ਤਾਂ ਸਿਆਣਪ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਦਿਸਦੀ ਹੈ। ਪੂਰੀ ਦੇਹ ਤੇ ਜੋ ਚੀਜ਼ ਵਾਪਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਸਿਫ਼ਤੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਿੱਚ ਵੇਖੀ ਸੀ। ਬਾਅਦ 'ਚ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਇਹ ਮੁਹੱਬਤ ਨਹੀਂ ਕਾਮ ਸੀ।
*
ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਝੂਠ ਹੈ ਕਿ ਔਰਤ ਜਿਸ ਕੋਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਉਸ ਤੋਂ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਓਥੇ ਤਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਓਥੇ ਇਹ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਔਰਤ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ। ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਬਚਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਪ੍ਰੇਮੀ ਕੋਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਤਨ ਬਚਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਕੋਲ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਿਸ਼ਤਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਤੀ ਕੋਲ ਉਹ ਮਨ ਬਚਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਹ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿੰਨਾ ਘੱਟ ਦੇ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਵਾਰਥ ਸਿੱਧ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਉਸ ਕੋਲ ਜਾਣ ਬਾਅਦ ਇਹੀ ਲੱਗਿਆ। ਔਰਤ ਸਿਰਫ਼ ਓਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਮਰਦ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਉਸ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਹੋਵੇ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਔਰਤ ਦੇ ਮਨ ਦੀ ਬਣਤਰ ਬਾਰੇ ਉਪਨਿਸ਼ਦ ਤੇ ਅਧਿਆਤਮ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਜਾਣਿਆ ਇਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਘਿਨੌਣਾ ਸੱਚ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਅਸੀਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਲੋਕ ਹਾਂ।
*
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਮਨ 'ਚੋਂ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਮਨ 'ਚੋਂ ਉਤਰ ਜਾਵੇ। ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਹ ਮੇਰੇ ਮਨ 'ਚੋਂ ਉੱਤਰ ਗਈ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸੇ ਥਾਂ ਤੇ ਮਾਰ ਦਿਆਂਗਾ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲੇ ਸੀ।
ਪਰ, ਫੇਰ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ, ਇਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਪਿਆਰ, ਅਧਿਆਤਮ ਅਤੇ ਹਰ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਅੰਤ ਮੌਤ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਜਦੋਂ ਡੂੰਘਾਣਾਂ 'ਚ ਉਤਰੋਂਗੇ ਜਾਂ ਬਹੁਤ ਉਚਾਈ 'ਤੇ ਜਾਵੋਗੇ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਸਾਹਮਣਾ ਓਥੇ ਮੌਤ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਆਇਆ ਕਿ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਣਾ ਜਾਂ ਆਪ ਮਰ ਜਾਣਾ, ਦੁਨਿਆਵੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਸਿਖ਼ਰ ਹੈ ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਆਮ ਆਦਮੀ ਜਾਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ।
