ਬਿਰਹਨੀ- (ਕੋਇਲ ਨੂੰ)

ਹਾਏ ਕੋਇਲ ਪਿਆਰੀ! ਸਾਡੇ ਕੋਲੇ ਰਹਾਣਾ,

ਤੈਥੋਂ ਸਦਕੇ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਕਲਿਆਂ ਛੱਡ ਨ ਸਿਧਾਣਾ।

ਤੇਰੇ ਗੀਤ ਪਿਆਰੇ ਬਿਰਹੋਂ ਕੂਕ ਕਟਾਰੀ,

ਪੀਅ ਪਰਦੇਸ ਸਿਧਾਰੇ ਉਤੋਂ ਤੇਰੀ ਤਿਆਰੀ।

 

ਬਿਰਹਨੀ- (ਚੰਦ ਤੇ ਪੈਣ ਨੂੰ)

ਚੰਦਾ! ਠੰਢਕ ਨ ਲਾਈਓ ਪੌਣੇ! ਪਾਲਾ ਨ ਪਾਣਾ!

 

ਬਿਰਹਨੀ— (ਕੋਇਲ ਨੂੰ)

ਸਖੀਏ! ਏਥੇ ਰਹਾਈਓ ਸਾਥੋਂ ਲੜ ਨ ਛੁਡਾਣਾ।

 

ਬਿਰਹਨੀ— (ਗਗਨ ਨੂੰ)

ਗਗਨਾ! ਤਪਦੇ ਹੀ ਰਹੀਓ ਕੋਇਲ ਜਾਣ ਨ ਦੇਣੀ,

ਕੋਇਲ ਸਹੀਏ ! ਇਹ ਕਹੀਓ ""ਮੈਂਨ ਜਾਸਾਂ ਜਾਂ ਨੀ ਨੀ ਭੈਣੀ ਭੈਣੀ ! !"

 

ਕੋਇਲ ਬਿਰਹਨੀ ਨੂੰ

ਕਾਲੇ ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਭੇਸੀਂ ਬਨ ਬਨ ਕੂਕਾਂ ਉਦਾਸੀ,

ਫਿਰਦੀ ਦੇਸ ਬਦੇਸੀਂ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦਰਸ ਪਿਆਸੀ।

ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਦੇ ਕੱਲਿਆਂ ਤੇਰਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਬੀ ਟੋਲਾਂ,

ਬਿਰਹੋਂ ਤੇਰਾ, ਜੇ ਮਿਲਿਆ ਉਸ ਦੇ ਪਾਸ ਮੈਂ ਫੋਲਾਂ।

ਐਦਾਂ ਰੋ ਨਾ ਪਿਆਰੀ ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਹੀ ਗਮ ਹੈ,

ਪਰ ਗ਼ਮ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦਾ ਵਾਰੀ! ਕਿਹੜੀ ਨ੍ਯਾਮਤ ਤੋਂ ਕਮ ਹੈ।

ਬਿਰਹੋਂ ਤੀਰ ਦੁਖਾਲਾ ਐਪਰ ਚਖ੍ਯਾ ਨ ਜਿਸ ਨੇ

ਜੀਵਨ-ਮਰਮ ਦੁਰਾਲਾ ਭੇਤ ਲਖ੍ਯਾ ਨ ਉਸ ਨੇ।

(ਕੰਡਾ ਘਾਟ11-10-32)