"ਸਿਗਰਟ ? ਤਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ? ਸੇਮਯਾਨੀ ਦੇ ਥੈਲੇ 'ਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਤੰਬਾਕੂ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਥੋੜ੍ਹਾ ਗਿੱਲਾ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਕਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਪਤਾ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਕਿ ਤੂੰ ਤੰਬਾਕੂਨੋਸ਼ੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੇਗਾ । ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਗਰਟ ਪੀਣ ਦੀ ਚਾਹ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਆਹ ਲੈ।"

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਦੇ ਮਨ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਡੂੰਘਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਿਆ। ਉਸਨੇ ਕੰਬਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਤੰਬਾਕੂ ਦੀ ਥੈਲੀ ਫੜ ਲਈ।

"ਤੂੰ ਤਾਂ ਹੀਰਾ ਹੈ, ਮਰਿਊਤਕਾ। ਨਰਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਕੇ!"

"ਨਰਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤੂੰ ਜੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ?" ਉਸਨੇ ਰੁੱਖੇਪਣ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਗੱਲ੍ਹ ਲਾਲ ਹੋ ਗਏ।

"ਹੁਣ ਤੰਬਾਕੂ ਲਪੇਟਣ ਲਈ ਕਾਗਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੇਰੇ ਉਸ ਗੁਲਾਬੀ ਮੂੰਹ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਖੋਹ ਲਏ ਅਤੇ ਪਾਈਪ ਮੈਂ ਗੁਆ ਚੁੱਕਿਆ ਹਾਂ।"

"ਕਾਗਜ਼..." ਮਰਿਊਤਕਾ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ।

ਫਿਰ ਫੈਸਲਾਕੁੰਨ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਉਹ ਜੈਕਟ ਵੱਲ ਮੁੜੀ, ਜੋ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਉੱਪਰ ਲਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਜੈਕਟ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਬੰਡਲ ਕੱਢਿਆ।

ਉਸਨੇ ਬੰਡਲ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਕਾਗਜ਼ ਕੱਢੇ ਅਤੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਵੱਲ ਵਧਾਏ।

"ਆਹ ਲੈ।"

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਕਾਗਜ਼ ਫੜੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ। ਫਿਰ ਮਰਿਊਤਕਾ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਉਠਾਈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਨਿਲੱਤਣ ਵਿੱਚ ਹੈਰਾਨੀ-ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਚਮਕ ਰਹੀ ਸੀ।

"ਇਹ ਤਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਨੇ ਤੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ? ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਲੈਣੇ।"

“ਲੈ ਲੈ, ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਦੀ ਮਾਰ ਪਵੇ! ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਨਾ ਦੁਖਾ; ਮੱਛੀ ਦਾ ਹੈਜ਼ਾ!" ਮਰਿਊਤਕਾ ਚਿੱਲਾਈ।

ਲੈਫ਼ਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਗੌਰ ਨਾਲ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ।

"ਸ਼ੁਕਰੀਆ। ਇਹ ਮੈਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਾਂਗਾ।"

ਉਸਨੇ ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਟੁਕੜਾ ਪਾੜਿਆ, ਤੰਬਾਕੂ ਲਪੇਟ ਕੇ ਸਿਗਰਟ ਬਣਾਈ ਅਤੇ ਧੂੰਆ ਉਡਾਉਣ ਲੱਗਿਆ। ਫਿਰ ਸਿਗਰਟ ਦੇ ਨੀਲੇ ਧੂੰਏ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਦੇਖਣ ਲੱਗਿਆ।

ਮਰਿਊਤਕਾ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਟੱਕ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਫਿਰ ਚਾਣਚੱਕ ਹੀ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ:

"ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਨੀਲੀਆਂ ਕਿਉਂ ਨੇ? ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਕਦੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ