ਖ਼ੁਦੀ ਮਰਕਜ਼

ਖ਼ੁਦ 'ਖ਼ੁਦੀ ਮਰਕਜ਼ 'ਖੁਦੀ ਮਰਕਜ਼ ਤੇ ਟਿਕ ਕੇ ਸੁਹਣਿਆਂ!

ਘੁਮ ਜਾ ਦਵਾਲੇ ਖ਼ੁਦੀ ਦੇ ਮਰਕਜ਼ ਤੇ ਅਪਣਾ ਰੱਖ ਪਾਵ।

ਮਰਕਜ਼ ਟਿਕੇ ਟਿਕ ਖੇਲਣਾ ਇਹ ਖੇਲ ਹੈ ਨਟਰਾਜ ਦੀ,

ਏਕ ਪਦ ਮਰਕਜ਼ ਟਿਕੇ ਘੁੰਮ ਜਾਇ ਵਾਲੇ ਦੂਜ ਪਾਵ।

 

ਤੂੰ ਦੇਖ ਪੇੜ ਗੁਲਾਬ ਨੂੰ ਓ ਟਿਕ ਕੇ ਅਪਣੇ ਪੈਰ ਤੇ

ਖੇੜੇ ਵਸੇਂਦਾ ਆਪ ਹੈ, ਖੇੜੇ ਸੁਗੰਧੀ ਦਏ ਲਾਵ।

 

ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਬਿਦ ਕੇ ਮਰਕਜ਼ ਅਪਨੇ ਮਰਕਜ਼ ਤੇ ਘੁੰਮੇ,

ਦੇਖ ਧਰਤੀ ਲਹਿਲਹੀ ਹੈ ਜੀਵ ਪਾਲੇ, ਦਏ ਚਾਵ।

 

ਜੁ ਬਿਜਲੀ ਮਰਕਜ਼ੋਂ, ਮਰਕਜ਼ ਢੂੰਡੇਂਦੀ ਹੈ ਫਿਰੇ,

ਗਗਨਾ ਚੜੀ ਬੀ ਤੜਫਦੀ ਡਿੱਗੇ ਤਾਂ ਮਰਕਜ਼ ਵੱਲ ਜਾਵ।

 

ਮਰਕਜ਼ ਖ਼ੁਦੀ ਦਾ ਭਾਲ ਕੇ ਓਸੇ ਤੇ ਹੈ ਟਿਕ ਜਾਵਣਾ,

ਘੁਮਾ ਦੁਆਲੇ ਖੁਦੀ ਦੂਜੀ ਬੇਖ਼ੁਦੀ ਦਾ ਹਈ ਭਾਵ।

 

ਬੇਖ਼ੁਦੀ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਸਖੀਏ! ਲਿਵ ਵਿਖੇ ਲੈ ਜਾਂਵਦੀ

ਹਾਂ ਹੋਸ਼ ਉੱਚੀ ਲਾ ਦਏ ਮਰਕਜ਼ ਦਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ ਟਿਕਾਵ।

 

ਮੂਰਛਾ ਬੇਹੋਸ਼ੀਆ ਨਾ ਬੇਖ਼ੁਦੀ ਕਰ ਜਾਣੀਓ

ਢੱਠੇ ਦਿਲਾਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਨਾਂ ਬੇਖ਼ੁਦੀ ਦਾ ਦਿਓ ਨਾਵ

 

ਮੂਸਾ ਨੇ ਕਹਿਆ ਤੂਰ ਤੇ ਰੱਬਾ ਵਿਖਾ ਮੂੰਹ ਆਪਣਾ

ਆਵਾਜ਼ ਆਈ। "ਮੈਂਅਹੰ” ਕਿ "ਮੈਂਅਹੰ" ਤੂੰ ਤਾਬ ਲਿਆਵ।

 

ਤਾਬ ਨਾ ਸੋ ਝੱਲਣੇ ਦੀ ਡਿਗ ਪਿਯੰਬਰ ਸੀ ਪਿਆ

'ਬੇਖ਼ੁਦੀ' ਸੀ ਹੋ ਗਈ ਜਦ ਬਾ-ਖ਼ੁਦਾ ਸੀ ਹੋ ਗਿਆਵ

(ਕਸੌਲੀ 8-9-50)