-"ਮੈਖਿਆ ਭੈੜ੍ਹਿਆ ਦੋ ਪਹੀਆਂ ਬਗੈਰ ਗੱਡੀ ਈ ਨ੍ਹੀ ਰਿੜ੍ਹਦੀ..!"

-"ਬਿਚਾਰੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿਉਂ ਦੀ ਪੱਗ ਰੋਲੂ ਕਿਤੇ, ਦੇਖਲੀਂ..!"

-"ਤੇ ਹੋਰ ਆਹਾ ਘੱਟ ਕਰਦੈ? ਇਹਦੇ 'ਤੇ ਕੋਈ ਅਲੈਹਦੀ ਜੁਆਨੀ ਚੜ੍ਹੀ ਐ..?"

-"ਜਗਤ ਸਿਆਂ..! ਕਲਜੁਗ ਐ, ਕਲਜੁਗ ...। ਜੁਆਨੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ 'ਤੇ ਵੀ ਆਈ ਸੀ..! ਬੁੜ੍ਹੀ ਕੁੜੀ ਦੇਖ ਕੇ ਗੋਡੇ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਸੀ..!"

-"ਤੇ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਮਡੀਹਰ ਤਾਂ ਐਨੀ ਕੋਹੜੀ ਵੀ ਐ, ਕੁੜੀ ਕੱਤਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕਬਿੱਤਾਂ ਗਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਐ..!"

-"ਤੂੰ ਹੋਰ ਦੇਖਲੀਂ..! ਇਹ ਕੁੱਤਾ ਵੀ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਈ ਭੌਂਕੂਗਾ..!"

-"ਚਿੱਪਿਆ ਲੈ, ਗਿੱਲੇ ਰੱਸੇ ਮਾਂਗੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ..!"

-"ਕਮਲਿਆ ਚਿੱਪ ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਆਥਣ ਨੂੰ ਦੇਣ? ਪਰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਆਖਣ ਮਾਂਗੂੰ, ਅਖੇ ਕੁੱਤਿਆ ਤੇਰਾ ਮੂੰਹ ਨ੍ਹੀ ਮਾਰਦਾ, ਤੇਰੇ ਮਾਲਕ ਦਾ ਮਾਰਦੈ..!"

-"ਉਹੀ ਤਾਂ ਗੱਲ ਐ..!"

-"ਅਗਲੇ ਕੁੱਟ ਕੇ ਹੁਣ ਨੂੰ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਚਿੱਬ ਪਾ ਦਿੰਦੇ..!"

-"ਉਏ ਅਗਲੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿਉਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਐ..! ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਥਣ ਨੂੰ ਭੁੱਗਾ ਕੁੱਟ ਦੇਣ..!'

-"ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ ਲਲੈਕਾ..! ਤੂੰ ਕੁਛ ਸੋਚ..! ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਥੋਡੇ ਖੇਤਾਂ 'ਚ ਬਲਦਾਂ ਮਾਂਗੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਐ..!

-"ਆਹ, ਸੋਚਣੈਂ ਇਹਨੇ..? ਪੁੱਛਣ ਆਲਾ ਹੋਵੇ ? ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ। ਥੋਡੇ ਘਰੇ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਡੰਗ ਈ ਟਪਾਉਂਦੇ ਐ, ਹੋਰ ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਅਗਲਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਕਿੱਲੇ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀ ਕਰਵਾਤੇ..?'

ਦਰਸ਼ਣ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੁੱਢੇ ਬੱਸ ਵਿਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਬਿੱਲਾ ਘੋਰ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਨਮੋਸ਼ੀ ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਕੁਝ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਲਾਵਾ, ਕੋਈ ਜਵਾਰਭਾਟਾ ਹਰਕਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਨੂੰ ਸਮਝਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਬਿੱਲ 'ਤੇ ਅੱਖ ਭਿੱਜਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਧੁਰ ਦਿਲੋਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪ੍ਰੇਮ ਸਬਜ਼ਬਾਗ ਅਤੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਪਾਹੁੰਣਾਂ ਹੀ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਵਕਤੀ ਮਾਲੂਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਘਰਾਣੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧ

ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਬਾਪ ਲੱਖਾਂ ਛੱਡ, ਕਰੋੜਾਂਪਤੀ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਸ ਦੇ ਬਾਪ ਨੇ ਮਲਾਇਆ ਵਿਚ ਇੰਮਪੋਰਟ-ਐਕਸਪੋਰਟ ਦਾ ਬਿਜ਼ਨਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਅਮੀਰ ਬਾਪ ਦੀ ਲੜਕੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ..! ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਗਰੀਬ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ..! ਬਾਪ ਨੇ ਲੱਖ ਸਮਝਾਉਣ 'ਤੇ ਵੀ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾਂ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਰੱਜੀ ਪੁੱਜੀ ਜ਼ਮੀਰ ਨੇ ਧੱਕਾ ਖਾ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਣਾਂ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੀ ਕਦੇ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਮਾਪੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਪਰੋਖੇ ਕਰਕੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੋਨੇ ਦੀ ਜੇਲ੍ਹ ਅੰਦਰ ਧੱਕਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਤਰਜ਼ੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ..? ਜਿਸ ਜੇਲ ਅੰਦਰ ਆਦਮੀ ਜਾਂ ਔਰਤ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖ਼ਤਮ ਅਤੇ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ? ਇਹੀ ਝੋਰਾ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਖਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਮਨ 'ਤੇ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਖ਼ਾਸ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਇਸ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦਾ ਰਸਤਾ ਨਕਸ਼ੇ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗ ਅੰਦਰ ਬਿਠਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ? ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਅੰਦਰ ਅਥਾਹ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਘਰ ਕਰੀ ਬੈਠਾ ਸੀ।

ਬੱਸ ਰੁਕੀ!

ਬਿੱਲਾ ਸੀਟ ਤੋਂ ਉਠਿਆ।

ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਬਿਨਾਂ ਗੱਲ ਕੀਤਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਗਿਆ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ, "ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਮਿਲਾਂਗੇ ਲੱਖ ਵਾਰੀ " ਆਖ ਕੇ ਉਤਰਦਾ ਸੀ।

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਅਜੇ ਦੋ ਸਟੇਸ਼ਨ ਛੱਡ ਕੇ ਉਤਰਨਾਂ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਿੰਡ ਅਜੇ ਅੱਗੇ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਉਡਦੀ ਉਡਦੀ ਜਿਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੇ ਕਈ ਯਤਨ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਪਰ ਬਿੱਲਾ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ਸੀ। ਗੁੱਸੇ ਜਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਉਸ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਰੋੜ੍ਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਕਿਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ..? ਬਿੱਲੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ..!

ਬਿੱਲਾ ਚੁੱਪ ਚਾਪ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੇ ਗੁੰਮ-ਸੁੰਮ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 3

 

ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਬੁੱਢੀ ਬਿਮਾਰ ਮਾਂ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਖੇਸ ਦੇ ਬੰਬਲ ਵੱਟ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਲ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੇ ਘੁਣ ਵਾਂਗ ਚਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਬਿੱਲਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ

-"ਪੁੱਤ, ਸਾਗ ਕੁੱਜੇ 'ਚ ਪਿਐ, ਤੇ ਰੋਟੀਆਂ ਆਲੇ `ਚ ਪੋਣੋਂ 'ਚ ਵਲੇਟੀਆਂ ਪਈਆਂ, ਖਾ ਲੈ ਮੇਰਾ ਸ਼ੇਰ..!'

-"ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਨ੍ਹੀ..!" ਬਿੱਲਾ ਅੱਕਰਾ ਜਿਹਾ ਬੋਲਿਆ।

-"ਕਿਉਂ..? ਭੁੱਖ ਕਾਹਤੋਂ ਨ੍ਹੀ ਪੁੱਤ..? ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਭੁੱਖ ਐ, ਇਕ ਅੱਧੀ ਖਾ ਲਾ..! ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਗਰਮੀ ਪੈਜੂਗੀ..!" ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ ਕੁਰਲਾਈ।

-"ਨਾਲੇ ਪੁੱਤ ਅੱਜ ਸਾਗ ਬਲਾਅ ਸੁਆਦ ਬਣਿਐਂ। ਅਧਕਰ ਪਾ ਕੇ ਬਣਾਇਐ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਨੇ..!"

-"ਮੈਂ ਕਿਹੈ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਨ੍ਹੀ.. !" ਬਿੱਲਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ 'ਤੇ ਖਿਝਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ?

-"ਅੱਜ ਤੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਕਾਹਤੋਂ ਨੀ, ਮਾਂ ਸਦਕੇ? ਤੇਰਾ ਚਿੱਤ ਤਾਂ ਠੀਕ ਐ? ਤੇਰਾ ਕੁਛ ਦੁਖਦਾ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀ..?' ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਚਿਹਰੇ ਦੀਆਂ ਝੁਰੜੀਆਂ ਵਿਚ ਫ਼ਿਕਰ ਝਲਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।

-"ਬਿੱਲੂ, ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਅੱਜ ਬੋਲਦਾ ਕਿਉਂ ਨੀ ? ਤੇਰਾ ਚਿੱਤ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀ ਢਿੱਲਾ..? ਉਰ੍ਹੇ ਆ ਤੇਰਾ ਮੱਥਾ ਦੇਖਾਂ..!"

-"ਮੇਰਾ ਕੁਛ ਨ੍ਹੀ ਦੁਖਦਾ! ਨਾ ਈ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਐ..! ਮੇਰੇ ਅੰਤਰੇ ਨਾ ਲਿਆ ਕਰੋ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ..!" ਬਿੱਲਾ ਬੱਦਲ ਵਾਂਗ ਗੱਜਿਆ।

-"........।' ਮਾਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਬਿੱਲਾ ਅੱਜ ਉਸ ਨਾਲ ਕਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ..? ਉਹ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਸੱਤਾਂ ਧੀਆਂ ਵਰਗਾ ਪੁੱਤ ਸੀ ? ਬਿੱਲਾ ਤਾਂ ਮਾਂ ਅੱਗੇ ਕਦੇ ਉਚੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਿਆ ਸੀ..? ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਜ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ..? ਮਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਾ ਪਈ। ਉਹ ਘੇਸਲ ਜਿਹੀ ਵੱਟ ਗਈ।

-"ਪੁੱਤ..! ਵੇ ਮੇਰਿਆ ਸਿਉਣਿਆਂ, ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਹੋ ਕੀ ਗਿਆ ?" ਮਾਂ ਨੇ ਹੌਂਸਲਾ ਕਰ ਕੇ ਪੁੱਛ ਹੀ ਲਿਆ।

-"ਮੈਨੂੰ ਕੁਛ ਨ੍ਹੀ ਹੋਇਆ..! ਕੋਈ ਨ੍ਹੀ ਮੈਂ ਮਰਨ ਲੱਗਿਆ। ਜਿੱਦੇਂ ਕੁਛ ਹੋ ਗਿਆ, ਆਪੇ ਪਤਾ ਲੱਗਜੂ..!" ਉਹ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਉਤਰ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਦੇਖ ਕੇ ਮਾਂ ਮੁਰਕੜੀ ਜਿਹੀ ਮਾਰ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਈ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਕੋਈ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰ ਸਕਿਆ ਸੀ । ਜਬਾਨ ਉਮਰ ਵਿਚ ਗੁੱਸਾ ? ਇਹ ਉਮਰ ਤਾਂ ਖੇਡਣ ਦੀ ਸੀ ? ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਦੀ ਸੀ ? ਪਰ ਗ਼ਰੀਬ ਦਾ ਪੁੱਤ ਤਾਂ ਖੇਡਣ ਮੱਲਣ ਦੀ ਥਾਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਦਾ ਜੂਲਾ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਥਾਂ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਦੀ ਜਗਾਹ ਸੋਚਾਂ ਮੱਲ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਮਾਂ ਨੇ ਧੁਖ਼ਦੀ ਚਿਖ਼ਾ ਵਾਂਗ ਹਾਉਕਾ ਭਰਿਆ।

-"ਅੰਮਾਂ ਘਰੇ ਈ ਐਂ.. ?" ਬਾਹਰੋਂ ਕਿਸੇ ਬੱਚੇ ਨੇ ਅਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਦੇ ਗਲ ਵਿਚ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਾਲਾ ਝੋਲਾ ਲਟਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।

-"ਵੇ ਆ ਜਾਹ ਸੁੱਖੀ ਲੱਧਿਆ, ਕਿਹੜੈ ਤੂੰ..?" ਮਾਂ ਬੋਲੀ।

-"ਅੰਮਾਂ, ਬੱਗੇ ਨੇ ਅਜੇ ਤਾਈਂ ਫ਼ੀਸ ਨ੍ਹੀ ਦਿੱਤੀ, ਮਾਸਟਰਾਂ ਨੇ ਕਿਹੈ ਬਈ ਜੇ ਪਰਸੋਂ ਤੱਕ ਫ਼ੀਸ ਨਾ ਆਈ, ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਨਾਂ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਊਗਾ..!" ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਮੌਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣਾਈ ਸੀ।

...........।' ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਬੋਲ ਨਾ ਸਕੀ। ਪਰ ਮਾਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਬਿੱਲੇ ਅੰਦਰੋਂ ਭਾਂਬੜ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਹ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਹੀ ਦੁਖੀ ਸੀ? ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ, ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਕਹੇ ਸੁਣੇਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਅੰਦਰ ਧੁਖ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਮਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਹ "ਹੇ ਬਾਖ਼ਰੂ!" ਕਹਿੰਦੀ ਲੰਮਾਂ ਸਾਰਾ ਹਾਉਕਾ ਲੈ ਕੇ ਪੈ ਗਈ। ਦਿਨ ਢਲ ਗਿਆ।

-"ਮਾਂ ਰੋਟੀ ਨ੍ਹੀ ਪਈ ਕੋਈ.. ?' ਬਾਹਰੋਂ ਬੱਗਾ ਆ ਧਮਕਿਆ। ਮਾਂ ਚੁੱਪ ਰਹੀ।

-"ਇਕ ਅੱਧੀ ਰੋਟੀ ਨ੍ਹੀ ਪਈ, ਬੇਬੇ..?"

ਮਾਂ ਫ਼ਿਰ ਨਾ ਬੋਲੀ।

-"ਬੇਬੇ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ..? ਤੂੰ ਅੱਜ ਬੋਲਦੀ ਨ੍ਹੀ.. ?" ਬੱਗੇ ਨੇ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਬੇਬੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਪੁੱਛ ਲਿਆ। ਬੇਬੇ ਨੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਚੱਪਲੀ ਬੱਗੇ ਵੱਲ ਚਲਾਵੀਂ ਮਾਰੀ । ਬੱਗਾ ਪਾਸੇ ਹੋ ਗਿਆ। ਚੱਪਲੀ ਪਾਸੇ ਦੀ ਲੰਘ ਗਈ।

-"ਅੱਜ ਤਾਂ ਬਈ ਮਾਤਾ ਜੀ ਗਰਮ ਲੱਗਦੇ ਐ..!"