ਉਸ ਦੀ ਛੋਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸਰੀਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਅੰਗ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਫਿਰ ਉਹ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਕਿਹਾ ਹੁਣ ਮੈਂ ਤਕਲੀਫ ਵਿੱਚ ਹਾਂ, ਪਤਾ ਕਿਉਂ ? ਮੇਰੇ ਸਰ, ਮੇਰੇ ਆਰਟ ਟੀਚਰ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਔਖ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਕੋਲ ਆਪਣੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਤਕਲੀਫਾਂ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਪੋਜਟਿਵ ਸੋਚਿਆ ਕਰੋ।
ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਪਰ ਸਿਫਤੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕੁਝ ਦੇਰ ਹੋਰ ਬੈਠ ਜਾਵੋ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਫਿਰ ਸਫਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਔਖ ਹੋਵੇਗੀ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਰੁਕ ਜਾਵੋ, ਕੋਈ ਰੂਮ ਲੈ ਲਵੋ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਘਰ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਅਸੀਂ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਉੱਠ ਖੜੇ ਹੋਏ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਫੇਰ ਕਦੋਂ ਮਿਲਾਂਗੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ :
ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪਤਾ।
**
