ਚਾਚਾ ਤੇ ਮੇਰਾ ਪਿਉ ਆਖਦੇ, "ਸਾਈਂ”, ਤਾਇਆ ਹੁਣ ਆਪ ਭੰਗ ਪੀਵਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਦਰਵੇਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਬਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਟੁੱਟਣ ਪਾਰੋਂ ਯਾ ਖ਼ੌਰੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਜ੍ਹਾ ਕਾਰਨ ਤਾਇਆ ਕਦੇ ਕਦੇ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਵਾਂਗ ਧੂਣੀ ਧੁਖਾ ਕੇ ਵੀ ਬਹਿ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਜੀਹਨੂੰ ਉਹ 'ਮਚ' ਆਖਦਾ ਸੀ । ਏਸੇ ਲਈ ਅਸਾਂ ਸਾਰੇ ਤਾਏ ਨੂੰ ਸਾਈਂ ਆਖਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਾਂ, "ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਤੇ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਖਰੀਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਪੈਸੇ ਕਿੱਥੋਂ ਆਏ ?"

"ਓਏ ਝੁੱਡੂ ਓ! ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਮਾਲ ਡੰਗਰ ਏ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ, ਇਹ ਵੇਚ ਦੇਵੋ। ਇਹਨਾਂ ਪੈਸਿਆਂ ਨਾਲ ਤੇ ਉੱਥੇ ਦੋ ਮੁਰੱਬੇ ਭੋਏਂ ਖਰੀਦੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਏ । ਨਾਲੇ ਉੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਅਸਾਂ ਹੱਥਾਂ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਬੈਠ ਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਕਮਾਈ ਕਰਸਾਂ ਕਮਾਈ ।" ਤਾਇਆ ਜ਼ੋਸ਼ ਨਾਲ ਆਖਦਾ। "ਫੇਰ ਸਾਡੇ ਦਿਨ ਵੀ ਫਿਰ ਜਾਸਨ ਤੇ ਅਸਾਂ ਵੀ ਭੋਏਂ ਵਾਲ਼ੇ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ।" ਪਰ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਡਰਦੇ ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਕਰਦੇ। ਆਖਦੇ, "ਕਿਧਰੇ ਪਰਦੇਸ ਵਿੱਚ ਗਵਾਚ ਈ ਜਾ ਜਾਈਏ, ਸਾਈਂ, ਸੋਚ ਲੈ।"

ਅੱਗੋਂ ਤਾਇਆ ਖਿਝ ਕੇ ਪੈਂਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ, “ਸੱਪ, ਸ਼ੀਂਹ, ਫ਼ਕੀਰ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਕਿਹੜਾ ? ਤੁਹਾਡਾ ਇੱਥੇ ਫਲਾਨਾ ਥੋਕ ਪਿਆ ਏ । ਆਏ ਵੱਡੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਾਲ਼ੇ। ਓਏ ਮੂਰਖੋ! ਸਾਨੂੰ ਏਥੇ ਕੋਈ ਜਨੌਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ। ਡੰਗਰ ਸਮਝਦੇ ਨੇਂ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਸਾਨੂੰ । ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ ਲਵੋ ਤੇ ਏਥੋਂ ਨਿੱਕਲ ਚੱਲੀਏ, ਨਹੀਂ ਤੇ ਏਸ ਧਰਤੀ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਕਫਣ ਵੀ ਨਸੀਬ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। ਇਹ ਸਰ-ਕਪ ਧਰਤੀ ਏ।"

"ਪਰ ਅਸਾਂ ਕੱਲੇ ਈ ਟੁਰ ਪਈਏ, ਸਾਈਂ! ਅੰਗ ਨਾ ਸਾਕ, ਕੋਈ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜਾਵੇ।"

"ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਕੱਲਿਆਂ ਨੂੰ ਗਿੱਦੜ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ?" ਤਾਇਆ ਜੋਸ਼ ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਆਖਦਾ "ਬਹੁਤ ਲੋਕ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ, ਬੱਸ ਮੋਹਰ ਲਾਵਣ ਦੀ ਦੇਰ ਏ।"

"ਪਰ ਇਹ ਮੋਹਰ ਅਸਾਂ ਲਾਵਣੀ ਏ ?" ਭਰਾ ਆਖਦੇ। "ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਅੱਗੇ ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਆਈਏ ?"

"ਕਿਹੜੇ ਲੋਕ ? ਛੱਡ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਕਰੋ, ਆਪਣੀ।"

"ਸਾਰੇ ਅੰਗ ਸਾਕ ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਛੱਡ ਜਾਈਏ, ਸਾਈਂ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਬੂਟੀ ਦੀ ਖ਼ਮਾਰੀ ਚੜ੍ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ। ਕਿਉਂ ਸਾਡਾ 'ਬੀ' ਘੋਟਣ ਲੱਗਾ ਏਂ ?”

ਤਾਏ ਨੂੰ ਏਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ, "ਅੱਗੇ ਤੁਹਾਡਾ 'ਬੀ' ਬੜਾ ਪੁੰਗਰ ਪੁੰਗਰ ਪੈਂਦਾ ਏ। ਡਰਾਕਲ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਦੇ । ਤੁਸਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਤੇ ਨਾ ਜਾਓ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਾਸਾਂ ।" ਤਾਏ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਕੰਮ ਵਿਖਾ ਗਈ। ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਭਲਾਂ ਕਿਵੇਂ ਛੱਡ ਸਕਦੇ ਸਨ । ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਤਾਇਆ ਫੇਰ ਆਖਦਾ, “ਖੌਰੇ ਰੱਬ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਸਬੱਬ ਲਾ ਦੇਵੇ | ਜੇ ਕੁੱਝ ਵੀ ਟੂਣਾ ਨਾ ਫਿਰਿਆ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕਿਹੜੇ ਬੂੰਦੇ ਲਾ ਜਾਵਣਗੇ। ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਈ ਕੀ ਏ ਜਿਸਦੇ ਗਵਾਚਣ ਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੌਖ਼ਲਾ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਏ ? ਮੇਰੀ ਮੰਨੋ ਤੇ ਵੇਲ਼ਾ ਨਾ ਗਵਾਓ।"