ਲੱਭਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਛੇਵੇਂ ਕੁ ਦਿਨ ਉਹ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸ਼ਮਿੰਦਰ ਤੇ ਇੱਕ ਉਹਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਹੋਰ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵੀ ਪਟਾ ਕਰਾਰਾ ਹੋ ਕੇ ਵਰ੍ਹਿਆ ਪਰ ਮਿੱਤਰ ਲੀਡਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਮਾਮਲੇ 'ਚੋਂ ਫੇਰ ਕਢਵਾ ਲਿਆ। ਕਢਵਾਉਂਦਾ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਬੁਰੇ ਸਮੇਂ 'ਚ ਇਸ ਦਾ ਰੱਜ ਕੇ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਅੱਜ ਸੱਤਾਧਿਰ ਦਾ ਲੀਡਰ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਹਿਸਾਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਮੁੱਲ ਮੋੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਾਲੇ ਇਸ ਨੇਤਾ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਦਿਲੋਂ ਯਾਰੀ ਸੀ ਤੇ ਅੱਗਿਓਂ ਇਹਦਾ ਮੁੰਡਾ ਤੇ ਭਾਣਜਾ ਵੀ ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ ਸਨ। ਮੈਂ ਤੇ ਹੈਪੀ ਫੇਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ। ਹੈਪੀ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਸ ਦਾ ਪਿਤਾ ਐਸ.ਐਚ.ਓ. ਸੀ। ਖਰਚਾ ਉਹ ਬਠਿੰਡਿਓਂ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਰੋਟੀ ਅਸੀਂ ਸਾਡੇ ਘਰ ਖਾ ਲੈਂਦੇ। ਕਈ ਵਾਰ ਚਾਰ-ਚਾਰ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਨਾ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਯਾਰਾਂ- ਮਿੱਤਰਾਂ ਕੋਲ ਵੀ ਰਹਿ ਪੈਂਦੇ। ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਾਕਾ ਖਾਨੇ ਕੀ ਢਾਬ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ। ਸ਼ਮੀਰੀਆ, ਵਿੱਕੀ, ਲੱਡੂ, ਮਨਦੀਪ, ਬਿੱਟੂ ਆਦਿ ਜਿਹੇ ਸਾਡੇ ਆੜੀ ਹੁੰਦੇ। ਇਸੇ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਖਾਨੇ ਕੀ ਢਾਬ ਵਾਲੇ ਕਾਕੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਦਸ ਕੁ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਚਲਾ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਭਰਾ ਮੰਨਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ, ਸ਼ਮੀਰੀਆ, ਮਨਦੀਪ, ਵਿੱਕੀ ਫੂਸ ਮੰਡੀ ਵਾਲਾ ਤੇ ਹੈਪੀ ਬਰਾਤੇ ਗਏ। ਓਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਹੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਸਵੇਰੇ-ਸਵੇਰੇ ਮਲੋਟ ਦੀ ਇੰਦਰਾ ਰੋਡ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਬੱਸ ਲੰਘੀ ਜੀਹਦੇ 'ਚ ਵੱਢੇ-ਟੁੱਕੇ ਲੋਕ ਕੁਰਲਾਹਟ ਕਰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਨੂੰ ਭੱਜ ਪਿਆ। ਕੋਈ ਜ਼ਖਮੀਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਹੈਪੀ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਅੰਦਰ ਵੜ੍ਹ ਗਿਆ ਤੇ ਅਸੀਂ ਜਖਮੀਆਂ ਨੂੰ ਲਾਹੁਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਨੂੰ ਵੇਖ ਦੂਜੇ ਲੋਕ ਵੀ ਲੱਗ ਪਏ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਪੋਟਲੀ 'ਚੋਂ ਕੁਝ ਰੂਪੈ ਮਿਲੇ ਪਰ ਮੈਂ ਹਸਪਤਾਲ 'ਚ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਨਸਾਨ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਚਿੱਟੀ ਕਮੀਜ਼ ਖੂਨ ਨਾਲ ਨੁੱਚੜ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਨਾ ਤਾਂ ਇਹ ਖੂਨ ਮੇਰਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਵਹਾਇਆ ਕਿਸੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਦਾ ਬਲਕਿ ਇਹ ਮਾਨਵਤਾ ਦਾ ਖੂਨ ਸੀ ਜੋ ਮੇਰੇ ਤਨ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਇਹ ਜਖ਼ਮੀ ਮਲੋਟ-ਅਬੋਹਰ ਰੋਡ 'ਤੇ ਪੈਂਦੇ ਕਬਰਵਾਲਾ ਵਿਖੇ ਕੈਂਟਰ-ਬੱਸ ਦੀ ਟੱਕਰ 'ਚ ਜਖ਼ਮੀ ਹੋਏ ਲੋਕ ਸਨ। ਇਸ ਟੱਕਰ 'ਚ 7 ਵਿਅਕਤੀ ਹਲਾਕ ਹੋਏ ਸਨ ਤੇ 4 ਫੱਟੜ ਹੋਏ ਸੀ।