**

ਸਥਾਨ : ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ ਸੈਂਟਰ ਦਾ ਹਾਲ

ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠਾ ਹੈ।

ਮੈਂ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਗੱਲਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ ......  ਕੁਝ ਕਹੇਂਗਾ ਨਹੀਂ ? ਚੁੱਪ ਕਿਉਂ ਹੈ?

ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਬੋਲਿਆ :

ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਸੁਣਾ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੁਣਨ 'ਚ ਬਹੁਤ ਤਕਲੀਫ ਹੋਵੇ। ਇੰਨੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਭੁੱਲ ਜਾਵਾਂ। ਕੋਈ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਜਿਸ 'ਚੋਂ ਲਹੂ ਟਪਕਦਾ ਹੋਵੇ।

ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ।

ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ : ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲ। ਚੱਲ.... ਮੈਂ ਬੋਲਦਾ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਲਿਖ।

ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕੀ ਲਿਖਵਾਉਣਾ ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਬੁਰਾਈ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਔਖਾ ਲੱਗਦਾ। ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇਹ ਨਾ ਲਿਖਵਾ। ਮੈਂ ਦੋ ਬੇਟੀਆਂ ਦਾ ਬਾਪ ਹਾਂ।

ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ : ਮੇਰੇ ਵੀ ਤਿੰਨ ਬੇਟੀਆਂ ਹਨ। ਕੀ ਮੇਰੀਆਂ ਬੇਟੀਆਂ ਜਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਬੇਟੀਆਂ ਨੇ ਵੱਡੀਆਂ ਹੋ ਕੇ ਔਰਤਾਂ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ.. ?

ਫਿਰ ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ : ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ ? ਮੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਡਰ ਕੀ ਹੈ?

ਮੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਡਰ ਇਹ ਹੈ ਕਿ :

ਮੇਰੀਆਂ ਬੇਟੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਹੋ ਕੇ, ਬੇਵਕੂਫ਼ ਔਰਤਾਂ ਨਾ ਬਣ ਜਾਣ।