ਸੁਹਾਵੀ ਰਿਵੀ

ਬੜੀ ਤੜਕੇ ਰਿਵੀ ਆਈ ਸੁਹਾਈ

ਕਹੇ ਤੈਂ ਦੇਸ਼ ਪ੍ਰੀਤਮ ਤੋਂ ਹਾਂ ਆਈ।

ਹੁਈਆਂ ਸੀਤਲ ਛੁਹ ਉਸ ਖੁਨਕਾਂ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ

ਤੁਧੇ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਉਹ ਖਨਕੀ ਲ੍ਯਾਈ।

ਬਿਖਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਲਾਲ ਸੰਦੀਆਂ

ਲਗੀ ਗਲ ਨਾਲ ਮੈਂ ਉਸ ਛੋਹ ਪਾਈ।

ਉਹ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਲਿਆਈਆਂ ਨਾਲ ਅਪਨੇ

ਉਠੀ ਬਿਸਤਰ ਤੋਂ, ਲੈ ਲਾਲਨ ਤੋਂ ਆਈ।

ਸੁਗੰਧੀ ਲਾਲ ਦੀ ਲੈ ਙੂਮ ਆਵੀ

ਕਿਸਲਾਂ ਜਗਰਾਤਿਆਂ ਦੀ ਫਿਸਲ ਜਾਈ।

ਕਈ ਨਖ਼ਰੇ ਅਦਾਵਾਂ ਨਾਜ਼ ਉਸਦੇ

ਲੁਕਾ ਵਿਚ ਚਾਲ ਅਪਨੀ ਲੈ ਹਾਂ ਆਈ।

ਤੁਧੇ ਨੂੰ ਲਾ ਦਿਆਂ ਗ਼ਮਜ਼ੇ ਅਣਯਾਲੇ,

ਰਮਕ ਪੈ ਜਾਇ ਹੁਸਨਾ ਦੀ ਜੋ ਜਾਈ।

ਉਹ ਨਰਗਸ ਵਾਂਙ ਮਸਤੇ 'ਨੈਣ-ਪ੍ਰੀਤਮ'

ਨਜ਼ਰ ਇਕ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ ਆਲਸਾਈ।

ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣ ਉਠੀਕੇ* ਉਸ ਨਜ਼ਰ ਦਾ,

ਜਿਨ੍ਹੇ ਛਹਿਬਰ ਹੈ ਨੂਰਾਂ ਦੀ ਲਗਾਈ,

ਸਬਾ ਦੇਂਦੀ ਸੁਨੇਹੇ ਲੰਘ ਗਈ ਓ

ਗਈ ਹੁਸਨਾਂ ਦੀ ਕਮਲ ਛੁਹ ਲਗਾਈ।

(ਬੰਬਈ, 28-2-50)

–––––––––––

1. ਥਕਾਨ।         2. ਉਠ ਖੜਾ ਹੋ।