ ਹੋਏ ਹਾਥੀ ਅੱਗੇ ਸੁੱਟੋ ਦੇਖੀਏ ਇਸ ਦੀ ਗਰਜ਼", ਅਬਦਾਲੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋਕਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ।
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕਿ ਅਗਲੇ ਪਲ ਹੀ ਦੂਰੋਂ ਇਕ ਹਾਥੀ ਚਿੰਘਾੜਦਾ ਹੋਇਆ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। "ਹਾਥੀ ਦੀਆਂ ਚਿੰਘਾੜਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਤੈਨੂੰ? ਕਿਵੇਂ ਉਤਾਵਲਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇਰੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਤੋੜਣ ਲਈ", ਅਬਦਾਲੀ ਨੇ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਜਿਹੜੇ ਘੋੜੇ ਦੀ ਪਿੱਠ 'ਤੇ ਨਗਾਰਾ ਬੱਧਾ ਹੋਵੇ, ਓਹਨੂੰ ਹਾਥੀਆਂ ਦਾ ਕੀ ਭੈਅ", ਭਾਈ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦੁਮਾਲੇ ਦੇ ਚੱਕਰ ਠੀਕ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
"ਪੁਰਾ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਮਸਲ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਸਾਡੇ ਇਹਨਾਂ ਜਰਵਾਣੇ ਹਾਥੀਆਂ ਨੇ", ਅਬਦਾਲੀ ਫੇਰ ਬੋਲਿਆ।
"ਦਹੀਂ ਦੇ ਭੁਲੇਖੇ ਕਪਾਹ ਨਾ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਪਾ ਲਈ ਦੁਰਾਨੀ ਸਰਦਾਰਾ।
