ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਦਾ ਵੀ ਕੁਝ ਸਮਾਂ 'ਆਪਣਾ' ਹੋਵੇ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਲਗਾਤਾਰ ਉਸ ਵੱਲ ਹੀ ਤਕਦੇ ਰਹਾਂਗੇ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਸੋਚ ਵਿਚ ਵੀ ਵਿਘਨ ਪਵੇਗਾ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਘੂਰੇ ਬਿਨਾਂ ਸਹਿਜ ਨਾਲ ਦੇਖਣ ਦਾ ਇਹੀ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਹਾਂ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਨਜ਼ਰ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਤੋਂ ਹਟਾ ਕੇ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਉਗੇ ਤਾਂ ਇਹ ਉਕਤਾਹਟ ਤੇ ਬੇਦਿਲੀ ਸਮਝੀ ਜਾਵੇਗੀ।

ਸਿਆਣੀ ਗੱਲ

ਆਮ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿਚ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇਧਰ ਉਧਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਸਹੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾਉਣ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਸਰੋਤੇ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੀ ਗੱਲ ਹੁਣ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖੋ ਤਾਂ ਉਹ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਬੋਲਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਅਚੇਤ ਹੀ ਸਰੋਤੇ ਨਾਲ ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਹਨ।

ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਗਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੋਲਣ ਦੀ ਵਾਰੀ ਦੀ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਦੇਖੋਗੇ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਬੋਲਣ ਵਾਲਾ ਲਗਾਤਾਰ ਬੋਲੀ ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਾਂ ਉਸ ਵਿਚ ਇਤਨੀ ਸੂਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਭਾਸ਼ਾ ਵਲੋਂ ਮਿਲ ਰਹੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਸਮਝ ਸਕੇ ਕਿ ਸਰੋਤਾ ਵੀ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਦੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾਉਣੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਲੰਬਾ ਸਾਹ ਭਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

• ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਹੋਈ ਖੋਜ ਦਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਆਮ ਗਲਬਾਤ ਵਿਚ ਇਕ ਚੰਗਾ ਬੁਲਾਰਾ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਵੱਲ 45-60 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਸਮਾਂ ਹੀ ਦੇਖਦਾ ਹੈ।
• ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਵਲ 70-80 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਸਮਾਂ ਦੇਖਦਾ ਹੈ।
• ਤਕਰੀਬਨ 31 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਸਮਾਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ।
• ਅਸੀਂ ਇਕ ਵਾਰੀ ਵਿਚ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਔਸਤਨ 2.95 ਸਕਿੰਟ ਲਈ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸਾਡੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਇਕ ਵਾਰੀ ਵਿਚ ਔਸਤਨ 1.8 ਸਕਿੰਟ ਲਈ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ।

ਹੁਣ ਤੱਕ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਹੋ ਹੀ ਚੁਕੀ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਬੇਚੈਨੀ ਜਾਂ ਬੇਆਰਾਮੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਇਹ ਉਸਦੇ ਗੱਲ