ਗਿਆਨੀ ਕੀ ਟਟੋਲਦੇ ਮਖ਼ੌਲ ਇਕ ਮਨ ਦਾ ਜਾਣਦੇ ਸਵਾਹ !

ਨਿੱਕਾ ਦੁੱਧ ਪੀਂਦਾ ਬੱਚਾ ਜਾਣਦਾ ਰੱਬ ਨੂੰ

ਇਕ ਹੈਵਾਨ ਬੱਚਾ ਇਨਸਾਨ ਦਾ,

ਜਵਾਨ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੇ ਦੇਖੋ ਨੈਣ ਬੰਦ ਹੁੰਦੇ,

ਸਾਹ ਸਤ ਸਾਰਾ ਗਿਆ ਇਕ ਬੇਹੋਸ਼ ਜਿਹੇ ਚਾਅ ਵਿੱਚ

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਮਿਲਣਾ, ਉਹ ਕੌਣ ਹੈ,

ਨਵਾਂ ਸਿਰ ਗੁੰਦਿਆਂ, ਸੰਧੂਰ ਭਰੀ ਮਾਂਗ ਸਜਰੀ

ਸਾਰਾ ਤਾਨ ਛੱਡਿਆ,

ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖਿਆ, ਦਿੱਤਾ ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦੇ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ

ਤੇ ਉਹ ਮਹਿੰਦੀ ਰੰਗੀ ਕੁੜੀ ਸਜ ਵਿਆਹੀ,

ਮੌਤ ਥੀਂ ਪਰੇ ਦਾ ਕੋਈ ਰਸ ਮਾਣਦੀ,

ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਜਾਨ ਨੂੰ ਅਨੰਤ ਵਿੱਚ

ਸਜ ਵਿਆਹੀ ਕੁਛ ਨਾ ਜਾਣਦੀ

ਆਪੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੀ ਰੱਬ ਦੇ ਈਮਾਨ ਵਿੱਚ

ਦੇਖ-ਦੇਖ ਤਿਆਗਾਂ ਦੇ ਸਵਾਦ ਨੂੰ

ਮੈਂ ਆਖਿਆ :

ਹਾਏ ! ਮੇਰਾ ਬਚਪਨ ਕਿਥੇ ਗਵਾਚ ਗਿਆ, ਹਾਏ ਲੱਭ ਦਵੋ

ਮੇਰਾ ਅੰਞਾਣਾ ਕੰਵਾਰਾਪਨ ਚੰਗਾ ਯਾਰੋ, ਇਹ ਗਿਆਨ ਸਾੜਾ,

ਇਸ ਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਦੁੱਖੜੇ,