ਫਿਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵ੍ਯਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਰਵਯ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ, ਸਗੋਂ ਅਗ੍ਯਾਨ ਦਾ ਹਨੇਰਾ, ਚਾਹੇ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੋਵੇ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ।

ਯਥਾ:- "ਦੇਵੀ ਦੇਵਾ ਮੂਲ ਹੈ ਮਾਇਆ॥" (ਮਾਝ ਮ: ੩ ਅਸ: ੩੩)

ਪੁਨਾ:- "ਭਰਮੇ ਸੁਰਿਨਰ ਦੇਵੀ ਦੇਵਾ॥” (ਗਊ: ਮ: ੫ ਥਾ: ਅ: ੪੦)

ਪੁਨਾ:- "ਮਾਇਆ ਮੋਹੇ ਦੇਵੀ ਸਭਿ ਦੇਵਾ!" (ਗਉ: ਮ: ੧ ਅਸਟ: ੧੪)

ਪੁਨਾ:- "ਦੇਵੀਆ ਨਹੀ ਜਾਨੈ ਮਰਮ॥" (ਰਾਮ: ਮ: ੫-੩੬)

ਪੁਨਾ:- "ਦੇਵੀ ਮਰਮੁ ਨ ਪਾਇਆ॥" (ਪ੍ਰਭਾ: ਮ: ੧-੩)

ਫਿਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਪਾਸਨਾ ਕਰਨ ਬਾਬਤ ਇਹ ਵਾਕ ਹਨ:-

"ਦੇਵੀ ਦੇਵਾ ਪੂਜੀਐ ਭਾਈ ਕਿਆ ਮਾਗਉ ਕਿਆ ਦੇਹਿ॥"

(ਸੋਰ: ਮ: ੧ ਅਸਟ:-੪)

ਪੁਨਾ:- "ਚੋਰੀ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰਹਿ ਠਾਕੁਰ ਨਹੀ ਦੀਸੈ॥"

"ਪੋਖਰੁ ਨੀਰ ਵਿਰੋਲੀਐ ਮਾਖਨੁ ਨਹੀ ਰੀਸੈ॥" (ਗਉੜੀ ਮ: ੧ ਅਸ਼ਟ: ੧੮)

ਪੂਨਾ:- "ਠਾਕੁਰੁ ਛੋਡਿ ਦਾਸੀ ਕਉ ਸਿਮਰਹਿ ਮਨਮੁਖ ਅੰਧ ਅਗਿਆਨਾ॥"

(ਭੈਰਉ ਮ: ੫-੧੪)

ਪੁਨਾ:- "ਦੇਵੀ ਦੇਵਾ ਪੂਜਹਿ ਡੋਲਹਿ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਨਹੀ ਜਾਨਾ॥"

(ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ-੪੫)

ਪੁਨਾ:- "ਮਹਾ ਮਾਈ ਕੀ ਪੂਜਾ ਕਰੈ॥ ਨਰ ਸੇ ਨਾਰ ਹੋਇ ਅਉਤਰੈ॥"

(ਗੋਂਡ ਨਾਮਦੇਵ-੬)

(੩) ਤੀਸਰਾ ਰੂਪ ਦੇਵੀ ਦਾ ਮਿੱਟੀ, ਪੱਥਰ, ਕਾਠ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਹੈ, ਉਸ

ਸਬੰਧੀ ਗੁਰਵਾਕ ਇਉਂ ਹਨ :-

"ਮਾਟੀ ਕੇ ਕਰਿ ਦੇਵੀ ਦੇਵਾ ਤਿਸੁ ਆਗੈ ਜੀਉ ਦੇਹੀ॥

ਐਸੇ ਪਿਤਰ ਤੁਮਾਰੇ ਕਹੀਅਹਿ ਆਪਨ ਕਹਿਆ ਨ ਲੇਹੀ॥

(ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ੪੫)

ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਪੂਜਨ ਮਨ੍ਹੇ ਹੈ। ਤੇ ਦਸਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਮੂਰਤੀ ਪੂਜਾ ਦੇ ਉਲਟ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਆਪਨੂੰ