آواجاں

گرمیآں دی کڑکدی دھُّپ, تاںبے ورگی تپی جمین, سوا نےجے تے سُورج بںدا تے ِاک پاسے, مّچھی جمین تے پای بھُّج جاںدی۔ تِّکھڑ دُپهِر تے اُتوں پھَوجاں دا هُّسڑ۔ گھوڑِآں دی دگڑ دگڑ۔

مُلتان دا سهِر; 1810 دے دِن لاهَور سهِر تے جھُولدے کےسری نِسان: مهاراجا رنجیت سِںگھ دا راج۔ مُلتان دے سهِر تے مهاراجے دا کبجا تے کِلھے اںدر نواب مُجپھر کھاں دی هکُومت۔

سهِر ِاک تے بادساه دو; مِآن ِاک تے دو تلواراں; ِاه نهیں هو سکدا۔ مِآن ِاک تے ِاک تلوار: سهِر ِاک تے ِاک بادساه۔

مُلتان ِاک نُوں چھڈنا پوےگا۔ بھاوےں مهاراجا رنجیت سِںگھ چھّڈ جااے تے بھاوےں نواب مُجپھر کھاں چھّڈ جااے۔ ِاه پھَےسلا اّج هو کے رهےگا۔ ِاه روج دی گھَےںس گھَےںس چںگی نهیں۔

لوک تںگ پَے گاے هن, چڑھدے سُورج نال پھَوجاں دی گھوڑ دوڑ, توپاں دی گرجن دی آواج, تلواراں دی چمک, جواناں دیآں بڑھکاں, گبھرُوآں دے ناارے, جوس نِماجیآں دے, جلال بهادراں دا, هِںمت جواناں دی هَوسلا جواں مرداں دا۔ مُلتان دی گرمی اُڈدے پںچھی نُوں بھُنّ سکدی اے, بهادراں دے ولولے اںدھ بھُنّے نهیں کر سکدی۔ مُلاتن دی گرمی توں بُجدِل ڈردا اے۔ سُورمے جُّتی تے نهیں گِندے۔ تلواراں اّج پھَےسلا کر کے هی اُٹھنگیآں۔ مُلتان دا ِاک وسنیک آکھ رِها سی۔

مُلتان دا گڑھ توڑنا کوای آسان گّل نهیں۔ ِاه ٹےڈھی کھیر اے۔ سِّدھی اُںگلی گھيو نا نِکلِآ۔ جِنّا چِر تّک نواب کول راسن اے, کِلے دا پھاٹک نا کھُّلھِآ۔ توپاں نے کی بھنّنا اے? کِلے دا مُّکھ دُآرا۔ کِلے دی دیوار تے دو بںدے سِر نال سِر جوڑ کے سَوں سکدے هن۔ دیوار نا ٹُّٹی, کِلا سر نا هويا تے مهاراجے نُوں لاهَور وّل مُهاراں موڑنیآں هی پَےنیآں نے۔ مُلتان سرهّد دا درواجا اے۔ جے مُلتان پھتِه هو گِآ تے پھےر سرهّد

دے درواجے کھُّلھ گاے تے پھےر پںجابی پِسَور جا کے ساه لَےنگے۔ تے جے مُلتان نے اےتھے هی مُوںه بھنّ دِّتا۔ لاهَور جا کے مںگِآں پانی وی نهیں مِلنا۔ لوکاں ٹِکچراں کر کے مُوںه دُوجے پاسے لا دےنا اے۔ پںجاب دی کِسمت دا پھَےسلا سِرپھ مُلتان دے مّتھے تے لِکھِآ هويا اے۔ مُلتان همےسا کھُد مُکھتار رهِنا سِکھِآ اے۔ ِاس کدے وی این نهیں منّی۔ مَوج آای تے کھراج بھےج چھڈِآ تے جے کِسے نے اّکھاں کّڈھیآں تے ٹھّٹھ وِکھا دِّتا۔ ِاه ِاهدے کھامیر دی تاسیر - اے۔ ِاهدا اُتلا رُوپ کوای نهیں۔ ِاه اںدروں باهروں ِاک اے۔ مُلتان دروےساں دا سهِر اے۔ پھکیراں دا گھر اے۔ کھُدا دے بںدِآں دا ڈےرا اے۔ ملںگاں دی جگھا اے۔ ِاه ملیآ مےٹ نهیں هو سکدا۔ ِاهنُوں کوای جمین دے نال مِلااُن والا اجے جںمِآ نهیں۔ کای آاے تے کای چلے گاے۔ مُلتان آپنی سان وسدا اے تے وسدا رهےگا۔ جااَو, تلواراں تے مان کرن واليو, جااَو آپنے گھر جا کے چادراں تان کے سَوں جااَو۔ مُلتان بلی مںگدا اے۔ مُلتان لهُو دا پِآسا اے۔ مُلتان آدمکھور اے۔ مُلتان دا کاسا آدم دے لهُو دی مںگ کردا اے۔ لهُو دے هڑھ وگا ديو۔ ِانساناں دے سِراں دے مینار بنا کے اُسارو۔ تے اےنا اُچا کر ديو کِ اُهدے توں تُهانُوں لاهَور دے بُرج نجر آ جان۔ جے تُسیں ِاه کر سکدے اَو, تے پھےر مُلتان تُهاڈا اے۔ نهیں تے مُلتان کِسے دا نهیں۔ مُلتان, مُلتان والِآں دا اے۔ رهے, کھااَو, پیاَو تے آپنے راه پھڑو۔ ِاه کھالی جَےکارے تے پھوکے ناهرے ِاه پُٹھیآں سِدھیآں پّگاں, ِاه لِسکدے نےجے, ِاه مُوںه اّڈیآں توپاں مُلتان دا کّکھ بھنّ کے دُوهرا نهیں کر سکدیآں۔ مُلتان دے ِاک سهِری دے کھِآل سن۔

تُهاڈے گھوڑِآں دے سُںماں نے دھرتی پُّٹ کھادھی اے۔ تُهاڈیآں پھَوجاں نے ساڈا جیاُنا هرام کر دِّتا اے۔ لڑاای بادساهاں دی تے گریباں دا اَےوے ای نھااُن۔ جے رنجیت سِںگھ جِّت گِآ تے پھےر اُس سانُوں کِهڑے سونے دے کںگن پُآ دےنے نے۔ جے نواب مُجپھر کھاں دی نَوبت کھڑک پای تے پھےر کِهڑے ساڈے مُوںهوں گراهی کھوه کے لَے چلِآ۔ جِهڑا وی آيا اُس ساڈی اُن هی لاهُنی اے۔ بھاوےں مُجپھر کھاں هووے تے بھاوےں رنجیت سِںگھ۔ مُلتان دے بںدے کدوں آکھنو مُڑدے سن۔ اُه کی سمجھدے سن رنجیت سِںگھ نُوں تے نواب مُجپھر کھاں نُوں, اُه تے کھُدا دا دِّتا کھاںدے سن تے کھُدا دی رجا وِچ رهِںدے سن۔

سهِر وِچ مهاراجا رنجیت سِںگھ دا کبجا سی تے پھَوجاں هرل هرل کردیآں پھِردیآں سن۔ کبجا ای اے تے پھےر کی اے? کِلے وِچ نواب مُجپھر