ਮਰਿਊਤਕਾ ਇੱਕ ਡਰੀ-ਸਹਿਮੀ ਚਿੜੀ ਵਾਂਗ ਫੜਫੜਾਈ।

ਉਸ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਿੱਤਰ ਉੱਭਰਿਆ:

ਬਰਫ਼... ਨੀਲਾ ਪਾਣੀ.. ਯੇਵਸੂਕੋਵ ਦਾ ਚਿਹਰਾ। ਉਸਦੇ ਸ਼ਬਦ "ਜੇ ਸਫੇਦ ਗਾਰਡਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਚੜ ਗਏ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾ ਕਰੀਂ।"

ਉਸਨੇ ਹੌਕਾ ਭਰਿਆ। ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ ਚਿੱਥੇ ਅਤੇ ਝਪਟ ਕੇ ਬੰਦੂਕ ਚੁੱਕ ਲਈ।

ਉਹ ਬਦਹਵਾਸ ਜਿਹੀ ਚੀਕ ਪਈ:

ਉਏ, ਕੰਬਖਤ ਅਫਸਰ! ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ! ਮੈਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹਾਂ… ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ, ਕੰਬਖਤ!" " ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਗਿੱਟਿਆਂ ਤੱਕ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾ ਹੱਥ ਹਿਲਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ।

ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਅੱਗ ਅਤੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਨਾਲ ਚਕਨਾਚੂਰ ਪ੍ਰਿਥਵੀ- ਗ੍ਰਹਿ ਦੇ ਫਟਣ ਦਾ ਬੋਲਾ ਕਰ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਧਮਾਕਾ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਉਹ ਇਸ ਮੁਸੀਬਤ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਕੁੱਦਿਆ ਅਤੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਦਾ ਧਮਾਕਾ ਹੀ ਉਹ ਆਖਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੀ, ਜੋ ਉਸਨੇ ਸੁਣੀ।

ਮਰਿਊਤਕਾ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਡਿੱਗੇ ਪਏ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਖੱਬਾ ਪੈਰ ਅਨਜਾਣੇ ਹੀ ਅਤੇ ਐਵੇਂ ਹੀ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਪਟਕ ਰਹੀ ਸੀ।

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਸਿਰ ਭਾਰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਜਾ ਡਿੱਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਫਟੇ ਹੋਏ ਸਿਰ ਵਿੱਚੋਂ ਲਾਲ ਧਾਰਾਵਾਂ ਵਹਿ ਕੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਦਰਪਣ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

ਮਰਿਊਤਕਾ ਇੱਕ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਵਧੀ, ਫਿਰ ਝੁਕੀ। ਉਹ ਕੁਰਲਾ ਉੱਠੀ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਵਰਦੀ ਪਾੜ ਸੁੱਟੀ ਅਤੇ ਬੰਦੂਕ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ।

ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦੇ ਕੋਮਲ ਧਾਗੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਅੱਖ ਤੈਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਦੀ ਝਲਕ ਸੀ। ਸਮੁੰਦਰ ਵਰਗੀਆਂ ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮਰਿਊਤਕਾ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

ਉਹ ਗੋਡਿਆਂ ਭਾਰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਈ। ਉਸਨੇ ਬੇਜਾਨ ਅਤੇ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਲਾਸ਼ 'ਤੇ ਢਹਿ ਪਈ। ਉਹ ਤੜਫ਼ਣ ਲੱਗੀ, ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਲਹੂ ਨਾਲ ਲਥਪਥ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਭਰੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ਕੂਕਣ ਲੱਗੀ

"ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ! ਆਹ ਕੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਮੈਂ? ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ! ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ! ਓਏ, ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੇ!"

ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿੱਚ ਤੱਟ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੱਪ ਸੁੰਘ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।