ਦੂਜੀ : ਪਰ ..ਰ.. ਰ.. ।
ਪਹਿਲੀ ਪਰ ਕੀ.. ੀ.. ੀ.. ।
ਦੂਜੀ: ਅੱਜ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ।
ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਮਿਲਿਆ !!
ਪਹਿਲੀ : ਫਿਰ?
ਦੂਜੀ : ਮੂੰਹ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਟੱਡੇ ਹੋਏ!
ਭੁੱਖੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਬਣੀਆਂ ਟੈਏ!
ਪਹਿਲੀ : ਫਿਰ?
ਦੂਜੀ: ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਉਹ ਗੁੱਸਾ ਖਾ ਕੇ ।
ਨਿਕਲਿਆ ਅੰਦਰੋਂ ਦਾਤਰ ਲੈ ਕੇ।
ਪਹਿਲੀ : ਪਰ ਕੀ ਕਰੇਗਾ ? ਕਿੱਥੇ ਜਾਏਗਾ ?
ਅੰਨ ਉਹ ਕਿੱਥੋਂ ਲਿਆਏਗਾ ?
ਦੂਜੀ : ਹਾਂ ਅੰਨ ਤੇ ਸਾਰਾ ਤੂੰ ਖਾ ਲਿਆ !
ਪਹਿਲੀ : ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਖਾ ਲਿਆ!
ਦੂਜੀ : ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਖਾ ਲਿਆ!
ਦੋਵੇਂ: (ਇਕੱਠੀਆਂ ਪਿੱਟਦੀਆਂ ਹੋਣੀਆਂ) ਖਾ ਲਿਆ ! ਖਾ ਲਿਆ ਖਾ ਲਿਆ !
ਅੰਨ ਸਾਰਾ ਅਸਾਂ ਖਾ ਲਿਆ ! ਅੰਨ ਸਾਰਾ ਅਸਾਂ ਖਾ ਲਿਆ !
(ਥੋੜ੍ਹਾ ਰੁਕ ਕੇ)
ਧਰਤੀ ਦਾ ਹੁਣ ਸੀਨਾ ਪਾਟੇ !
ਪੰਛੀ ਨਾ ਹੁਣ ਭਰਨ ਫਰਾਟੇ!
ਪੰਛੀ......
(ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਿਰ ਦਾ ਵਕਫ਼ਾ। ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਦੁੱਖ ਡਰ ਤੇ ਕੁਝ ਅਣਹੋਣੀ ਵਾਪਰਨ ਦੀ ਗੰਧ ਹੈ ।)
ਪਹਿਲੀ : ਪਰ ਕਿਹੜਾ ਹੁਣ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰੇਗਾ?
ਦੂਜੀ: ਕਿੱਥੋਂ ਪੈਦਾ ਅੰਨ ਕਰੇਗਾ ?
ਪਹਿਲੀ : ਹਾਏ ਨੀ ਭੈਣਾਂ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ!
ਦੂਜੀ : ਸਾਰਾ ਦੁੱਖ ਏਸੇ ਜੱਗ ਦਾ ਹੈ!
ਪਹਿਲੀ ਕੌਣ ਦੱਸੇ ਜੱਗ ਦੀ ਸਾਰ ਕੁੜੇ!
ਦੂਜੀ ਇਹ ਕਲਯੁੱਗ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਕੁੜੇ!
ਪਹਿਲੀ : ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਕੁੜੇ!
