ਗੁਲੂਕੋਜ਼ ਵਾਲੀ ਬੋਤਲ 'ਚ ਹੀ ਟੀਕੇ ਲਾ ਲੈਂਦਾ। ਵੈਸੇ ਮੇਰੀ ਇਹ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰਨ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ 1996 ਜਾਂ '97 'ਚ ਵੀ ਉਸ ਵੇਲੇ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀ ਲਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਮਰੇ 'ਚ ਇਕੱਲਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਘਟਨਾ ਦਾ ਅੱਜ ਵੀ ਮੈਂ ਕਾਰਨ ਲੱਭਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ। ਡੈਕ 'ਤੇ ਉਦਾਸ ਗੀਤ (ਮੈਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉਦਾਸ ਗੀਤ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ) ਸੁਣਦਿਆਂ-ਸੁਣਦਿਆਂ ਮੈਂ ਮਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਚੂਹੇ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਦਵਾਈ ਪੀ ਗਿਆ ਪਰ ਐਨ ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਹਿੰਦੂ ਮੰਨੀਆਂਵਾਲਾ (ਜੋ ਬਾਅਦ 'ਚ ਆਪ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਗਿਆ) ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਬਚਾ ਲਿਆ। ਦੂਜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੇ ਇਲਾਜ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਹਸਪਤਾਲ 'ਚੋਂ ਫਾਰਗ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਨਾ ਮੈਂ ਬਦਲਿਆ ਤੇ ਨਾ ਮੇਰੇ ਹਾਲਾਤ। ਸਭ ਕੁਝ ਉਹੀ ਸੀ। ਸਗੋਂ ਹੁਣ ਤਾਂ ਨਸ਼ਾ ਵੀ ਵਧ ਗਿਆ ਤੇ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ ਦਬਕਾ ਵੀ। ਹੁਣ ਤੇ ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਾਲੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਨਾ ਮੰਗਦੇ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਟੀਕੇ ਲੱਗਦੇ ਤੇ ਕਦੇ ਏਧਰ ਕਦੇ ਓਧਰ ਦੌੜ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਮੇਰਾ ਕੇਸਵਾਰ ਸ਼ਿੰਦਾ ਵੀ ਠੀਕ ਹੋ ਕੇ ਆ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਫੇਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਮਲੋਟ ਹੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਪਰ ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਅਕਤੂਬਰ 1999 'ਚ ਮਲੋਟ ਵਾਲੇ ਕੇਸ 'ਚੋਂ ਗੈਰ-ਹਾਜ਼ਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਖੁਦ ਹੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਪੇਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ- ਦੋ ਦਿਨ 'ਚ ਜ਼ਮਾਨਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਪਰ ਹੋਇਆ ਇਸ ਤੋਂ ਉਲਟ ਜੱਜ ਨੇ ਦਸ ਦਿਨ ਦੀ ਤਰੀਕ ਪਾ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਨੂੰ ਗਿੱਦੜਬਾਹਾ ਦੀ ਜੁਡੀਸ਼ੀਅਲ ਹਵਾਲਾਤ (ਜੇਲ੍ਹ) 'ਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਮੇਰੀ, ਜ਼ਮਾਨਤ ਤਾਂ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਰਿਹਾਈ ਵੇਲੇ ਰੱਟਾ ਪੈ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਦਾਦੇ ਦਾ ਨਾਂ ਪਿਉ ਦੇ ਨਾਂਅ 'ਤੇ ਟਾਈਪ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਪਿਉ ਦਾ ਨਾਂਅ ਦਾਦੇ ਦੀ ਥਾਂ ਉਕਰ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਜੇਲ੍ਹ ਵਾਲਿਆਂ ਰਿਹਾਅ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਅਬੋਹਰ ਪੇਸ਼ੀ ਸੀ। ਅਗਲੀ ਸ਼ਾਮ ਨਾਂਅ ਠੀਕ ਹੋ ਕੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਅਬੋਹਰ ਅਦਾਲਤ 'ਚੋਂ ਗੈਰ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਦਰਅਸਲ ਬਾਪੂ ਜ਼ਮਾਨਤ ਭਰਵਾ ਕੇ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਥੱਕਿਆ ਜੁ ਪਿਆ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਜੰਮਣ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਭੁਗਤ-ਭਗਤ ਕੇ। ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਰਿਹਾਅ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵਾਂਗਾ ਤੇ ਰਾਤ ਕਿਤੇ ਰਹਿ ਕੇ ਅਬੋਹਰ ਪੁੱਜ ਗਿਆ ਹੋਵਾਂਗਾ ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਥੇ ਹੀ ਅੜਿਆ ਪਿਆ ਸੀ । ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਹੋਣ 'ਤੇ ਅਬੋਹਰ ਅਦਾਲਤ ਵੀ ਜੇਲ੍ਹ ਭੇਜ ਦੇਵੇਗੀ। ਲਿਹਾਜ਼ਾ ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹੁਣ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਆ ਗਿਆ ਪਰ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਸੱਬੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਹ ਸਮੈਕ ਲੈ ਆਇਆ ਤੇ ਅਸੀਂ ਕਈ ਦਿਨ ਪੀਂਦੇ ਰਹੇ। ਸੱਬੀ ਦਿਨੇ ਬੱਬੀ ਹੋਰਾਂ ਕੋਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਸ਼ਰਾਬ-ਭੁੱਕੀ ਤਾਂ ਘਰਾਂ 'ਚ ਵਾਧੂ ਸੀ ਹੁਣ ਟੀਕੇ-ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ ਵੀ ਆਮ ਹੋ ਗਏ। ਬੱਬੀ ਹੋਰੀਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਖੇਡਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਤਾਏ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੱਬੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਰੱਬ ਵੀ ਚੇਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਬੱਬੀ ਨੇ ਦਿਨੇ ਹੀ ਕੱਸੀ ਤੋੜ ਕੇ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਲਾ ਲਿਆ । ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਾਰੀ ਵਾਲੇ ਜਿਮੀਂਦਾਰ ਨੇ ਕਬਰਵਾਲਾ ਚੌਂਕੀ 'ਚ ਇਤਲਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਬੱਬੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੀਟ ਖਾਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਖਾ