ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਪੁਲੀਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਮੁਲਾਕਾਤ ਲਈ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਲੋਹੇ ਦੀਆਂ ਸਲਾਖਾਂ ਤੇ ਜਾਲੀਆਂ ਸੀ। ਮੁਲਾਕਾਤ ਲਈ ਵੀਹ ਮਿੰਟ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜਾਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਦੀ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਨਿਰਭਾਵ ਸੀ। ਜਾਲੀ ਸੰਘਣੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕਿਆ। ਜਦੋਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਤਾਂ ਰਜਨੀ ਨੇ ਸਿੱਧਾ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ। ਕੀ ਮੈਂ ਠੀਕ ਕੀਤਾ ? ਇਹ ਕਰ ਕੇ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਹੋ ਹੀ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਠੀਕ ਗਲਤ ਦਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਾਂਗੇ। ਰਜਨੀ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਹਰ ਵਾਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਜ਼ਿਦੀ ਭਾਵ ਸੀ, ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੂਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਉਸ ਆਪਣਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ:

ਨਹੀਂ ਇਸ ਦੇ ਠੀਕ ਗਲਤ ਹੋਣ ਨਾਲ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ, ਲੋਕ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਗੇ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਗਲਤ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਇਸ ਦਾ ਪਛਤਾਵਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਣਗੇ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਗਲਤੀ ਦੇ ਪਛਤਾਵੇ ਵਿੱਚ ਹਾਂ, ਜੋ ਮੈਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਕਈ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਖਿਡੌਣਾ ਬਣ ਜਾਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਆਸ ਪਾਸ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਚੱਲਣ ਵਾਲੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਅਸੀਂ ਬੇਬਸ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਨਾ ਹੀ ਲੋਕ ਇਹ ਸੋਚਣਗੇ ਕਿ ਇਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਹੈ। ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਸਕੂਨ ਮਿਲੇਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਨਾ ਝੱਲੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਪਛਤਾਵੇ ਹੇਠ ਮਰ ਰਹੀ ਹਾਂ; ਜਾਂ ਲੋਕ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਗੇ ਕਿ ਇੱਕ ਔਰਤ ਜਿਸ ਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਹੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਉਹ ਜਾਣੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਲੋਕ ਬਸ ਮੈਨੂੰ ਬੁਰਾ ਕਹਿਣਗੇ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਵਿੱਚ ਸੀ ; ਹੁਣ ਵੀ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਤਕਲੀਫ਼ ਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤਕਲੀਫ਼ ਸਹੇੜ ਲਈ ਹੈ। ਇਹ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਜਖਮ ਦੀ ਪੀੜ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਕੇ ਆਪਣਾ ਅੰਗ ਵੱਢ ਦੇਵੇ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤੈ ? ਪਿਛਲੀਆਂ ਤਿੰਨ ਰਾਤਾਂ ਤੋਂ ਸੁੱਤੀ ਨਹੀਂ। ਦੇਖੋ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ। ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਸੁੱਜਿਆ ਹੋਇਆ। ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗੀ।

ਉਹ ਲੜਕਾ ਨਹੀਂ ਆਇਆ?... ਤੁਹਾਡਾ ਫਰੈਂਡ .... ਮੈਂ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ।