ਦਸਵਾਂ ਕਾਂਡ
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲੈਫ਼ਟੀਨੈਂਟ ਗੋਵੋਰੂਖਾ ਓਤ੍ਰੇਕ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਗ੍ਰਹਿ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਧਮਾਕਾ ਸੁਣਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅੰਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਝਗੜਾ ਹੋਣ ਦੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਅਤੇ ਮਰਿਊਤਕਾ ਵਿਚਕਾਰ ਕੋਈ ਗੱਲਬਾਤ ਨਾ ਹੋਈ। ਪਰ ਸੁੰਨਸਾਨ ਟਾਪੂ 'ਤੇ ਅਲੱਗ-ਅਲੱਗ ਰਹਿਣਾ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫਿਰ ਬਸੰਤ ਵੀ ਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਇੱਕਦਮ ਹੀ ਅਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਗਰਮੀ ਲੈ ਕੇ।
ਟਾਪੂ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਵਾਲੀ ਬਰਫ਼ ਦੀ ਪਤਲੀ ਜਿਹੀ ਤਹਿ ਕਈ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਸੰਤ ਦੇ ਨੰਨ੍ਹੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਖੁਰਾਂ ਥੱਲ੍ਹੇ ਲਤਾੜੀ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਸਾਗਰ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਨੀਲੇ ਦਰਪਣ ਦੀ ਪਿੱਠਭੂਮੀ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਤੱਟ ਨੇ ਚਮਕਦਾ ਪੀਲਾ ਰੰਗ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਰੇਤ ਜਲਣ ਲੱਗਦੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਨਾਲ ਹੱਥ ਜਲ ਜਾਂਦੇ। ਸੂਰਜ ਡੂੰਘੇ ਨੀਲੇ ਅੰਬਰ ਵਿੱਚ ਸੋਨੇ ਦੇ ਥਾਲ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮਦਾ। ਬਸੰਤੀ ਹਵਾਵਾਂ ਨੇ ਉਸ 'ਤੇ ਪਾਲਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਗਮਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਧੁੱਪ, ਬਸੰਤੀ ਹਵਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸਕਰਵੀ ਦੇ ਸਤਾਏ ਇਹਨਾਂ ਦੋਨਾਂ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਲੜਾਈ ਝਗੜਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਤਾਕਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ।
ਉਹ ਦੋਨੋਂ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਰੇਤ 'ਤੇ ਲੇਟੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਇੱਕ ਟੱਕ ਉਸ ਗਹਿਰੇ ਨੀਲੇ ਦਰਪਣ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸੁੱਜੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਿਸੇ ਬਾਦਬਾਨ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਭਾਲਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ।
"ਮੈਂ ਹੁਣ ਹੋਰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਜੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤੱਕ ਮਛੇਰੇ ਨਹੀਂ ਆਏ ਤਾਂ ਸਹੁੰ ਖਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਗੋਲੀ ਆਪਣੇ ਸਿਰ 'ਚੋਂ ਪਾਰ ਕਰ ਦਿਆਂਗੀ।" ਮਰਿਊਤਕਾ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਉਦਾਸ ਨੀਲੇ ਸਾਗਰ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਸੀਟੀ ਵਜਾਈ।
"ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕਮੀਨਾ ਅਤੇ ਡਰਪੋਕ ਕਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਖੁਦ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ? ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੋਰ ਸਬਰ ਕਰ - ਸਰਦਾਰ ਬਣ ਜਾਏਗੀ। ਤੇਰਾ ਰਾਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸਿੱਧਾ ਹੈ- ਅਵਾਰਾਗਰਦਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਟੋਲੇ ਦੀ ਸਰਦਾਰ ਬਣ ਜਾਏਂਗੀ।"
"ਤੂੰ ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਇਹ ਬੀਤੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਲੈ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਐਂ ? ਉਹੀ ਪੁਰਾਣਾ ਸਿਆਪਾ! ਮੈਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਤੈਨੂੰ ਬੁਰਾ ਭਲਾ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ
