ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਕੂਲ ਨੇੜੇ ਪਟਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਘਰ 'ਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਮੈਂ ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਕਾਲਜ ਜਾਂਦਾ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਕੁਝ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਦਾ ਨੋਟਿਸ ਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਉਸੇ ਨੋਟਿਸ 'ਤੇ ਨੋਟਿਸ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਖੇਡ ਮੈਦਾਨ 'ਚ ਆ ਜਾਓ, ਜਿਹੜਾ ਆ ਗਿਆ ਉਹੀ ਪ੍ਰਧਾਨ। ਕੋਈ ਨਾ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਧੱਕੇ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਸੀ, ਠੀਕ ਓਵੇਂ ਜਿਵੇਂ 'ਉਜੜੀਆਂ ਮਸੀਤਾਂ ਦੇ ਗਾਲੜ੍ਹ ਇਮਾਮ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਮਲਕ (ਜਗਰਾਉਂ) ਦਾ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਜੰਗਲੀ ਸਾਡਾ ਕਮਰਾਦਾਰ ਸੀ ਜਦਕਿ ਲੱਖਾ ਭਾਊ ਤੇ ਛਿੰਦਾ ਬਰਕੀ ਵਾਲਾ ਸਾਡੇ ਪੱਕੇ ਮਹਿਮਾਨ ਸਨ। ਛਿੰਦਾ ਸੀ ਸ਼ਾਦੀਸ਼ੁਦਾ ਪਰ ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਉਡਾਰ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਯਾਮੇ ਦਾ ਮਾਲਕ ਤੇ ਇੱਕ ਬੇਟੀ ਦਾ ਪਿਤਾ ਛਿੰਦਾ ਸਾਡੇ ਲਾਈਫ ਸਟਾਇਲ (ਜੀਵਨ ਪੱਧਰ) ਤੋਂ ਐਨਾ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਇਆ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਦਰਅਸਲ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਚੜ੍ਹਤ ਕਬੱਡੀ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੈਲਪੁਣੇ ਵਿੱਚ ਸੀ। -2 'ਚ ਇੱਕ ਸਾਲ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੁਣ ਮੈਂ ਫੇਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਰਥਾਂ 'ਤੇ ਆ ਗਿਆ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਟੱਲੀ ਰਹਿਣਾ ਤੇ ਹੱਡੀਆਂ ਤੋੜਨੀਆਂ ਬੱਸ ਇਹੋ ਹੀ ਕੰਮ ਸੀ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਆਵਦੇ ਗੁਰੂ (ਅਧਿਆਪਕ) ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੁੱਟਿਆ ਤੇ ਕੁੱਟ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਕਮੀਜ਼ ਦੇ ਰਫੂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਵਸੂਲ ਕੀਤੇ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟਦਿਆਂ ਪਾਟ ਗਈ ਸੀ । ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪੁਰਾਣੇ ਅਧਿਆਪਕ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਕੀਤਾ।

ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਚਰਚੇ ਚੱਲੇ ਤਾਂ ਹੁਣ ਸਿਆਸੀ ਲੀਡਰ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ। ਅਮੀਰ ਲੋਕ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਆਪਣੇ 'ਕੰਡੇ' ਖਿਚਵਾਉਂਦੇ। ਮੇਰਾ ਯਾਰ ਸੱਬੀ ਭਲਵਾਨ (ਅਬੋਹਰ) ਮੇਰੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਗੰਗਾਨਗਰ ਵਾਲੇ ਜਬਰੀ ਖ਼ਾਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਕਰਵਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਰਲ ਕੇ ਦੋ ਨੰਬਰ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਫੱਟੇ ਚੱਕੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਚਰਚੇ ਦਿੱਲੀ ਤੱਕ ਚਲੇ ਗਏ। ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਦੋ ਮੁਸਲਮਾਨ ਗੈਂਗਸਟਰਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਆ ਜਾਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ ਪਰ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਜਦੋਂ ਇੱਥੇ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਫੇਰ ਬਾਹਰ ਕਿਉਂ ਧੱਕੇ ਖਾਣੇ ਆਂ ? ਨਾਲੇ ਖਾਣੀ ਤਾਂ ਆਖ਼ਰ ਨੂੰ ਗੋਲੀ ਆ ਸੋ ਇੱਥੇ ਈ ਖਾਵਾਂਗੇ, ਇਹ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਸੀ । ਮੈਨੂੰ ਲੜਾਈਆਂ 'ਤੇ ਲੋਕ ਵੰਗਾਰ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ। ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਾਥੀ ਨਸ਼ੇ ਲਈ ਪਲਾਂ 'ਚ ਹੱਡਾਂ ਦਾ ਚੂਰਮਾ ਬਣਾ ਦੇਂਦੇ। ਮੈਂ ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਬਾਹਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਨਸ਼ਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੱਧ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਗਿੱਦੜਬਾਹਾ ਦੇ ਸਰਦਾਰਗੜ੍ਹ ਕਾਲਜ 'ਚ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਨਾਉਣ ਗਏ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਭਾਰੂ ਚੌਂਕ 'ਚ ਅਚਾਨਕ ਦੌਰਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਥੋੜ੍ਹੀ ਪਿੰਡ ਆਲੇ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਛੋਹਰ (ਕਾਕੇ) ਰਿੰਡੀ ਹੋਰੀਂ ਕੋਟਭਾਈ ਵਾਲੇ ਜੱਸੇ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਗਰੁੱਪ ਨਾਲ ਲੜ ਪਏ। ਮੈਂ ਤੇ ਰੰਮੀ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਅਚਾਨਕ ਗਿੱਦੜਬਾਹਾ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਰਿੰਡੀ ਹੋਰਾਂ ਦਾ ਟਾਇਮ ਬੱਝਾ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਅਸੀਂ ਗਏ ਤਾਂ ਸੋ ਕੁ ਜਣਾ ਰਿਡੀ ਹੋਰਾਂ ਦਾ ਅੱਡੇ 'ਚ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ ਤੇ ਅੱਡੇ 'ਚ ਹੀ ਰਿੰਡੀ ਹੋਰਾਂ ਦਾ ਦੁਸ਼ਮਨ ਜੱਸਾ ਲੱਤ 'ਤੇ ਲੱਤ ਧਰ ਕੇ ਇਓਂ ਬੈਠਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਆੜ੍ਹਤੀਆਂ ਦਾ ਮੁਨੀਮ ਮੰਡੀ 'ਚੋਂ ਉਗਰਾਹੀ ਕਰਨ ਆਇਆ ਹੋਵੇ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੋਮੀ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ