آتش هون بِرهوں دی آتش

آتش هون بِرهوں دی آتش, وِچ تےزی بهُت پچھاتی ۔

سوهنی روز مِلے تر ندیآں. پر سرد ن هووے چھاتی ۔

اَوڑک اےس هِجر دے سوزے, اُه بَےٹھ لهُو وِچ نھاتی ۔

هاشم باجھ مُياں نهیں مِلدا, اساں خُوب سهی کر جاتی ۔

 

اَے دِل ! دام هِرس دے فسيوں

اَے دِل ! دام هِرس دے فسيوں, تُوں رهيوں خراب تداهیں ۔

آپنا آپ پچھاتوای هِرسوں, تے ےار پچھاتوای ناهیں ۔

کامل خُون جِگر دا کھا هُن, اتے درد اُنھاں دا آهیں ۔

هاشم ےار رهے جاں جااے, نهیں ِاک گھر لاکھ سلاهیں ۔

 

اَے دِل ! درد نسیب تےرے وِچ

اَے دِل ! درد نسیب تےرے وِچ, تاں مَےں کی کراں بِچارا ۔

آپے درد سهےڑےں پاای(بھاای), اتے چاهےں بھی چھُٹکارا ۔

اےوےں هوگ سآدت تےری, تُوں کر دُکھ درد پِآرا ۔

هاشم پیڑ هٹاوے کِدھروں, هُن بھاای ! پلید نِکارا ۔

 

اَے دِل ! ڈھُوںڈ پھِرے جگ پايا

اَے دِل ! ڈھُوںڈ پھِرے جگ پايا, پر ڈھُوںڈن بهُت اَوکھےرا ۔

بیجےں داکھ ن هوون کںڈے, تُوں نا کر دےکھ اںدھےرا ۔

کر کُجھ درد بِگانے دردوں, مت درد کرے رّب تےرا ۔

هاشم ڈھُوںڈ کِوےں دم اَےوےں, اجے هُن بھی وکھت بتےرا ۔

اَے دِل ! تُوں دِلبر دے بدلے

اَے دِل ! تُوں دِلبر دے بدلے, سَو مِهنا کر کر ماری ۔

جاں منسُور چڑھايا سُولی, ِاه گل لاای کر پِآری ۔

جےهی سمجھ گاے کر سَودا, سبھ اپنی اپنی واری ۔

هاشم هور نوےں گُل بُوٹے, جد پھِریآں هور بهاریں ۔

 

اَے گُل ! میت ن جان کِسے نُوں

اَے گُل ! میت ن جان کِسے نُوں, جِهڑا وےکھن آن کھلووے ۔

اپنی گرز سبھی جگ پِآری, سبھ توڑ لياں خُش هووے ۔

هَے ِاک درد تےرا بُلبُل نُوں, جِهڑی هِجر تےرے بهِ رووے ۔

هاشم درد هووے جِس تن نُوں, سوای نال تےرے بهِ رووے ۔

 

اَےسے ےار مِلن سبّبیں

اَےسے ےار مِلن سبّبیں, جِهڑے کدی ن موڑن اّکھیں ۔

دےش بِدےش ن لّبھدے ڈھُوںڈھے, اتے مُّل ن آون لّکھیں ۔

رُلدے پھِرن جنُونّ لُکاای, اُه اّگ چھِپااے کّکھیں ۔

پر اُه بھےت پچھانن والا, تُوں هاشم دِل وِچ رّکھیں ۔

 

اج ِاس رِزک بھلے چھب باںکی

اج ِاس رِزک بھلے چھب باںکی, تَےنُوں آکھن لوک ااُتاری ۔

جے سِر درد هووے جگ سارا, تےری آن کرے دِلداری ۔

اَے دِل جان نهیں بِن اپنيوں, تےری تُرسے کارگُزاری ۔

هاشم هوگ خُآری بھلکے, تُوں ن کر هِرس پِآری ۔

اپنی پیڑ سبھو جگ پھڑِآ

اپنی پیڑ سبھو جگ پھڑِآ, کَون جانے هال بےغانا ۔

ڈوبُو گھاٹ سںجوگیں مےلا, جِهڑا دِسدا سهج ےرانا ۔

هِجری سوز جنُونّی کردا, کَون بچدا آپ دیوانا ۔

هاشم خُوب ستی جھّب مِلِآ, وِچ کرکے مَوت بهانا ۔

 

اَوکھدھ پےش ن جاوگ لوکا

اَوکھدھ پےش ن جاوگ لوکا ! بچ رهيو نَےناں دِاُں ڈںگوں ۔

بِرهوں روگ کےها هتِآرا, نهیں هُںدا لاکھ وِدںگوں ۔

ماس گِآ جِںد رهی ن باکی, اجے نِکلے آه کرںگوں ۔

هاشم اےس هکیکت تاایں, جا پُچھیاے بھَور پتںگوں ۔

 

بےبُنِآد جهان پچھانے

بےبُنِآد جهان پچھانے, ِاتاں جوش کرے دِل مےرا ۔

چاهے ترک کیتی هر ترفوں, اتے کرے گِآن بتھےرا ۔

پر ِاه هِرس هواِا جهانیں, بھَےڑا توڑن بهُت اَوکھےرا ۔

هاشم نیںد اُکھاڑ سوےرے, نهیں دِسدا سُول بِکھےڑا ۔

 

بےبُنِآد کرےں بُنِآداں

بےبُنِآد کرےں بُنِآداں, تُوں کھولھ اکل دی تاکی ۔

جِس دِن خرچ لهےںگا سارے, ِاه خرچی رهگ ن باکی ۔

سَو سمِآن کرےں کھڑ فَوزاں, اتے زرا ن رهسےں آکی ۔

هاشم سمجھ بِهبُود پِآرے, تُوں خاکی هَےں بن خاکی ۔

بےلے مگر تِنھاں دے چیرے

بےلے مگر تِنھاں دے چیرے, جَےںدا نام ناهی پُّت کِس دا ۔

کھےڑے چھوڑ ماهی در پایاَو, کوای شان لِباس ن جِس دا ۔

مااے ! بَےٹھ اّکھیں وِچ وےکھیں, مَےنُوں چاک کِها کُجھ دِسدا ۔

هاشم پیڑ تِسے تن هووے, کوای گھاو دُکھاوے جِسدا ۔

 

بےسازاں دا ساز هَے سوهنِآں

بےسازاں دا ساز هَے سوهنِآں, جِنھاں تان ن تکیآ کوای ۔

تُوں کرتا تِنھاں نُوں پالےں, جِنھاں کول مِلے ن ڈھوای ۔

سُن فرِآد آ گاے در تےرے, اسیں آزِز ساتھ ستھوای ۔

هاشم کُوک کهے در کِس دے, جَےں دا تَےں بِن هور ن کوای ۔

 

بھاںبڑ درد هداےت والا

بھاںبڑ درد هداےت والا, جِهڑا پل پل بل بل بُجھدا ۔

گھاِال آپ هويا دُکھِآرا, بھلا هور بنّے کد رُجھدا ۔

مجنُوں سوز لےلی دے جلِآ, اُهنُوں کھان گوشت کد سُجھدا ۔

هاشم ِاشک کهے جگ جِس نُوں, بھلا کَون کِسے کول پُجدا ۔

 

بھُّلا ِاشک گِآ جِس وِهڑے

بھُّلا ِاشک گِآ جِس وِهڑے, اُهدی سبھ جڑ مُول گواوے ۔

جِاُں باغبان سُّٹے کّٹ بُوٹا, اتے بھی سِر وار لگاوے ۔

کِسمت نال هووے مُڑ هرِآ, نهیں مُول سُّکے جڑ جاوے ۔

هاشم راه ِاشک دا اےهو, کوای بھاگ بھلے پھل پاوے ۔

بِرهوں دُور ازاری کیتے

بِرهوں دُور ازاری کیتے, اسیں پرےم چِکھا وِچ پا کے ۔

افلاتُون ن سمجھے وےدن, جے نبز پھڑے هّتھ آ کے ۔

مجنُوں دےکھ هوالت مےری, اُه روون بهِ گل لا کے ۔

هاشم هال سّجن نُوں ساڈا, بھلا کَون کهے سمجھا کے ۔

 

بولے کاگ سوےر پچھاتی

بولے کاگ سوےر پچھاتی, اتے شور کیتا بن موراں ۔

سُورج شمھاں جگت دی هويا, اتے پِآ اںدھےر چکوراں ۔

خُوبی هُسن اتے گُل ناهی, وّس هور دِلاں دیآں ڈوراں ۔

سادھاں نال ن متلب هاشم, جِنھاں غرز بنی سںگ چوراں ۔

 

بُوٹے سےب انار لگااے

بُوٹے سےب انار لگااے, کر مُنسف لوک گواهی ۔

آای جِدِن بهار پھُلاں دی, تاں پھُل هواے کاهیں ۔

رادھی داکھ ڈِٹھی کںڈِآری, جِهدی زرا اُمید ن آهی ۔

هاشم دےکھ کھِآل رّبانی, اتے اُس دی بےپرواهی ۔

 

بُدھ سُدھ جِن سمجھی کُجھ تھوڑی

بُدھ سُدھ جِن سمجھی کُجھ تھوڑی, سو کھاںدا خُون جِگر دا ۔

جِس نے لای بهار وسل دی, سو هوےا اسیر هِجر دا ۔

توتی هُسن کلام ن سِکھدی, کِاُں پَےںدا نام پِںجر دا ۔

هاشمشاه رس مُول دُکھاں دا, جِس رس بدلے دُکھ مردا ۔

چاکا وے ! مت چاکاں والی

چاکا وے ! مت چاکاں والی, تےری دےکھ لای چتُراای ۔

اےهو ِاشک کماون سِکھيوں, تُوں اںگ بِبھُوت لگاای ?

آواورد نمرداں والی, تَےنُوں کِن ِاه چال سِکھاای ?

هاشم آکھ راںجھن نُوں مِل کے, مَےں واری گھول گھُماای ۔

 

چمک کروڑ مجنُوںآں والی

چمک کروڑ مجنُوںآں والی, جے تُوں سمجھن لاِاک هووےں ۔

جِس توں وار سُٹے لکھ هاسے, تُوں رون اےها بهِ رووےں ۔

وسلوں آن هِزر دے پِآرے, اساں وےکھ ڈِٹھے رس دووےں ۔

هاشم توڑ جںزیر مزھب دے, اتے هو نِروَےر کھلووےں ۔

 

چںدا ! چمک وِکھال نا سانُوں

چںدا ! چمک وِکھال نا سانُوں, اتے نا کر مان ودھےرا ۔

تَےں جےهے لّکھ چڑھن اساں نُوں, پر سّجنا باجھ هنےرا ۔

جِس ڈِّٹھِآں دِل روشن هووے, اُه هُسن نهیں اّج تےرا ۔

هاشم باجھ تُساں دُّکھ پايا, جھّب آ مِل ساجن مےرا ۔

 

چںدا دےکھ چکور پُکارے

چںدا دےکھ چکور پُکارے, تّک هالت کھولھ دِلاں نُوں ۔

تُوں سردار سبھی کُجھ تےرا, اےس سوبھا, بھااُ اسانُوں ۔

جوڑی جوڑ دِتی رّب ساهِب, اتے جیواں دےکھ تُسانُوں ۔

هاشم خرچ نهیں کُچھ هوںدا, بھورا کر کُجھ ےاد مِتراں نُوں ۔

چڑھِآ چا پپیهے سُن کے

چڑھِآ چا پپیهے سُن کے, اتے ساون دی رُت آای ۔

ترسن کھپن تے دُکھ پاون, اُن سِکدِآں اُمر گواای ۔

نےڑے بھال پیآ دِلبر دی, اُنُو چمکے چمک سواای ۔

هاشم کی ِاه مان مِلن دا, جِس دِسدی پھےر جُداای ۔

 

چور چُراِا لِآ دِل مےرا

چور چُراِا لِآ دِل مےرا, اےس چےٹک چور تُوفانی ۔

در در پھِراں دیوانی ڈھُوںڈاں, لوک آکھن 'پھِرے دیوانی' ۔

جِس نُوں جا پُچھیاے سوای کهِںدی, بھَےڑی پھِرے خراب دیوانی ۔

هاشم خُوب اساں نال کیتی, تےرے ِاشک اُتوں کُربانی ۔

 

چُوچک باپ اُلاںبھيوں ڈر کے

چُوچک باپ اُلاںبھيوں ڈر کے, اسیں شهِروں مار کھدےڑے ۔

بےِاتبار هواے جگ سارے, هُن کرن وِآه ن کھےڑے ۔

ترسن نَےن راںجھنا ! تَےنُوں, اسیں کِاُں تُدھ ےار سهےڑے ۔

هاشم کَون دِلاں دیآں جانے, مےرا ساهِب نِآں نِبےڑے ۔

 

دام زُلف وِچ بےر موتی جد

دام زُلف وِچ بےر موتی جد, اُلٹ اُلٹ وِچ دھردے ۔

هںس هاتھ چھُایآں کر پھسدے, اتے پٹک پٹک سِر مردے ۔

کھُنّن زکھم گھاِال دِل دردی, نِت سهِن سُول دِلبر دے ۔

وےکھو لےکھ هاشم مُشتاکاں, سوهنے کدر نهیں پھِر کردے ۔

دَولت مال جهان پِآرا

دَولت مال جهان پِآرا, اساں ڈھُوںڈ لّدھا ِاک پِآرا ۔

سو بھی لوک ن دےکھن دےںدے, جگ سڑدا هَےںسِآرا ۔

دِل وِچ شَوک بخیل چُپھےرے, مےرا هوگ کِوےں چھُٹکارا ۔

هاشم آاَو مِلااَو راںجھا, مےرا سُکھ دِل دا دُکھ سارا ۔

 

دیپک دےکھ جلے پروانا

دیپک دےکھ جلے پروانا, اُن ِاه کی مزھب پچھاتا ۔

آشک دین ن مزھب رکھےںدے, اُنھاں وِرد خُدا کر جاتا ۔

جِن ِاه ِالم بھُلاےا دِل توں, اُن لّدھا ےار گواتا ۔

هاشم تِنھاں رّب پچھاتا, جِنھاں آپنا آپ پچھاتا ۔

 

دےکھن نَےن نِآز نَےناں دی

دےکھن نَےن نِآز نَےناں دی, جد نَےن نَےناں وِچ اٹکے ۔

نَےن بُرے نِت مارن چوکاں, جد نَےن نَےناں وِچ پٹکے ۔

کاری چوٹ نَےناں نُوں لّگی, نَےن هرگِز رهِن ن اٹکے ۔

هاشم دوش نَےناں وِچ ناهیں, نَےن دےکھ اداایں لٹکے ۔

 

دےکھ چکور کهِآ ِاک مُنسف

دےکھ چکور کهِآ ِاک مُنسف, تَےنُوں مُورخ کهاں سِآنا ?

اُه چںد پرِتھویپت راجا, تُوں پںچھی لوک نِمانا ۔

کهِآ چکور, 'نهیں تُوں مهِرم, اےس رمزوں جاه انجانا !

هاشم راج ن دِسدا مَےنُوں, مَےں ےار جانی کر جانا' ۔

دِلبر دام وِچھا زُلف دی

دِلبر دام وِچھا زُلف دی, وِچ چوگ هُسن دی پاای ۔

دےکھ خُراک جناور دِل دا, اُه جا پيا وِچ پھاهی ۔

هَے کِت هال غریب بِچارا, مُڑ دِل دی خبر ن آای ۔

هاشم مُڑن مُهال تِنھاں نُوں, جِنھاں نِو سِر بازی لاای ۔

 

دِلبر وےکھ رِها وِچ شیشے

دِلبر وےکھ رِها وِچ شیشے, اُهنُوں سُورت نزر ن آوے ۔

پانی دے وِچ سهی ن هووے, جد آاینا اکس مِلاوے ۔

دیپک کول چِکھا دے دھرِآ, اُهدی چمک چمک مِل جاوے ۔

هاشم آپ هووے لکھ شیشا, اُهنُوں شیشا کَون دِکھاوے ۔

 

دِلبر ےار فِراک دے مےرے

دِلبر ےار فِراک دے مےرے, وگدے نَےن پھُهارے ۔

دِل دا خُون وگے وِچ رلِآ, جِهڑے چمکن سُرخ ستارے ۔

آتشباز پرےم بنااے, پھُلجھڑیآں نَےن بِچارے ۔

هاشم خُوب تماشا بنِآ, هُن لاِاک ےار پِآرے ۔

 

دِلبر ےار کےها تُدھ کیتا

دِلبر ےار کےها تُدھ کیتا, مےری پکڑی جان ازاباں ۔

دارُو درد تےرے دا نا هَے, اساں پڑھیآں لاکھ کِتاباں ۔

روون جوش لگے نِت اّکھیآں, جد بھڑکی بھاه کباباں ۔

هاشم بهُت سهے دُکھ پِآرے, کدی آ مِل دےکھ خراباں ۔

دِلبر ےار کےهی تُدھ کیتی

دِلبر ےار کےهی تُدھ کیتی, مِرے ساس لباں پر آاے ۔

زاهر کراں هووے جگ رُسوا, تے هُيا کھاموش ن جااے ۔

مَےں کر شرم ڈراں وِچ وےهڑے, اتے بِرهوں ڈھول وجااے ۔

هاشم پھیل وڑے جِس وےهڑے, بھلا کِچرک کوای لُکااے ۔

 

دِلبر ےار کِهے دِن آهے

دِلبر ےار کِهے دِن آهے, جد هّس هّس لَے گل مِلدے ۔

جِاُں جِاُں بےپرواهی کردا, سانُوں ڈاه لگن تِل تِل دے ۔

تسبی دےکھ ناهیں هّتھ ساڈے, اساں داغ رکھے گِن دِل دے ۔

هاشم دھوون بهُت اَوکھےرا, پر داغ ن دِل توں هِلدے ۔

 

دِلبر ےار مهُورت کر لَے

دِلبر ےار مهُورت کر لَے, اّج نال اساں مُکھ هّسکے ۔

بِجلی روز نهیں جھڑ هووے, اتے مےگھ سمےں وِچ لشکے ۔

جاں مُڑ پھےر جوانی آوے, اتے جیاُ لاے من وس کے ۔

هاشم جان غنیمت مِلنا, مِل نال اساں هّس رس کے ۔

 

دِلبر ےار ندی دیآں لهِریں

دِلبر ےار ندی دیآں لهِریں, ِاه سدا ن رهِن ِاتھاایں ۔

تَےںڈا ِاشک مےری دِلغیری, کوای لاکھ ورھے تک ناهیں ۔

دو دِن بھَور گُلاں دا مےلا, اتے آس اُمید سراایں ۔

هاشم پر کی دوش مِتر وِچ, لےکھ اساڈے ناهیں ۔

دِلبر ےار ن دوش تُسانُوں

دِلبر ےار ن دوش تُسانُوں, کی کریاے سِفت تُساڈی ۔

مِلے تںبیه غُناهاں مُوجب, ِاه سبھ تکسیر اساڈی ۔

مُنسف دردمںداں دے ناهیں, ِاه بان تُساں وِچ ڈاڈھی ۔

غَےرت تےغ جِنھاں دی هاشم, کِاُں ڈھُوںڈن تےغ فَولادی ۔

 

دِلبر ےار ن کر الگرزی

دِلبر ےار ن کر الگرزی, ِانھاں نال نِمانِآں ےاراں ۔

ِاک جںمدے ِاک مَےں تُدھ جےهے, کای رُل گاے خاک هزاراں ۔

کِچرک کُوک پپیها کُوکے, اتے کِچرک پون پُهاراں ۔

هاشم هوش پکڑ, نهیں بںدے ! کوای نِت نِت چےت بهاراں ۔

 

دِلبر ےار شِںگار رںگیلا

دِلبر ےار شِںگار رںگیلا, مت باهر دےکھ اساڈے ۔

دِل بںد هويا نِت مِلن تںبیهاں, اتے برِهوں مگر پِآدے ۔

درد فِراک تُساڈے والا, ِاه هويا نسیب اساڈے ۔

هاشم دےکھ وزیفا آهیں, پر خاتر ےار تُساڈے ۔

 

دِل دے کول اّکھیں نهیں دِسدے

دِل دے کول اّکھیں نهیں دِسدے, دِلبر میت کھڑے دِل جانی ۔

آ جانی پردےسی پِآرے ! تےرے پل پل دے کُربانی ۔

تَےں بِن دےس اُجاڑا دِسدا, جِهڑا آها نُور نُورانی ۔

هاشم آکھ سّجن نُوں مِل کے, مَےں تُدھ دے باجھ دیوانی ۔

دِل دِلغیر هويا تکدیروں

دِل دِلغیر هويا تکدیروں, تَےنُوں کَون دےوے دم سُکھ دا ۔

بهُتے ےار بِدرد لِباسی, کر گِآن سُناون مُکھ دا ۔

دردی درد وںڈايا لوڑن, هتھوں آن دُکھاون دُکھ دا ۔

کامل ےار مِلے کوای هاشم, تاں سرد هووے دم دُکھ دا ۔

 

دِل گھاِال دِلبر نُوں کهِآ

دِل گھاِال دِلبر نُوں کهِآ, تُوں سُن جانی مےرا ۔

جے تُوں اَےب ڈِٹھا وِچ ساڈے, اتے دھرِآ پَےر پرےرا ۔

تَےںڈے نال نهیں کُجھ متلب, سانُوں شَوںک لوڑیںدا تےرا ۔

هاشم رهِگ کِآمت توڑیں, سانُوں اےهو دان بتےرا ۔

 

دِل نُوں بان پِآ ِاک مااے

دِل نُوں بان پِآ ِاک مااے ! مَےنُوں زاهر مُول ن هووے ۔

آپے بال چِکھا وِچ جلدا, پر سےک لگے بهِ رووے ۔

چھڈدا بان ن جلبل مُردا, مےری جان کھلاسی هووے ۔

هاشم هال تّتی دا جانے, جِهڑا نال لهُو مُکھ دھووے ۔

 

دِل سوای جو سوز سّجن دے

دِل سوای جو سوز سّجن دے, نِت خُون جِگر دا پیوے ۔

نَےن سوای جو آس درس دی, نِت رهِن همےشا کھیوے ۔

دِل بےدرد بِآدھیں بھرِآ, شالا!اُه هر کِسے ن تھیوے ۔

هاشم سو دِل جان رںگیلا, جِهڑا دےکھ دِلاں ول جیوے ۔

دِل تُوں هی دِلبر بھی تُوں هی

دِل تُوں هی دِلبر بھی تُوں هی, اتے دید تُوں هی دُکھ تےرا ۔

نیںدر بھُّکھ آرام تُوں هی تُوں, اتے تَےں بِن جگت اںدھےرا ۔

نَےن پران هےاتی تُوں هی, ِاک هرف نهیں وِچ مےرا ۔

هاشم ساںجھ تُساڈے دم دی, هور وسدا مُلک بتےرا ۔

 

دِل وِچ سبر هےا ن مااے

دِل وِچ سبر هےا ن مااے ! وںنج کھڑِآ هوتاں چھل کے ۔

بالن بدن دلیلاں آتش, اُه ٹھاںڈھ(ڈاڈھ) ڈِٹھی بل بل کے ۔

مِتراں وےکھ کیتی مِتراای, اج نال بلوچاں رل کے ۔

هاشم جھاگ سّسی بھی بِپتا, جو مرگ تھلاں وِچ جل کے ۔

 

دِن وِچ لاکھ کروڑ چلاون

دِن وِچ لاکھ کروڑ چلاون, اُنھاں ترکش تیر ن مُکدے ۔

خُونی زات مهِبُوب سِپاهی, جِهڑے چوٹوں مُول ن اُکدے ۔

آشک جان تلی پر دھر کے, پھےر(پَےر) پِچھاںه ن چُکدے ۔

هاشم پھےر لهِن پر آشک, سُهنے رهِن همےشاں لُکدے ۔

 

ڈِٹھی کبر سکںدر والی

ڈِٹھی کبر سکںدر والی, اُه خاک پای چُپ کیتی ۔

اّکھیں میٹ تاںهی کُجھ دِسدا, تُدھ کَون سهی کر جاتی ۔

هّسے هوت نا آهی سّسی, اُه خُآب آهی هو بیتی ۔

هاشم آکھ سّجن کِس بدلے, بھلا بن بِدرد انیتی ۔

دو دِن کُوک پپیها کُوکے

دو دِن کُوک پپیها کُوکے, اُهنُوں بُوںد اکاشوں پَےںدی ۔

مےری اُمر کُوکےںدِآں گُزری, اتے جان سُولی نِت سهِںدی ۔

پھِرکا هور ن پھِرِآ کوای, رهی وااُ ِاهو نِت وهِںدی ۔

هاشم ساس چھُٹن سُکھ پااے, مےری آس ِاهو نِت رهِںدی ۔

 

دُور نِکاب کیتا دِلبر نے

دُور نِکاب کیتا دِلبر نے, اتے چمکی تےغ مِآنوں ۔

ےا اُه برک ابر سوں نِکلی, ےا هُور ڈِگی اسمانوں ۔

دےکھ شهید هوِا دِل گھاِال, اتے گُزرے اےس جهانوں ۔

هاشم زاهداں زُهد بھُلايا, اتے رهی کلام زبانوں ۔

 

دوزکھ دے ول نال ےاراں دے

دوزکھ دے ول نال ےاراں دے, خُش هو کے پگ دھریاے ۔

جُمل بهِشت مِلے بِن ےاراں, تاں زرا کبُول ن کریاے ۔

جو دم دُور ےاراں تھیں هووے, اُه دوزکھ دے دم بھریاے ۔

هاشم ساتھ ےاراں دا کریاے, خواه تریاے خواه مریاے ۔

 

اےت سراِا مُسافرخانے

اےت سراِا مُسافرخانے, کای آ مُسافر رهِںدے ۔

رات رهے کوای ِاک پل ٹھهِرے, پر هوش آای اُٹھ بهِںدے ۔

آون نال هُلاس هُسن دے, اتے جاںدے نی دِل دهِںدے ۔

هاشم سمجھ وِهار کدیمی, اسیں کاس پِچھے دُکھ سهِںدے ۔

گای بهار کھِزاں وی آای

گای بهار کھِزاں وی آای, جھّب آاَو کدی گھّت پھورا(پھےرا) ۔

چِریں وِچھُنِّآں دے گل مِل کے, پر زور لگاِااَو تھوڑا ۔

کرسی پیڑ کلےجا دُکھسی, هويا درد تِرے وِچ پھوڑا ۔

هاشم هون پِآرے دُشمن, جِهڑے گھّتن درد وِچھوڑا ۔

 

گهِری رات هاتھ چھِپ جاوے

گهِری رات هاتھ چھِپ جاوے, اتے پَون رُوپ جم سرکے ۔

بِجلی چمک چمک ڈر پاوے, برف سار-مُںه کرکے ۔

خُونی تےغ تےز جل ندیآں, اَوتھے شیںه مرن ڈر ڈرکے ۔

پریت ریت اَےسی کر هاشم, سوهنی پھےر جاوے نَےں ترکے ۔

 

غَےرت پکڑ ناهیں جے دےکھےں

غَےرت پکڑ ناهیں جے دےکھےں, کوای کر دّسو بُرِآای ۔

کِچرک رهِگ غریب بےچارا, اتے کِچرک کرے کماای ۔

جِتھے اکل گای کر سَودا, لّکھ اےس شهِر وِچ آای ۔

اپنی خبر ناهیں کُچھ هاشم, کی متلب نال پراای ۔

 

گھر وِچ لّکھ دُشمن لّکھ دوست

گھر وِچ لّکھ دُشمن لّکھ دوست, تُوں باهر پھِرےں ڈھُوںڈےںدا ۔

دااوا هِرس غرُور جهانیں, نهیں گھر وِچ هُکم منّےںدا ۔

ِاه دُشمن گھر دے لکھ سُولاں, نهیں جِس لگ ساف کرےںدا ۔

جیوںدِآں وِچ جان ن هاشم, جَےںدے گھر وِچ شےر بُکےںدا ۔

گُل نے درد دِتا بُلبُل نُوں

گُل نے درد دِتا بُلبُل نُوں, اُهدی آن کیتی دِلداری ۔

تُوں مهِبُوب کهِآ بُلبُل نے, کِاُں کرنا هَےں ِاںتزاری ۔

مالی توڑ لوگ گُل کهِآ, اساں جد ِاه رات گُزاری ۔

هاشم ےاد کرےسی بُلبُل, ِاه اُلفت بات هماری ۔

 

گُل تے خار پَےداِاش ِاکسے

گُل تے خار پَےداِاش ِاکسے, ِاس باغ چمن دے دوویں ۔

ِاک شب اُمر گُلاں دی اَوڑک, اتے خار رهے نِت اَوویں ۔

تھوڑا رهِن کبُول پِآرے, پر تُوں خار ن هوویں ۔

هاشم آن مِلیں گُل هّسکے, بھاوےں ِاک پل پاس کھلوویں ۔

 

هاکم هُکم نسیبوں کردا

هاکم هُکم نسیبوں کردا, پر لشکر پاس کھڑووے ۔

گھاِال ِاشک دِلاں نُوں کردا, پر نَےن وسیلا هووے ۔

هَے تکدیر وّلوں سبھ لِکھِآ, پر بِن اسباب ن هووے ۔

هاشم باجھ تُلها نهیں بےڑی, اتے پاس ندی بهِ رووے ۔

 

هر هر پوست دے وِچ دوست

هر هر پوست دے وِچ دوست, اُه دوست رُوپ وٹاوے ۔

دوست تیک نا پهُںچے کوای, ِاه پوست چاِا بھُلاوے ۔

دوست خاس پچھانے تاںهی, جد پوست خاک رُلاوے ۔

هاشم شاه جد دوست پاوے, تد پوست ول کد جاوے ۔

هاشم نام رکھايا اُس نے

هاشم نام رکھايا اُس نے, ِاک دمڑی پاس ن جِسدے ۔

آزِز هال هوال ن کوای, کی وسف سُنااے تِسدے ۔

تن پِںجر دِل گھاِال زکھمی, اتے نَےن بھرے نِت دِسدے ۔

پر هاشم نُوں هشمت اےهو, هور کرم وںڈااے کِس دے ۔

 

هیرے ! لاج سِآلاں لاهِآ

هیرے ! لاج سِآلاں لاهِآ, تُدھ ےار بنايا پالی ۔

چوبر کرن مزاکھاں تَےنُوں, 'اَوه هیر چکےٹے والی' ۔

'هیر کدیمی اَوهی وے لوکا ! اتے مَےں کدوں لّج والی ۔

راںجھا اَےب چھُپاوے هاشم, مےرا دین دُنی دا والی' ۔

 

هے گُل ! میت نهیں ِاه بُوٹا

هے گُل ! میت نهیں ِاه بُوٹا, تُوں ن کر لاڈ ِاوےهے ۔

ِاه کپٹی سُّک گِآ ن مُولے, کای توڑ لاے تُدھ جےهے ۔

رو پِآری بُلبُل گُل مِل کے, کد مِلسن ےار اجےهے ۔

هاشمشاه اسراف کمینا, کِاُں ِات بِدھ آن دسےهے ۔

 

هُن تُوں آاُ ن آ اساتھیں

هُن تُوں آاُ ن آ اساتھیں, کوای آپے آن مِلےسی ۔

جِس دِن مَوت کھڑِگ وِچ کبرے, سِر سَو من بھار پوےسی ۔

تِس دِن کرےں کبر ول پھےرا, تےرا راه شهید تکےسی ۔

هاشم هوگ اهِسان تُساڈا, مےرا هر دم شُکر کرےسی ۔

ِاه افسوس رهِگ دِل مےرے

ِاه افسوس رهِگ دِل مےرے, تے جاگ ن کدی کداهیں ۔

دِلبر دے هتھ دِل مےرا لَے, مےری کدر پچھاتوس ناهیں ۔

بےپرواه شناس ن اُس نُوں, ےا مَےں کُچھ هوگ غُناهیں ۔

هاشم ِاه گّل کتا ن کیتی, بھرم رهِآ من ماهیں ۔

 

ِاه اّکھیں بِن فَوج هُسن دی

ِاه اّکھیں بِن فَوج هُسن دی, سُّتی کلا جگاون ۔

اکلمںداں نُوں کر منسُوبے, وس بِدرداں پاون ۔

هاکم هُکم کرن بِن لشکر, بےتکسیر کُهاون ۔

هاشم من ن آنیں اّکھیں, مت سُولی پکڑ چڑھاون ۔

 

ِاه دِل خُآر کرے نِت مَےنُوں

ِاه دِل خُآر کرے نِت مَےنُوں, ِاس هوش گوايا مےرا ۔

جِاُں درِآ همےشا ڈھاهوے, نِت اپنا آپ چَوپھےرا ۔

اپنی خبر نهیں ِاس دِل نُوں, جِاُں دیپک مگر انّھےرا ۔

هاشم ےار مِلے تُدھ آکھاں, اساں خُوب ڈِٹھا سُکھ تےرا ۔

 

ِاک بهِ کول خُشامد کردے

ِاک بهِ کول خُشامد کردے, پر غرزی هون کمینے ۔

ِاک بےپرواه ن پاس کھڑوون, پر هوون ےار نگینے ۔

کُوںجاں واںگ هزار کوهاں تے, اُنھاں شَوک وکھو وکھ سینے ۔

هاشم ساجن کول همےشاں, بھاوےں وِچھڑے هون مهینے ۔

 

ِاکنا کول هُسن چتُراای

ِاکنا کول هُسن چتُراای, ِاک گھاِال ےار دیوانے ۔

ِاکنا پاس کُوت نا شب دا, ِاک بکھشن روز خزانے ۔

ِاکنا درد همےشا آهیں, ِاک گاون نال ترانے ۔

هاشم خُآب چمن دی لهِریں, گاے پھِر پھِر کای زمانے ۔1

 

ِاکنا روگ سریراں اُپجے

ِاکنا روگ سریراں اُپجے, ِاک دِل دے وهِم ازاری ۔

وهِم خِآل دلیلاں کیتا, اُهنُوں کامل روگ بیماری ۔

جو دِل غرک دلیلیں هويا, اُهنُوں ساس نِباهُن بھاری ۔

هاشم دِل بےدرد وٹااے, کوای گاهک مِلے بِآپاری ۔1

 

ِاک پل هِجر نهیں سهِ سکدا

ِاک پل هِجر نهیں سهِ سکدا, تِس آوے پےش جُداای ۔

دِل نُوں سبر ارام ن آوے, دُوجا دُر دُر کرے لُکاای ۔

دِل نُوں سِکل هووے هر ترفوں, تد پکڑے اَےن سفاای ۔

تاں کُجھ بنے آاینا هاشم, اتے سمجھے بھےت ِالاهی ۔1

 

ِاکسے تار بهار نا رهِںدی

ِاکسے تار بهار نا رهِںدی, نهیں ِاکسے تَور زمانا ۔

هر دِن چال نهیں البےلی, نهیں هر دم زور جوانا ۔

روون سوگ همےش نا هووے, نهیں نِّت نِّت راگ شهانا ۔

هاشم بَےٹھ گایآں لّکھ ڈاراں, ِاه جگت مُسافرکھانا ۔

ِاکسے تھااُں ن وگدیآں ندیآں

ِاکسے تھااُں ن وگدیآں ندیآں, نهیں ِاکسے تَور لُکاای ۔

اَے دِل ! پکڑ دلےری دِل دی, کر سوچ وِچار ن کاای ۔

رل مِل بهِن همےش ن دےںدا, کِاُں نِت رهِگ جُداای ۔

هاشم فتھے اسان تِنھاں نُوں, جِنھاں هِںمت ےار بناای ۔

 

ِانھیں اّکھیں رّب نزر ن آوے

ِانھیں اّکھیں رّب نزر ن آوے, رّب هور اّکھیں من ماهیں ۔

دهسِر بِںست اّکھیں هّتھ آيا, پر رام پچھاتوس ناهیں ۔

جِت ول اُلٹ پوے رُکھ دِل دا, اےه نَےن پران تداهیں ۔

هاشم دوش نَےناں نُوں کےها, ِاس دِل دیآں دُور نِگاهیں ۔

 

ِاشکا ! بال چِکھا وِچ پاوےں

ِاشکا ! بال چِکھا وِچ پاوےں, تاں مَےں اںگ ن موڑاں زّررا ۔

مُکھ موڑاں تے کافر تھیواں, جے سیس دھراوےں اّررا ۔

شَوک شراب پِلاِااَوای مَےنُوں, هُن هويا مست مُکّررا ۔

هاشم نهیں, رهيو هُن تُوں هی, هُن مَےں وِچ 'مَےں' ن زررا ۔

 

ِاشکا ! لّکھ اَوگُن وِچ تےرے

ِاشکا ! لّکھ اَوگُن وِچ تےرے, کوای ِاک دو چار ن پااے ۔

ِاک گُن هَے اَےسا وِچ تےرے, جِس سبھ ِاه اَےب چھِپااے ۔

جِت ول دھِآن کرےں نهیں هٹدا, بِن متلب سِر پهُںچااے ۔

هاشم اےس پِچھے دِل گھاِال, تےرے هوِا غُلام وِکااے ۔

ِاشک اساں نال اَےسی کیتی

ِاشک اساں نال اَےسی کیتی, جِاُں رُّکھاں نال پالا ۔

دھِر دھِر هواے غُناهی کملے, مَےنُوں مِلدا دےس-نِکالا ۔

ِان بِرهوں چھلیاے ول لیتا, مَےں جاناں ِاشک سُکھالا ۔

هاشم ےار سّجن دے کارن, اساں پیتا زهِر پِآلا ۔

 

جاں فرهاد وِکھے تُوں آِااَوں

جاں فرهاد وِکھے تُوں آِااَوں, اُهتوں جا پهاڑ چِراِااَو ۔

مےرے پَےر جںزیر هےا دا, اُهنُوں مُول نا چاِا تُڑاِااَو ۔

ِاشکا ! زور نهیں وِچ تےرے, سّچ آکھ بُڈھےپا آِااَو ?

هاشم لوک کرن غم اَےوےں, اساں بھےت تےرا هُن پاِااَو ۔

 

جانی جیون چار دِهاڑے

جانی جیون چار دِهاڑے, ِاه سدا ن رهِن بهاریں ۔

اےس چمن وِچ پھِر پھِر گایآں, کوٹ بےاںت شُماریں ۔

مَےں تُوں کَون وِچارے کِس دے, کِس گِنتی لاکھ هزاریں ۔

هاشم خُآب هےاتی بدلے, تُوں کَول کرار ن هاریں ۔

 

جانی ےار ن هاسل هوںدے

جانی ےار ن هاسل هوںدے, پھِر لاکھ کروڑیں مُل نُوں ۔

دےکھ دیدار کوای دم لاها, اتے جان غنیمت گُل نُوں ۔

اَوڑک توڑ لےجاوگ مالی, اتے سوگ پوگ بُلبُل نُوں ۔

هاشم ےار مِلے گل هّسکے, کوای اج نهیں تُدھ تُل نُوں ۔

جان جهان دووےں دم کوای

جان جهان دووےں دم کوای, اتے هِرس هزار چُپھےرے ۔

مارن راه سِدھاون راتیں, اتے فَوج رهے نِت نےڑے ۔

سابت جان جُ مال دِسیوے, اسیں آن مُسافر گھےرے ۔

هاشم آپ کرگ سوای هوسی, هور وس نهیں کُجھ مےرے ۔

 

جب لگ مِلی ن تَےنُوں جاگھا

جب لگ مِلی ن تَےنُوں جاگھا, مَےں هیر آهی البےلی ۔

هُن مَےں چور هوای جگ سارے, مےرا تَےں بِن هور ن بےلی ۔

چاکا ! چاک مےرا دِل کرکے, هُن مت جا چھوڑ ِاکےلی ۔

هاشم دےن اُلاںبھا ماپے, 'هوای هیر راںجھن دی چےلی ۔

 

جد ِاه خاک رِها تن مےرا

جد ِاه خاک رِها تن مےرا, تُدھ دُکھ سُکھ مُول ن آها ۔

بھی مُڑ خاک هوای سی اَووےں, کوای روز مِلن دا لاها ۔

آاُ جانی ! گل لّگ اساڈے, تےرا ِاشک پِآ گل پھاها ۔

هاشم هوگ سناش مُياں دی, سُن دِلبر بےپرواها ۔

 

جَےں دُکھ, پرےم تِنھے هّتھ آيا

جَےں دُکھ, پرےم تِنھے هّتھ آيا, ِاس دِلبر دی سرکاروں ۔

خُش دِل هو کر شُکر خُدا دا, هُن بچيوں لاکھ ازاروں ۔

ِاک دُکھ توں دُکھ جان هزاراں, دےکھ هاسل اےس پِآروں ۔

هاشم شاه دُکھ ڈھُوںڈ ِاشک دا, ِاس کامل پاس هزاروں ۔

جِس دا درد تِسے هّتھ دارُو

جِس دا درد تِسے هّتھ دارُو, هور کَون تبیب گںواوے ۔

کُوک دِلا ! کوای کُوک کهِر دی, مت ساهِب جے سُن پاوے ۔

مُّدتاں گُزر گایآں مُکھ ڈِٹھِآں, مےرا دِلبر نزر ن آوے ۔

هاشم هوگ کوای دِن اَےسا, مےرا دِلبر لاے کلاوے ۔

 

جِس دِن شهِر مهِبُوباں والے

جِس دِن شهِر مهِبُوباں والے, کوای آشک پَےر دھرےںدا ۔

جان خُراک بناوے غم دی, اتے پل پل سُول سهےںدا ۔

سیس اُتار پِآلا کرکے, اتے لَے هّتھ بھیکھ مںگےںدا ۔

هاشم ترس مهِبُوباں آوے, اتے تاں کُجھ خَےر پوےںدا ۔

 

جِس دِن توڑ مُراداں ٹُرسَےں

جِس دِن توڑ مُراداں ٹُرسَےں, اُه روز وِسار ن بھاای ۔

سّتھر گھّت مَےدانے بهِسن, جد کھےش کبیلا ماای ۔

هُن جِتھے دُکھ پھولےں اپنا, پھِر سو دھِر رهگ ن کاای ۔

هاشم نَوبت واری اپنی, پھِر کِن کِن نهیں وجاای ۔

 

جِس گھر وِچ هووے دُکھِآرا

جِس گھر وِچ هووے دُکھِآرا, اُهدے سبھ گھر دے دُکھ پاون ۔

پلک وِساه کرےن ن تِسدا, اتے اَوکھدھ وَےد پُچھاون ۔

جِس تن وِچ هووے دِل گھاِال, بھلا سو تن کی سُکھ پاون ۔

هاشم درد اجیز آشک نُوں, جِهڑے سَو سُکھ گھول گھُماون ۔

جِس جانی بنِآ جگ جانے

جِس جانی بنِآ جگ جانے, تُوں جان سوای دِل جانی ۔

کِس دے نال بنے انبنتی, چھڈ میت ! ِاه پریت جهانی ۔

بھلکے وااُ کھِزاں دی وگسی, نا رکھسی نام نِشانی ۔

دم-خُد هو کر جاه دم پُورے, تُوں هاشم دی زِںدگانی !

 

جِس نے ِاه گّل پُختا جانیں

جِس نے ِاه گّل پُختا جانیں, اُه خام هويا وِچ خےشاں ۔

لّزت هِجر وسل دی دےکھی, اتے کیتا هال پرےشاں ۔

بِرهوں زںبُور چڑھے هر ترفوں, اُهنُوں لاکھ لگاون نَےاشاں ۔

هاشم هاُں کُربان اُنھاں دے, جِهڑے ساهِب درد همےشاں ۔

 

جِس نُوں تلب هووے جِس دِل دی

جِس نُوں تلب هووے جِس دِل دی, نهیں هٹدا لاکھ هٹااے ۔

تِس دے باجھ ن هوس تسّلی, بھاوےں سَو کر گِآن سُنااے ۔

مجنُوں باجھ لےلی خُش ناهیں, بھاوےں رّب نُوں جا مِلااے ۔

هاشم جان مُراد ِاشک دی, اُهنُوں اّکھیں ےار دِکھااے ۔

 

جِس وِچ چِنگ بِرهوں دی پایآ

جِس وِچ چِنگ بِرهوں دی پایآ, تِس نال لهُو مُکھ دھوتا ۔

شمھاں جمال ڈِٹھا پروانے, اتے آن شهید کھڑوتا ۔

جاں منسُور هويا مد ماتا, تد سُولی نال پروتا ۔

هاشم ِاشک اجےها مِلِآ, جِس دین مزھب سبھ دھوتا ۔

جِتھے بَےٹھ کهاں دُکھ دِل دا

جِتھے بَےٹھ کهاں دُکھ دِل دا, مَےنُوں گھاِال مِلے ن کوای ۔

جِس نُوں کُوک کهاں سوای آکھے, 'بھَےڑی لاه پرے مُکھ لوای' ۔

تےرا هُسن مےری دِلغیری, سبھ جگ وِچ زاهر هوای ۔

هاشم ِاه اهِسان جانی دا, سانُوں کِت ول مِلے ن ڈھوای ۔

 

جِت واس کدیم کمینا کیتا

جِت واس کدیم کمینا کیتا, بھَےڑا پھڑِآ سوگ اُداسی ۔

کِسمت آن سُتی نهیں سمجھے, پھےر کِت ول ٹور لَے جاسی ۔

چاوڑ چا مُسافر کهِآ, 'جےهڑا آن لّتا شب واسی ۔

هاشم سمجھ, ن کر تُوں دھاوا, مت هور پوے گل پھاسی' ۔

 

جیاُ جانی تن من وِچ جانی

جیاُ جانی تن من وِچ جانی, مَےنُوں سبھ جانی دِس آوے ۔

هردم درد زبان جانی دا, هور سُخن کلام ن بھاوے ۔

پر جانی زاهر بِن مِلِآں, ِانھاں اّکھیآں چَےن ن آوے ۔

هاشم آکھ دماں دِآں رُّٹھِآں, پر کَون گّلیں پرچاوے ۔

 

جِاُں جِاُں بخیل چُفےرے پھِردے

جِاُں جِاُں بخیل چُفےرے پھِردے, اتے زور پِآ جگ لاوے ۔

تِاُں تِاُں درد هووے نِت پُختا, اُهنُوں اَوکھدھ واںگ سُکھاوے ۔

تےرا درد مےرے وِچ سینے, مےری جِںد جاوے تد جاوے ۔

هاشم مِلن هرام تِنھاں نُوں, جِهڑا دُکھ تےرے دُکھ پاوے ۔

جِاُں جِاُں نپھس موڑے تکدیروں

جِاُں جِاُں نپھس موڑے تکدیروں, تِاُں تِاُں ِاه من بھُولے ۔

جںمدا اُٹھ اڑاون لگدا, پھِر بھار ن ٹلدا مُولے ۔

هونی هوگ سوای کُجھ هوسی, کوای لاکھ پِآ سِر جھُولے ۔

هاشمشاه کر سبر بتےرا, تَےنُوں خَےر پوگ ِات سُولے ۔

 

جو هّڈ دُدھ ملاایں پالے

جو هّڈ دُدھ ملاایں پالے, تُوں کھوه کھّس مال بےغانا ۔

ِاک دِن لوک تماشے کارن, تےرے دھرسن هاڈ نِشانا ۔

تُوںهی نال آای کر ٹوٹے, وِچ دھر کے ِاشک بهانا ۔

هاشم جان کهے تُدھ کیتا, ِاه جگت مُسافرخانا ۔

 

کاری روگ بیماری بھاری

کاری روگ بیماری بھاری, مےری کوای ن کردا کاری ۔

هاری اُمر جوانی ساری, تےری سُورت توں بلِهاری ۔

ڈاری لوگ کهِن بُرِآری, بھَےڑی کُوںج پھِرے بِن ڈاریں ۔

واری گھول گھُماای هاشم, مےری بات پُچھےں ِاک واری ۔

 

کابل کدر مهِبُوب جے هووے

کابل کدر مهِبُوب جے هووے, تاں آشک نُوں لَے تردا ۔

سابت چشم رهے دِلبر دی, تاں دےکھو آشک مردا ۔

ِاک چاهے ِاک مُول ن چاهے, اُه هرگِز نےهُں ن سردا ۔

هاشم مُول ن مرے سِپاهی, جِتھے کدر نهیں کوای کردا ۔

کافر کهِر نزُول وِچھوڑا

کافر کهِر نزُول وِچھوڑا, ِاس دِلبر ےار سّجن دا ۔

ترسن نَےن نهیں وس چّلدا, اتے دِل وِچ شَوک مِلن دا ۔

زهِمت اےس نهیں بھرواسا, مَےنُوں ِاک دِن هور بچن دا ۔

هاشم باجھ امل مر جاںدا, بھَےڑا املی اےس مِلن دا ۔

 

کافر نَےن بھرے دِل ڈںگن

کافر نَےن بھرے دِل ڈںگن, جِهڑے دِسن بال يانے ۔

چامل چڑھن کرن نِت شوکھی, اتے سَودا کرن دھِنگانے ۔

هاسی پا دِتی گل پھاںسی, هُن روںدی وکھت وِهانے ۔

هاشم دےکھ اُنھاں نَےناں نُوں, کوای جانے بهُت نِمانے ۔

 

کر افسوس کهِآ دِل گھاِال

کر افسوس کهِآ دِل گھاِال, جد ڈِٹھو سُ چںد اُجالا ۔

سُن چںدا ! بُلبُل دے وِچھڑے, تَےنُوں داغ پِآ گُللالا ۔

لاکھ چکور گاے مر آشک, تُوں اجے ن هوِااَوں کالا ۔

هاشم مِلن درُست تِنھاں نُوں, جِنھاں وِچھڑن زهِر پِآلا ۔

 

کردی خاک تُهاڈے در دی

کردی خاک تُهاڈے در دی, سبھ دُور اّکھیں دے پردے ۔

کِت بِدھ خاک اساں هّتھ آوے, بھلا آکھ دِتے بِن سِر دے ۔

کی سُنِآر پهارےوں کُوڑا, بھَےڑے دےن نهیں ِاه زر دے ۔

هاشم پهُںچ هووے در توڑیں, اتے آشک کِاُں جل مردے ۔

کرے خراب فکیری تاایں

کرے خراب فکیری تاایں, ِاه دانش دُورںدےشی ۔

چشم پر آب جِگر پر آتش, ِاه هرف دُوےں دروےشی ۔

نیںد هرم خُشی وِچ سُفنے, ِاه رهے تریک همےشی ۔

بنے فکیر تاں سمجھے هاشم, ِاه رسم کلںدر کَےسی ۔

 

کر کر سمجھ رهِآ وِچ هَےرت

کر کر سمجھ رهِآ وِچ هَےرت, مَےنُوں دِل دا بھےت ن آوے ۔

کدی تاں تخت بهے بن هاکم, اتے کدی کںگال کهاوے ۔

(کدی)سخت بِزار هووے خُد جِسموں, سبھ کِچھ کھاک مِلاوے ۔

دیگر کَون کهے مَےں هاشم, جِهڑا روز دُکان چلاوے ۔

 

کَون جنُونّ سّسی وِچ وڑِآ

کَون جنُونّ سّسی وِچ وڑِآ, اُٹھ نّٹھی شهِر بھںبوروں ۔

پںچھی رُوه سّسی دا بھڑکے, اُه باز گِآ چھُٹ ڈوروں ۔

تپدی خاک اُتے تھل چیرے, اتے ساںجھ ٹُٹی دِل هوروں ۔

هاشم ےار مِلے مِل بَےٹھی, اُن لال لّدھا ِاس گوروں ۔

 

کَون کبُول خرابی کردا

کَون کبُول خرابی کردا, پر لےکھ خراب کراوے ۔

کِس دا جیاُ ن راج کرن دا, پر کِسمت بھیکھ مںگاوے ۔

آپنے هاتھ ن سُول سهی دی, پر سُولی لےکھ سهاوے ۔

خُش هو دےکھ سبر کر هاشم, تَےنُوں جو کُجھ لےکھ دِکھاوے ۔

کےهی بان پای ِاس دِل نُوں

کےهی بان پای ِاس دِل نُوں, بھَےڑا ڈِٹھِآں باجھ ن جیوے ۔

جِاُں کر مگس شکر دے پیڑے, اُه وس کر جُدا ن تھیوے ۔

آکھ دےکھاں کی هاسل دِل نُوں, بھَےڑا تپِآ روز دسیوے ۔

هاشم ِاشک کیتا دِل دُشمن, بھلا کَون ِالاج کجیوے ۔

 

کےهی پرےم جڑی سِر پاای

کےهی پرےم جڑی سِر پاای, مےرا دِل جانی کھّس لیتا ۔

نَےنا نّک سُوای دے واںگُو, مےرا دِل سوهنے نال سیتا ۔

مااے بھُوت بِرهوں دا مَےنُوں, جِن 'مجنُوں' مُجھ نُوں کیتا ۔

هاشم جیون بچن اَوکھےرا, جِن زهِر پِآلا پیتا ۔

 

خُدی گُمان نفس دیآں پھَوجاں

خُدی گُمان نفس دیآں پھَوجاں, نِت دُودھ اُنھاں مُکھ چووے ۔

لکھ برساں تک جیوے کوای, اتے لکھ فَوجاں کھڑ ڈھووے ۔

کرے مُهِںم لڑے دِن راتیں, تاں رایات ن هووے ۔

کرڑی کَےد نفس دی هاشم, اےتھے هر ِاک اٹک کھلووے ۔

 

کِس کِس ترف نهیں دِل پھِردا

کِس کِس ترف نهیں دِل پھِردا, اتے کی کُجھ زور ن لاوے ۔

پل وِچ لاکھ کروڑ دلیلاں, ِاک ڈھاهوے هور لِآوے ۔

پر تکدیر هووے جد اُلٹی, اتے پےش کوای ن جاوے ۔

هاشم نال هِماِات ازلی, هر ِاک چتُر کهاوے ۔

کِتھے شاه سکںدر دارا

کِتھے شاه سکںدر دارا, اتے جام گِآ کِت جم دا ۔

تھِڑکن دےاُ جِنھاں دی تےغوں, اتے دھَول پِآ نِت کںبدا ۔

ڈھُوںڈِآں خاک تِنھاں نهیں لبھدی, ِاه جگت بُرا گھر غم دا ۔

هاشم جان غنیمت دم نُوں, بھلا کِآ بھرواسا دم دا ۔

 

کِّتھے تخت هزارا مااے

کِّتھے تخت هزارا مااے ! اتے جھںگ سِآل کِتھاهیں ۔

راںجھا لےکھ هیرے دے لِکھِآ, تاں آن مِلايا ساایں ۔

متیں دےن ن مُڑسن مااے ! جِهڑے لےکھ تّتی دے آهیں ۔

هاشم ڈور پھڑے هّتھ کوای, دوش اساں وِچ ناهیں ۔

 

کِت ول ےار گاے دِل جانی

کِت ول ےار گاے دِل جانی, جِهڑے روون دُور گِآں نُوں ۔

جیوںدِآں دی بات ن پُچھدے, کی کرسن ےاد مُياں نُوں ۔

سّجن ےاد پون دُکھ بنِآں, وِچ بِپتا وکھت پياں نُوں ۔

اَےسے ےار مِلن سبّبیں, پر هاشم اساں جِهِآں نُوں ۔

 

کِاُں جںمیاَوں کِاُں پھےر وِآهیاَوں

کِاُں جںمیاَوں کِاُں پھےر وِآهیاَوں, جںمدی مار ن سُّٹی ۔

دےکھ هُن هال سّسی دا مااے ! مَےں پھِراں پلاں(تھلاں) وِچ لُّٹی ۔

بےتکسیر بےدوشی آزِج, مَےں آن بلوچاں لُّٹی ۔

هاشم جان گواایآ سّسی, پر آس اُمَےد ن ٹُّٹی ۔

کِاُں تلوار وِچھوڑے والی

کِاُں تلوار وِچھوڑے والی, تُوں هردم سان چڑھاوےں ۔

تَےتھے زور نهیں, بِن تےغوں, تُوں اَےوےں مار گواوےں ۔

آشک نال نهیں سِر رّکھدے, تُوں کِس پر تےغ اُٹھاوےں ۔

هاشم بول نهیں, مت بولےں, کوای هور نسیهت پاوےں ۔

 

کوای مُل نهیں بِن پارکھُ

کوای مُل نهیں بِن پارکھُ, لکھ پارس اُّچ کهاوے ۔

هووے مُّل ملُوم لےلی دا, پر جے مجنُوں مُل پاوے ۔

کیمت کدر شناش گُلاں دی, کوای بھوروں جاِا پُچھاوے ۔

هاشم باجھ پچھانن والے, کوای کی گُن کّڈھ دِکھاوے ۔

 

کُجھ تکسیر اساتھوں هوای

کُجھ تکسیر اساتھوں هوای, جو ےار سّجن چِت لايا ۔

ےا کُچھ وااُ وگی کلِےُگ دی, کوای جھُلک مِتر دِل آيا ۔

دِل بےدرد تبیباں کیتا, جو گھاِال چاِا بھُلايا ۔

هاشم جان سآدت اےوےں, جو ےار سّجن من بھايا ۔

 

کُل لاج کبیلا تے ماں پِاُو

کُل لاج کبیلا تے ماں پِاُو, اساں دِتا چھوڑ تِنھاں نُوں ۔

کرںگ سریر هويا غم تےرے, اساں منّی جان تُساں نُوں ۔

کِاُں ِاشکا ! کی مںگناای مَےتھوں, هُن سّچ کهِ آکھ اساں نُوں ۔

هاشم ساس هواے کم تےرے, کی کرسےں ےاد مُياں نُوں ?

لب خُشکی مُوںه زردی ورتی

لب خُشکی مُوںه زردی ورتی, اتے خُون دِسے وِچ نَےناں ۔

گُل نے دےکھ کِها بُلبُل نُوں, 'سّچ هال اساتھیں کهِنا' ۔

بُلبُل رو کِها, 'دُکھ تےرے, سانُوں سُول پوگ هُن سهِنا' ۔

هاشم پھےر کهِآ گُل هّسکے, 'بھلا آکھ سدا تُدھ رهِنا' ۔

 

لوکاں بھانے وستی وسدی

لوکاں بھانے وستی وسدی, اتے سبھ جگ آکھے وسدی ۔

آ وستی تن من دی وستی, اتے دِل مےرے دی وسدی ۔

جِس وستی نال ن وستی سانُوں, اُس وستی نال ن وسدی ۔

هاشم ےار مِلے وِچ بےلے, اُه باگ بهاریں وسدی ۔

 

مااے ! درد فِراک ماهی دے

مااے ! درد فِراک ماهی دے, اج بال چِکھا وِچ پاای ۔

سوز فِراک دیوانی کیتی, مےری جان لباں پر آای ۔

غرزی ےار دُکھاں توں ڈرِآ, مُڑ وات ن پُچھیآ کاای ۔

هاشم باجھ لگے تن آپنے, کَون جانے پیڑ پراای ۔

 

مَےنُوں خبر نهیں دِل مےرا

مَےنُوں خبر نهیں دِل مےرا, کِس جاگھا وِچ وسدا ?

اچرج دےکھ, ِاشک نُوں ےارو ! بھلا کَون کوای جا دّسدا ۔

نا اُه دام وِچھاای دِسدی, جِت جا مےرا دِل پھّسدا ۔

هاشم بهُت دےوے دُکھ پِآرا, دِل پھےر اُتے ول نّسدا ۔

مَےں وِچ دوش نهیں کُجھ مُولوں

مَےں وِچ دوش نهیں کُجھ مُولوں, مَےنُوں لِکھِآ لےکھ بھُلاوے ۔

جِس نُوں نپھر کیتا تکدیروں, اُهنُوں ساهِب کَون بناوے ۔

مَےں گُّڈی آں هتھ ڈور کھِڈاری, مَےنُوں کھُآهش نال پھِراوے ۔

هاشم نرد هووے وس پاسے, اُهنُوں پرت پوے وس آوے ۔

 

مَےں وِچ تَےں وِچ ساهِب مےرے

مَےں وِچ تَےں وِچ ساهِب مےرے, مَےنُوں فرک ِاهو دِس آوے ۔

کراں گُناه کروڑ همےشاں, مَےنُوں زرا هےا ن آوے ۔

بھی دُرکار ن سُٹدا در توں, اتے پالے, اَےب چھُپاوے ۔

هاشم دےکھ چھنّار سُهاگنِ, اُهدا پاپ سبھے چھِپ جاوے ۔

 

مجنُوں هوِا بهاں دِن ِاکسے

مجنُوں هوِا بهاں دِن ِاکسے, جے ےار لےلی هّتھ آوے ۔

کامل ےار بےسِدک آشک نُوں, اُه سادک چا بناوے ۔

ناکس تبا مهِبُوب جے هووے, کی آشک ِاشک کماوے ۔

هاشم آشک هون سُکھالا, پر هويا مهِبُوب ن جاوے ۔

 

مجنُوں کُوک کُوںجاں دی سُن کے

مجنُوں کُوک کُوںجاں دی سُن کے, اُس کهِآ, 'دُکھ ن پھولو ۔

دُکھ جر کے مر مر کے ڈر کے, تُسیں ےار سّجن نُوں ٹولو ۔

جھّب دے کُوک تُساڈی سُنسی, پر جے کُجھ مُوںهوں ن بولو ۔

هاشم ےار چڑھاوگ سُولی, تُسیں کهِن پرےم ن کھولھو' ۔

مجنُوں وےکھ لهُو بھر رويا

مجنُوں وےکھ لهُو بھر رويا, جد مُيا پتںگ سِپاهی ۔

شاباش ! ےار مِليوں ِاک واری, مُڑ سهی ن پیڑ جُداای ۔

اسیں خراب هواے مِل وِچھڑے, هُن پھِراں خراب جُداای ۔

هاشم وےکھ مُيا دِل جلِآ, ِانھاں کی سِر پوت اُٹھاای ۔

 

مااُ بَےٹھ سّسی نُوں آکھے

مااُ بَےٹھ سّسی نُوں آکھے, 'کِاُں کملی پھِرےں دیوانی' ?

'مااے روگ لگے تاں جانے, کی جانےں پیڑ بےغانی ۔

جِس دے نال مےری جِںد اٹکی, سوای چھوڑ گِآ دِل جانی ۔

هاشم سبر ن آوے دِل نُوں, مےری وِسری هوش جهانیں' ۔

 

مر مر لاکھ گاے نهیں سمجھے

مر مر لاکھ گاے نهیں سمجھے, وِچ جھںگ سِآل سلےٹی ۔

هیر جهان سُّتی جگ جانے, جد بنی اناتھ چکےٹی ۔

پارس ِاشک جِنھاں نُوں مِلِآ, اُهدی جات شکل سبھ مےٹی ۔

هاشم هیر بنی جگ-ماتا, بھلا کَون کںگال جٹےٹی ۔

 

مےگھلِآ وّس بھاگیں بھرِآ

مےگھلِآ وّس بھاگیں بھرِآ, تُدھ اَوجھڑ دےس وسااے ۔

بھلکے پھےر کریں جھڑ اےوےں, مےرا پیآ پردےس نا جااے ۔

کد اسباب اجےهے مِلسن, کوای کِسمت آن مِلااے ۔

هاشم جان مِلن دا لاها, پھےر وِچھڑے کَون مِلااے ۔

مےهنت پھےر مُڑے کُجھ ساڈی

مےهنت پھےر مُڑے کُجھ ساڈی, جے آن دےکھے جِن لاای ۔

جِاُں جِاُں زرد هويا رںگ مےرا, مَےنُوں هّسدی دےکھ لُکاای ۔

رَوشن واںگ مهِبُوباں ناهیں, جو کِسمت هوس سواای ۔

هاشم شاه پر سیرت پاوے, جِس سُورت خاک رُلاای ۔

 

مےوےدار درخت مےوے دے

مےوےدار درخت مےوے دے, جِس دِل نُوں هِرس ن کاای ۔

خاتر اَوس پِآ اُس جھُکنا, سِر بھاری پوت اُٹھاای ۔

سرُو کبُول ن کیتا مےوا, اُنُوں هرج مرز نهیں کاای ۔

هاشم هِرس لگا ن کاای, اتے سرُو هويا اُه بھاای ۔

 

مُورکھ لوک سدا سُکھ سَوںدے

مُورکھ لوک سدا سُکھ سَوںدے اتے کماون پَےسا ۔

نا کُچھ اُوچ نا نیچ پچھانن اتے پرےم نا جانن کَےسا ۔

شالا! نِج هووے چتُراای, سانُوں کھُآر کیتا تُدھ اَےسا ۔

هاشم کاٹ پرےم کرےںدا, جِس هوش هووے وِچ جَےسا ۔

 

مُّدت هِرس جهانے والا

مُّدت هِرس جهانے والا, مَےں دِل وِچ باغ لگايا ۔

اَوڑک باغ هويا پروردا, اتے نال گُلاں سبھ چھايا ۔

جا مَےں مُشک لِآ هر گُل تھوں, اتے بھےت چمن دا آيا ۔

هاشم بےبُنِآدی والا, مَےنُوں مُشک گُلاں تھوں آيا ۔

مُشکل نےهُ لگاون هويا

مُشکل نےهُ لگاون هويا, مَےنُوں دھِر دھِر لاکھ نِهورا ۔

سِر گّٹھڑی لکھ کوس ٹِکانا, اتے تن وِچ تنک ن زورا ۔

دِلبر ےار بنی گّل اَوکھی, مَےنُوں بهِن ن مِلدا بھورا ۔

'هاشم نےهُں ن لاایاَو کوای', کوای دےوے شهِر ڈھںڈورا ۔

 

ن بن شےکھ مشاِاکھ پِآرے

ن بن شےکھ مشاِاکھ پِآرے, ن پهِن لِباس فکر دا ۔

بن گھاِال مر دِل دی پیڑے, ِاه تِاُں تِاُں دام مکر دا ۔

توڑ خُدی خُدبینی نفسوں, اتے چاکر رهِ دِلبر دا ۔

هاشم درد جِگر وِچ بُوٹا, کر گِریآ نال پروردا ۔

 

ندیآں نیر رهِن نِت تارُو

ندیآں نیر رهِن نِت تارُو, ِاه کدی ن هوون هلکے ۔

جو جل اّج گِآ ِاس راهیں, سو پھےر ن آوے بھلکے ۔

اےوےں رهِگ جهان وسےںدا, پر اسیں ن رهِساں رلکے ۔

هاشم کَون کرگ دِلبریآں, ِاس خاک مِّٹی وِچ رلکے ۔

 

نهیں کبُول ِابادت تےری

نهیں کبُول ِابادت تےری, تُوں جب لگ پاک ن هووےں ۔

آمل خاک پوے مُل تےرا, پر جب لگ خاک ن هووےں ۔

نهیں بےباک کدی هر ترفوں, جد بےِاتفاک ن هووےں ۔

هاشم کی مُشتاک ِاشک دا, بھلا جاں سِر تاک ن هووےں ۔

ن کر هور ِالاج تبیبا !

ن کر هور ِالاج تبیبا ! مَےنُوں فرک نهیں ِاک تِل دا ۔

دارُو سےک لگے جل جاِا, جد بھڑک اُٹھے دُکھ دِل دا ۔

مااے ! مگر هرَول ِاشک دا, مَےنُوں پلک ٹِکااُ ن مِلدا ۔

هاشم شَوک بتھےرا دِل نُوں, پر هرگِز رِزک ن هِلدا ۔

 

ن کُجھ مِتھی ن مِتھ کے ٹُرِآ

ن کُجھ مِتھی ن مِتھ کے ٹُرِآ, اسیں ٹور دِتے ٹُر آاے ۔

بیتن جوگ ن مِتھکے بیتے, اُن آپے چا بهااے ۔

کُچھ مالُوم نهیں ِاه هِکمتِ, پھِر کِت ول توڑ لِجااے ۔

هاشم آپ کرے سبھ کاراں, وِچ هِکمت اسیں بنااے ۔

 

اَوس گلی دِلبر دی جاایاے

اَوس گلی دِلبر دی جاایاے, پر اسپ جنُونّی چڑھ کے ۔

دُکھاں نال کھڑاں هم راهی, اتے نال سُکھاں دے لڑ کے ۔

آکھن لوک دیوانا آيا, اتے ڈھول وجاون رل کے ۔

هاشم خُوب هواے دِل رازی, بھاای اَوس گلی وِچ وڑ کے ۔

 

پل پل شَوک زِآدا هووے

پل پل شَوک زِآدا هووے, دِل رکھدا پَےر اگاهاں ۔

دِن دِن اُمر نِکھُٹدی جاوے, اُهدی مُڑدی واگ پِچھاهاں ۔

دووےں تھوک نهیں وس مےرے, ِاهو بنی لچار اساهاں ۔

کی سِر کاج هووے کهِ هاشم, جِتھے ِاک گھر لاکھ سلاهاں ۔

پاںدھی ! منّ سوال اساڈا

پاںدھی ! منّ سوال اساڈا, جھّب گھِنّ سنّےها جاایں ۔

مےهیں چارے تے چاک سداوے, وِچ بےلے بربر کاهیں ۔

تّتی هیر اُڈیکے تَےنُوں, اَوه وال کھُلھے وِچ راهیں ۔

هاشم آاُ ن آاُ اساتھے, پر منوں وِساریں ناهیں ۔

 

پارس نال مِلے رںگ بدلے

پارس نال مِلے رںگ بدلے, کرن آشک ساف نِگاهوں ۔

جِس جا سَےر کرن نِت آشک, اُه دُور مکان پھناهوں ۔

دِلبر لِکھ تسویر آشک دی, هووےں مُهکم کوٹ پناهوں ۔

هاشم پاک گھنے لکھ دپھتر, کرن آشک پاک غُناهوں ۔

 

پھلِآ باغ لگے ٹُر آون

پھلِآ باغ لگے ٹُر آون, کای پںچھی لاکھ هزاراں ۔

ِاک بولن ِاک کھاون مےوے, ِاک بنّھ بنّھ بهِن کتاراں ۔

هاکر مار اُڑا ن مالی ! بن آشک وےکھ دیداراں ۔

هاشم باغ سںبھالیں اپنا, جد پھِرسن هور بهاراں ۔

 

پُچھ پُچھ پوے ن بِپتا مُولے

پُچھ پُچھ پوے ن بِپتا مُولے, اتے پُچھ پُچھ هون ن روگی ۔

لِکھِآ لےکھ کرے سرگرداں, کِآ جوگی کِآ بھوگی ۔

سو کِس تَور بنے سُکھِآرا, جِس لےکھ لِکھايا سوگی ۔

هاشم لےکھ بناوے جوگی, اتے لےکھ بناوے سوگی ۔

رّب دا آشک هون سُکھالا

رّب دا آشک هون سُکھالا, ِاه بهُت سُکھالی بازی ۔

گوشا پکڑ رهے هو سابر, پھڑ تسبی بنے نِمازی ۔

سُکھ آرام جگت وِچ شوبھا, اتے دےکھ هووے جگ رازی ۔

هاشم خاک رُلاوے گلیآں, ِاه کافر ِاشک مزاجی ۔

 

رهے بُجھاِا ن بُجھی مُولوں

رهے بُجھاِا ن بُجھی مُولوں, خبر لُکاای اّکھیں ۔

اَوڑک بھڑک اُٹھی نهیں رهیآ, ِاه اّگ چھُپاای کّکھیں ۔

هُن بھڑکے مُڑ دےکھاں بُجھے, تاں دوزکھ پَےسن اّکھیں ۔

هاشم هون شهید شهادت, جِنھاں زهِر ِاشک دی چّکھی ۔

 

راهی ! ےار راںجھن نُوں آکھیں

راهی ! ےار راںجھن نُوں آکھیں, کوای هال اساڈے دردوں ۔

جِچرگ جوگ کماوےں جے تُوں, جان تلی پر دھردوں ۔

مِرزے ےار واںگُوں دِن ِاکسے, ےا مِلدوں ےا مردوں ۔

هاشم شاه اج جان بچاوےں, جاں تُوں نےهُں ن کردوں ۔

 

رّکھیں لاج نِلاج ن هوویں

رّکھیں لاج نِلاج ن هوویں, ِاتھے پَےر پِچھاںه ن دھرنا ۔

زهِر خُراک بناای آپے, اتے مرن کولوں کِاُں ڈرنا ۔

چمکی چِکھا ِاشک دی پِآرے, ِاتھے سابت هو جل مرنا ۔

هاشم ِاهو کمال ِاشک دا, جو سیس اگاںهاں دھرنا ۔

راںجھا هیر نے رّب کر جاتا

راںجھا هیر نے رّب کر جاتا, لوک دےِا نسیهت تھّکے ۔

آوازُرد چکےٹے آکھن, مَےنُوں کھےش کبیلا سکے ۔

کابا تخت هزارا مااے ! لوک ٹُر ٹُر جاون مّکے ۔

هاشم آکھ هٹااُ ن سانُوں, اگے مِلن چُپھےريوں دھّکے ۔

 

راںجھا ےار غریب هیرے دا

راںجھا ےار غریب هیرے دا, اَون کنّ پڑوااے تاهیں ۔

ساهِب زور ن آجِز هُںدے, اُه زور کرن سبھ تھاایں ۔

اُهو ِاشک کماےا مِرزے, پر آجِز نِويو ناهیں ۔

هاشم ِاشک کںگالاں والا, نِت روون مارن آهیں ۔

 

راوت پھیل نِشاناں والے

راوت پھیل نِشاناں والے, لکھ وسدے کوای ن تّکے ۔

چاک چُگاوے مّجھیں سوای, وےکھ جهان ن سّکے ۔

مااُ روز دےوے لّکھ تاانے, اتے باپ دِواوے دھّکے ۔

راںجھا مان نِمانی هاشم, اُهنُوں رّب سلامت رّکھے ۔

 

رو رو نال پھُهار نَےناں دی

رو رو نال پھُهار نَےناں دی, مَےں نِت رّکھاں جھڑ لاایں ۔

جاتو مُول نهیں کِت پانی, هّتھوں غم دی وےل ودھاای ۔

آتش سوز هِجر دے والی, مَےں چاهاں چا بُجھاای ۔

هاشم خبر نهیں پھل کےها, ِاس وےل پوے رُت آای ۔

روون نَےن جِنھاں دے کارن

روون نَےن جِنھاں دے کارن, سو سِکدِآں مِلن کداهیں ۔

جِنھاں نال ن متلب کوای, سو دِسن سںجھ سباهیں ۔

ترسن نَےن ن چلدے زورے, مےرے دِل وِچ بھڑکن بھاهیں ۔

هاشم آکھ لچار کی کریاے, ِاهو وِرد اساڈا آهیں ۔

 

رُّکھاں پَون پرِںداں ڈِٹھی

رُّکھاں پَون پرِںداں ڈِٹھی, جو نال ےُوسف دے بیتی ۔

پاس ےکُوب ےُوسف دی بِرتھا, پر کِسے بےدرد ن کیتی ۔

هوت بِهوش سّسی دے هالوں, اُن زهِر تھلاں وِچ پیتی ۔

هاشم کِس کِس نال ن کیتی, ِاس برِهوں بِدرد انیتی ۔

 

رُخست هو گُل گاے چمن تھوں

رُخست هو گُل گاے چمن تھوں, اتے سِهن سںبھالے کھاراں ۔

کاُوآ نزر ن آوے کوای, جِتھے بُلبُل ساهن هزاراں ۔

کر لَے ےاد سگُوفا سبزی, اتے اُه خُش-روز بهاراں ۔

هاشم سوز اّکھیں وِچ آوے, دےکھو برسن ابر بهاراں ۔

 

ساجن تَوک جںزیراں باجھوں

ساجن تَوک جںزیراں باجھوں, جِںد کردے کَےد سواای ۔

جِس دے بھاگ نسیبوں جاهن, سو پَےںدا نیںد پراای ۔

لّکھ لّکھ اَےب مِلن وِچ اُٹھدے, سِر تُهمت وَےر جُداای ۔

هاشم ِاشک کھراب کرےںدا, اتے وسدی لاکھ لُکاای ۔

سابت هو جِس درس ِاشک دے

سابت هو جِس درس ِاشک دے, لِآ هرف هکیکت والا ۔

هو بےزار گِآ سبھ ِالموں, اتے تسبی رهی ن مالا ۔

ن اُه سُگھڑ ن مُورکھ هويا, اُن پھڑِآ پںتھ نِرالا ۔

هاشم زُهد ِابادت کولوں, اُن متلب لِآ سُکھالا ۔

 

ساهِب درد همےشا دردی

ساهِب درد همےشا دردی, جِنھاں درد رهے نِت مگرے ۔

ساجن هون تبیب دُکھاں دے, جِهڑے روگ گواون سگرے ۔

پر ِاه نَےن جِوےں جِاُں دےکھن, بھَےڑے تِاُں تِاُں هون بِسبرے ۔

هاشم نَےن همےش ازاری, جِهڑے جا پاے وِچ کبرے ۔

 

ساهِب هُسن ڈِٹھے سبھ کھوٹے

ساهِب هُسن ڈِٹھے سبھ کھوٹے, اتے کھوٹ کماون سارا ۔

پر ِاه موڑ رهے نهیں مُڑدا, بھَےڑا مُورکھ من هتِآرا ۔

هٹھ تپ دےکھدِآں نّس جاوے, اُتھے جت ست کَون بِچارا ۔

هاشم هُسن بلا گزب دی, پر اَوڑک جھُوٹھ پسارا ۔

 

سایاَو نی ! مغرُور ن هوایاَو

سایاَو نی ! مغرُور ن هوایاَو, تُساں کِاُں گھر بار بھُلااے ۔

ماپے لاڈ لڈاون سانُوں, پر کارن دےن پرااے ۔

ایهو چھوڑ گایآں کُل وےهڑا, جِنھاں جا گھر هور بنااے ۔

هاشم جان ڈھُوںڈااُو ساڈی, کوای اّج آاے کّل آاے ۔

سںبھل کھےت میآں ! ِاشکے دا

سںبھل کھےت میآں ! ِاشکے دا, هُن نِکلی تےغ مِآنوں ۔

کھا مر زهِر پِآری کرکے, جے لای های اےس دُکانوں ۔

سِر دےون دا ساک ِاشک دا, هور نفا ن اکل گِآنوں ۔

هاشم باجھ مُياں نهیں بندی, اساں ڈِّٹھا وےد کُرانوں ۔

 

سردی مار رکھی پر سوهنی

سردی مار رکھی پر سوهنی, باجھ مُياں نهیں سردی ۔

دردی درد فِراک رںنجانی, مَےں خاک تُساڈے در دی ۔

جردی جان جِگر وِچ پیڑاں, مَےں واںنگ چِکھا دے جلدی ۔

بھردی نَےن تّتی نِت هاشم, مَےں باجھ تُساں دُکھ بھردی ۔

 

سّسی پلک ن هّسی دِسی

سّسی پلک ن هّسی دِسی, جِهڑی کُّٹھی تےغ نزر دی ۔

سُن لوکا ! کوای مےرا هوکا, مَےں مُّٹھی نیںد فزر دی ۔

هااے ! مَےں مر جاںدی جںمدی, کِاُں سهِںدی سُول هِجر دی ۔

هاشم لےکھ سّسی دے آهے, ِاهو کِسمت کلم کهِر دی ۔

 

سَو آفت لّکھ گھُںمنوانی

سَو آفت لّکھ گھُںمنوانی, ِاس پرےم ندی وِچ وڑِآں ۔

خاسے ےار ن اُترے کوای, بِن سادک سِدک ن ترِآ ۔

دِلبر ےار وِساریں ناهیں, اساں دردمںداں دُکھ بھرِآں ۔

هاشم تاںگھ ن جاوگ تَےںڈی, مےرے اےس دِلوں بِن مرِآں ۔1

سَو دُکھ مےری جِںد نِت جردی

سَو دُکھ مےری جِںد نِت جردی, جِهڑا پلک ن جاوے جرِآ ۔

جاری زکھم جِگر دا هويا, دےکھ خُون اّکھیں وِچ بھرِآ ۔

مےرا هال پچھانے مجنُوں, جِن سَو دُکھ لےلاں (دا) جرِآ ۔

هاشم ےار مِلگ کِ ناهی, مےرا هِجر ولوں دِل ڈرِآ ۔

 

ساون دی گھٹ دےکھ پپیها

ساون دی گھٹ دےکھ پپیها, اُه روِا کهے دُکھ بَےنوں ۔

'سُن تُوں ےار ! پِٹن کُرلاون, ِاه بھا پِآ نِت مَےں نوں ۔

پر گرجن برسن اّج والا, مُڑ هاتھ ن آوگ تَےں نوں ۔

هاشم کر اهِسان مِّتراں سِر, اتے کر سکنا پھےر کَےں نوں' ۔

 

شیریں نام دھرايا شیریں

شیریں نام دھرايا شیریں, پر کَوڑی زهِر همےشا ۔

دےںدی زهِر پِآلا بھر کے, نِت خُون کرن دا پےشا ۔

ِاک گھُّٹ لَے فرهاد وِچارا, اُه مار مويا سِر تےسا ۔

هاشم پِآر مهِبُوباں والا, اتے گّل گّل دا رگ رےسا ۔

 

سِدک ملاه سمُںدر تارے

سِدک ملاه سمُںدر تارے, جِتھے پںچھی پار ن هووے ۔

جِس دا تھااُں مکان ن رّب دا, تِس جا هزُور کھلووے ۔

اَوڑک مُل پوے جےهڑا موتی, نِت مِزغاں نال پرووے ۔

هاشم تاںگھ هووے جِس دِل دی, اَوهی جد کد هاسل هووے ۔

سِر سِر رِزک جِنھاں دا لِکھِآ

سِر سِر رِزک جِنھاں دا لِکھِآ, سوای سِر سِر اُمر لِکھااے ۔

نا اُه گھٹے گھٹااے مُولوں, ن اُه ودھے ودھااے ۔

کر گُزران اُتے ول جاسی, مُڑ پھےر اُتے چِت جااے ۔

کی سِر بھار پِآ مِتراں دے, اُنھاں من توں چا بھُلااے ۔

 

سو بھلوان بهادر ناهیں

سو بھلوان بهادر ناهیں, جےهڑے ڈھاه لَےن کُجھ مستاں ۔

ساهِب زور هووے جگ جانے, جےهڑے دِل نُوں دےن شِکشتاں ۔

مُول گوا لِآ مَےں جےهیآں, اساں شهِوت هِرس-پرستاں ۔

ساهِب مگز رسیلے هاشم, جِهڑے کر کر بهِن نِشستاں ۔

 

سُولاں سّلی تے درداں مّلی

سُولاں سّلی تے درداں مّلی, مَےں پھِراں دیوانی جھّلی ۔

بِرهوں لُّٹی تے ساتھوں ٹُّٹی, مَےں کملی پھِراں ِاکّلی ۔

مجنُوں جا مويا جِس وِهڑے, مَےں مَوت وِهاجن چّلی ۔

هاشم ےار مِلے لّکھ پاواں, مےری مِهنت پوے سوّلی ۔

 

سوز فِراک نسیب اساڈے

سوز فِراک نسیب اساڈے, اسیں بھا پيا دُکھ بھرساں ۔

جے دِن رات رهاں وِچ جل دے, اتے واںگ پپیهے ترساں ۔

کر تکبیر هووے چھُٹکارا, مت مَوت هرام ن مرساں ۔

هاشم تلب رهے جِںد جااے, تاں مَےں شُکر هزاراں کرساں ۔

سُںدر سُگھڑ رسیلے رسیاے

سُںدر سُگھڑ رسیلے رسیاے, کای کوٹ جگت وِچ آاے ۔

لکھ هاتھی لکھ لشکر گھوڑے, وِچ اےس زِمین سمااے ۔

پل چھل خُآب خِآل وسےرا, کوای کاس پِچھے بھُل جااے ۔

هاشم کِس جیون بھرواسے, اسیں مِتراں چا بھُلااے ۔

 

سُن جانی ! تَےنُوں لِکھ جانی

سُن جانی ! تَےنُوں لِکھ جانی, پر جان نهیں ول جانی ۔

کِس نُوں هوگ شناس اجےها, جےهڑی هوگ خراب دیوانی ۔

تےرے شَوک پِچھے دِل مےرے, سبھ جانی خلک بےگانی ۔

هاشم وار سُٹی جِںد مےری, تےرے ِاشک اُتوں کُربانی ۔

 

سُن ِاشکا ! جےهی تُدھ نے کیتی

سُن ِاشکا ! جےهی تُدھ نے کیتی, تُوں روز ستاوےں مَےنُوں ۔

ِاک واری نِت آوےں مےرے, مَےں خُوب رُلاواں تَےنُوں ۔

تےرے جےڈ بےوفا ن کوای, مَےں کُوک سُناواں کَےں نُوں ۔

هاشم خُآر کرےں جگ سارے, تُوں ےار بناوےں جَےں نُوں ۔

 

سُّٹاں وار بهِشتاں لوکاں

سُّٹاں وار بهِشتاں لوکاں, جے ریس کرن دِلبر دی ۔

دوزکھ کَون کرےن برابر, ِاس آتش سوز هِجر دی ۔

دووےں تھوک نهیں وس مےرے, مَےں گرد تُساڈے در دی ۔

هاشم راه اجےهے پاای, مَےں ِاشک تےرے دی بردی ۔

تاں جانے دِل هووے جانی

تاں جانے دِل هووے جانی, جد جان جانی ول هارے ۔

هِکمت جان سِپاهی والی, جو آپ مرے سوای مارے ۔

کِس نُوں پار کرے منتارُو, جِهڑا آپ ترے سوای تارے ۔

هاشم وَےل کدیم کمینا, اساں جاچ ڈِٹھا دِن چارے ۔

 

تَےںڈا ِاشک کساای وڑِآ

تَےںڈا ِاشک کساای وڑِآ, جِن نال سُولاں دِل بھرِآ ۔

ِاک دِن برس جےها هو بیتے, مَےں اُمر ولوں بهُ ڈرِآ ۔

دِلبر ےار ڈِٹھے مُکھ تےرا, مےرا تن من تھیوے هرِآ ۔

هاشم شاه اُڈیکے تےرا, کدی آ مِل بھاگیں بھرِآ ۔

 

تَےنُوں هُسن خراب کرےںدا

تَےنُوں هُسن خراب کرےںدا اتے مَےنُوں سمجھ ستايا ۔

جِاُں جِاُں آن هُسن دی سمجھاں, مَےنُوں اُٹھدا سُول سوايا ۔

سبھے درد ڈِٹھے سبھ دُکھیاے, جِنھاں سمجھ سمجھ دُکھ لايا ۔

آتش سمجھ جِنھاں وِچ هاشم, اُنھاں آپنا آپ جلايا ۔

 

تن دی چِکھا بناوے دیپک

تن دی چِکھا بناوے دیپک, تاں آن جلن پروانے ۔

بھاںبڑ هور هزاراں دِسدے, پر اَوس پتںگ دیوانے ۔

آپنا آپ بناوے کولے, سو کرے کباب بِغانے ۔

هاشم راه دِلاں دے دِل وِچ, هور جادُو سِهر بهانے ۔1

تاںهی رهی کُچّجی کملی

تاںهی رهی کُچّجی کملی, مَےں جاِا کُراهیں وّتی ۔

کِاُں کر کهے ن ساس اسانُوں, 'نِج آوےں اَوت نِکھّتی' ۔

کُڑیآں داج بنا ليو ای, مَےں چرکھے تںد ن گھّتی ۔

هاشم کَوںت وساون پَےسی, مَےں هوواں لاکھ کُپّتی ۔

 

تن پِںجر دِل گھاِال کَےدی

تن پِںجر دِل گھاِال کَےدی, مَےنُوں سابت دےکھ ن پھِردی ۔

بےپرواهی تے زالم پھاهی, مَےنُوں رڑکے ساںگ نزر دی ۔

جھِڑکن لوک ن تھںمن ماپے, مَےں کملی کِسے ن دھِر دی ۔

ساهِب درد مِلے کوای هاشم, مےری سمجھے پیڑ هِجر دی ۔

 

تن ٹُٹدا من تپدا مااے

تن ٹُٹدا من تپدا مااے ! مَےنُوں اّکھیں پیڑ وےکھن دی ۔

ِاک پل سهِن وِچھوڑا بھاری, کےهی پایآ بان مِلن دی ۔

اےهیاُ وِرد ِابادت مےری, ترسن جلن بلن دی ۔

هاشم هوگ کبُول تداهیں, جد پھِرگ دلیل سّجن دی ۔

 

تسبی بهُت بھُواون کسبی

تسبی بهُت بھُواون کسبی, جِنھاں دام فرےب وِچھايا ۔

کر کر گِآن سُنااُن سِآنے, نا ِات بِدھ شےکھ کهايا ۔

متلب جو ِاس راه ِالاهی, اُنھاں هرگِز مُول نا پايا ۔

هاشم سمجھ رساِان والے, کدی آپنا آپ لکھايا ۔

تُوں هَےں ےار تُوں هَےں دُکھداای

تُوں هَےں ےار تُوں هَےں دُکھداای, اتے درد دھُکھے نِت تےرا ۔

پرسوں آکھ لگاایاَوای برسوں, اتے بَےٹھ رهيوں گھت ڈےرا ۔

کَول کرار سںبھال پِآرے, اتے آاُ کدی گھّت پھےرا ۔

هاشم باجھ تُساں سُکھ ناهیں, هور وسدا مُلکھ بتےرا ۔

 

توڑ جںزیر شریات نسدا

توڑ جںزیر شریات نسدا, جد رچدا ِاشک مجازی ۔

دِل نُوں چوٹ لگی جِس دِن دی, اساں خُوب سِکھی رِںدبازی ۔

بھّج بھّج رُوه وڑے بُتخانے, اتے زاهر جِسم نِمازی ۔

هاشم خُوب پڑھايا دِل نُوں, ِاس بَےٹھ ِاشک دے کازی ۔

 

ٹُّٹا مان پاے پر-مُلکیں

ٹُّٹا مان پاے پر-مُلکیں, رّب سُّٹے دُور دُراڈے ۔

کِسمت خِآل پای بن دُشمن, هُن کی وّس ےار اساڈے ۔

دِلبر ےار وِساریں ناهیں, اسیں جِت کِت هال تُساڈے ۔

آزِز لوک نِمانے هاشم, نهیں شِرکت نال خُدا دے ۔

 

وار سُٹاں مَےں 'مَےں' هُن لوکا

وار سُٹاں مَےں 'مَےں' هُن لوکا ! جِنھاں راںجھن کھڑِآ بےلے ۔

ندیآں نالے تے بِسیار کالے, اتے بےلے شےر بگھےلے ۔

اّکھیں ےار دِسے گھر آوے, بھَےڑی رات پوگ کِس وےلے ۔

هاشم مان هےاتی مےری, رّب چاک سلامت مےلے ۔

وگ وااے ! پر سُآرتھ بھریاے

وگ وااے ! پر سُآرتھ بھریاے, تُوں جاایں تکھت هزارے ۔

آکھیں ےار راںجھن نُوں مِلکے, اسیں تُوں کِاُں منو وِسارے ۔

بّس هُن نےهُں کما لِااَوای, ِاهو چا آها دِن چارے ۔

هاشم اےس مُهّبت بدلے, سانُوں کھُآر کیتا جّگ سارے ۔

 

وگ وااے ! وںنج تخت هزارے

وگ وااے ! وںنج تخت هزارے, ول جاایں بّرا خُداای ۔

هیر نِلاج نِمانی ول دا, کوای دایں سُنےها جاای ۔

دو دِن چار مهیں میآں راںجھا, تُدھ کیتی بهُت کماای ۔

هاشم سار دُکھاں دی جانے, جِنھاں دِن دِن چوٹ سواای ۔

 

وےد کِتےب پڑھن چتُراای

وےد کِتےب پڑھن چتُراای, اتے جپ تپ سادھ بناوے ۔

بھگوےں بھےس کرن کِس کارن, اُه مںدا کھوٹ لُکاوے ۔

مُورکھ جا وڑے اُس وِهڑے, اتے اَوکھدھ جنم گواوے ۔

هاشم مُکت نسیب جِنھاں دے, سوای دردمںداں ول آوے ۔

 

وِچھڑے ےار ن هوس اںدےشا

وِچھڑے ےار ن هوس اںدےشا, بھَےڑا کھوٹا ےار انیتی ۔

مُورکھ ےار پِچھے جل مرنا, کِن آشک ِاه گّل کیتی ۔

جِن هتھ نال بِمُنسپھ جوڑے, اُن جد کد کھےل ن جیتی ۔

هاشم نےهُں ٹُٹے تِس ےاروں, اےهو لاکھ وّٹی سُکھ بیتی ۔

وارس بن بَےٹھی جو آهی

وارس بن بَےٹھی جو آهی, اتے اےس سُهاوے گھر دی ۔

اَوڑک دےس نِکالا مِلِآ, گای هاتھ مّتھے پر دھردی ۔

سںبھل سیس گُںداویں مُایاے ! کوای پرتیت نهیں ِاس در دی ۔

هاشم هوای سُهاگن وِرلی, اتے تان رهے سبھ کردی ۔

 

ےا کر هار شِںگار پِآرے

ےا کر هار شِںگار پِآرے, سِکھ ناز نِآز زنانیں ۔

ےا بن مرد فتھے کر دُشمن, گھّت سِر وِچ خاک مَےدانیں ۔

ےا کر سبر فکیری پھڑکے, چھڈ هِرس هواِا جهانیں ۔

هاشم کی خُش هون پِآرے, بھلا هِںمت دےکھ بےغانی ۔

 

زهِمت تاپ سراپوں بچدے

زهِمت تاپ سراپوں بچدے, اتے زالم ڈاه مِتراں دے ۔

دارُو باجھ دیدار جانی دے, اساں بهُت ڈِٹھے مر جاںدے ۔

پلک دیدار ن هاسل هووے, تاں پاے مُردے مرِآں دے ۔

هاشم شاه شهید نَےناں دے, سوای هون نسیب جِنھاں دے ۔

 

زُهد ِابادت چاهے دےکھے

زُهد ِابادت چاهے دےکھے, نهیں هرگِز دھِآن ن کردا ۔

شاه منسُور چڑھايا سُولی, اتے ےُوسف کیتو سُو بردا ۔

کِس گّل دے وِچ رازی هووے, کوای بھےت نهیں ِاس در دا ۔

هاشم بےپرواهی کولوں, مےرا هر وےلے جی ڈردا ۔