ਵਿਮਲ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਏਦਾਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਇਹ ਕੋਈ ਅੰਧ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ।

ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਲਾਜਵਾਬ ਹੋ ਗਿਆ।

ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ : ਕੀ ਅੰਧ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ? ਜਦੋਂ ਅੱਜ ਦੇ ਲੋਕ ਕਿਸੇ ਸਿਨੇਮਾ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਫ਼ਿਲਮ ਵੇਖਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਵਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਇਸ ਚੱਲ ਰਹੇ ਟਾਈਮ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਡਾਇਨਾਸੌਰ ਨਿਊਯਾਰਕ ਵਿੱਚ ਆ ਵੜਿਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਨ। ਕਿਆ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਫ਼ਿਲਮ ਹੈ। ਔਸਮ ਫਿਕਸ਼ਨ। ਲੋਕ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਝੂਠ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਹ ਲਿਖ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ੀ ਕਿਸੇ ਦਰੱਖਤ ਥੱਲੇ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਉਸ ਉੱਪਰ ਪੰਛੀ ਬਹੁਤ ਚੀਂ-ਚਿਹਾੜਾ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਰਿਸ਼ੀ ਨੇ ਉੱਪਰ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਕੁਝ ਪਲ ਵੇਖਣ ਬਾਅਦ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਇੱਕ ਫੂਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਵੱਲ ਮਾਰੀ ਤੇ ਅਗਲੇ ਪਲ ਸਾਰੇ ਪੰਛੀ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਥੱਲੇ ਡਿਗ ਪਏ। ਇਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਲੱਗਦਾ।

ਜਦੋਂ ਕਿ ਗੱਲਾਂ ਇਹ ਦੋਨੋਂ ਇੱਕ ਜਿਹੀਆਂ ਹੀ ਹਨ। ਕੁਝ ਵੀ ਕਲਪਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ ਗੱਲ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਮੁੱਕਦੀ ਹੈ ਕਿ ਆਦਮੀ ਦਾ ਮਨ ਕੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਕੀ ਨਹੀਂ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਚੰਗੀ ਮਾੜੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ। ਚੰਗੇ ਬੁਰੇ ਹਰ ਕੰਮ ਦੀ।

ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਕੰਮ ਹਨ। ਓਹੀ ਕੰਮ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਨੂੰ ਬੁਰੇ, ਤੇ ਆਖ਼ਰੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਜੋ ਜਾਣਿਆ ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਜਾਣਿਆ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜੋ ਲੋਕ ਜਿਉਂ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਹ ਜੋ ਲਿਖ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਮਝ ਲਿਆ ਸੀ।