ਰਜਨੀ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ, ਤੇ ਆਪਣਾ ਮਨ ਖ਼ਾਲੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ । ਮੈਂ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਬਾਅਦ ਦੁਪਹਿਰ ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ।

*

ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਰੀਬਨ ਦਸ ਵਜੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਫੋਨ ਵੇਖਿਆ। ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਦਾ ਮੈਸਜ ਸੀ। ਕਿ ਮੈਂ ਡਿਸਟਰਬ ਹਾਂ। ਨੀਂਦ ਘਟ ਰਹੀ ਹੈ। ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਬਾਅਦ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਟਾਈਮ ਏਦਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਵਿਚਾਰ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਰਾਂ, ਅਖ਼ਬਾਰ ਪੜ੍ਹਾਂ, ਟੀ.ਵੀ ਵੇਖਾਂ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਰਾਂ। ਬਸ ਘਰ ਦੀ ਲਾਬੀ ਵਿੱਚ ਗੇੜੇ ਕੱਢਦਾਂ ਹਾਂ, ਤੇ ਘੜੀਆਂ ਦੀ ਟਿਕ ਟਿਕ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ।

 

ਰਾਤ ਨੂੰ ਗਿਆਰਾਂ ਕੁ ਵਜੇ ਮੈਂ ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਦਾ ਪਰਸਨਲ ਬਲਾਗ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ

॥ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ॥

॥ ਪਰਸਨਲ ਬਲਾਗ ॥ ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ॥

ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ। ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਬੇਵਕੂਫ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਜਦੋਂ ਏਦਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਮੈਂ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਔਖਾ ਲੱਗਦਾ। ਮੈਂ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜਿੰਨੀਆਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੀਆਂ, ਕੁਝ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸਬਰ ਤੇ ਠਹਿਰਾਅ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ। ਕਈਆਂ ਦੀਆਂ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਹੀ ਅਜਿਹੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਣ। ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ, ਸਵਾਲਾਂ ਨਾਲ, ਉਡੀਕ ਨਾਲ ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਨਾਲ। ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਜਿਹੜੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀਆਂ।

ਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਸਿਫਤੀ ਮਿਲੀ ਉਦੋਂ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋਰ ਵੀ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਸਾਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਸੌਖੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਅਨੁਭੂਤੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਕਿੰਨਾ ਸੌਖਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਇਹ ਜਾਣ ਲੈਣਾ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਕੀ ਹੈ। ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਸਿਫਤੀ ਨੂੰ