ਦਾਸ ਕਿ ਮਾਲਿਕ ?

ਛਕੀਰਾ! ਚਲ ਸੰਭਲਕੇ ਤੂੰ ਜਿ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਨਿਕਲ ਤੁਰੀ ਆ;

ਕਿ ਭੌਰੇ ਔਣਗੇ ਦ੍ਰਾਲੇ ਇ ਗਲ ਭਲੀ ਆ, ਤੇ ਭੀ ਬੁਰੀ ਆ।

 

ਜੁ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ ਦੇ ਗ੍ਰਾਹਕ ਹਨ ਜੁ ਗੁੰਜਾਰਾਂ ਦੇ ਗਾਯਕ ਹਨ,

ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਸਤਾਂ ਦੀ ਸੁਹਬਤ ਜੋ ਫਕੀਰਾ! ਸੋ ਖਰੀ ਆ, ਸੋ ਖਰੀ ਆ।

 

ਏ ਪ੍ਯਾਰਨਗੇ ਤੁਧੇ ਤਾਂਈਂ ਭੀ ਤੇਰਾ ਪ੍ਯਾਰ ਲੇਵਣਗੇ,

ਲਗੇਗਾ ਰੰਗ ਦੂਹਰਾ ਹੋ ਝਰੀ ਮਾਨੋ ਮਧੂ ਝਰੀ ਆ।

 

ਗੁਣਾਂ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦਾ ਗਾਯਨ ਹੋ ਖੁਲ੍ਹੇਗਾ ਸ੍ਵਾਦ ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਦਾ

ਹੁਸਨ ਸੁਹਣੇ ਦਾ ਚਮਕੇਗਾ ਕੁਈ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਪਰੀ ਆ।

 

ਕੋਈ ਇਕ ਹੋਰ ਆਵਨਗੇ, ਓ ਕਬਜ਼ਾ ਨਿਜ ਜਮਾਵਨਗੇ

ਨਿਰਾ ਅਪਣਾ ਹੀ ਜਾਣਨਗੇ, ਇਹ ਸੁਹਬਤ ਮੂਲ ਨਾ ਕਰੀ ਆ।

 

ਹਰ ਇਕ ਚਾਹੂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਹੋ ਕਿ ਮੇਰਾ ਹੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਹੈ

ਨ ਹੇਰਸ ਦਾ ਤੂੰ ਹੈ ਰੱਤੀ ਇਹ ਚਾਹਨਾ ਜਾਣ ਲੈ ਬੁਰੀ ਆ।

 

ਇ ਮਾਂ ਹੈ ਈਰਖਾ ਦੀ ਵੇ, ਇ ਫਿਤਨੇ ਕਰ ਦਿਉ ਬਰਪਾ*

ਡਰੀਂ ਇਸਤੋਂ ਫ਼ਕੀਰਾ ਵੇ! ਡਰੀਂ ਨਿਤ ਏਸ ਤੋਂ ਡਰੀਂ ਆ!

 

ਬਣਨਗੇ ਦਾਸ ਏ ਤੇਰੇ ਪੈ ਹੋਵਨਗੇ ਤਿਰੇ ਮਾਲਿਕ

ਨਕੇਲ ਅਣਦਿੱਸਵੀਂ ਪਾਕੇ ਇ ਖਿੱਚਣਗੇ ਮਗਰ ਤੁਰੀ ਆ।

 

ਤੂੰ ਬੰਦਾ ਇਸਕ ਦਾ ਹੈਂ ਵੇ! ਫ਼ਕੀਰਾ! ਹੈਂ ਸੁਤੰਤਰ ਤੂੰ

ਨਿਰਾਂਕੁਸ ਹੋ ਵਿਚਰਦਾ ਰਹੁ ਇਸੇ ਹੀ ਰਵਸ਼ ਤੇ ਤੁਰੀ ਆ।

(ਦਿੱਲੀ 10-3-50)

––––––––––––

* ਖੜੇ, ਪੈਦਾ।