੦

 

ਸਵੇਰ ਸਾਰ ਇਕ ਮਹੋਕੜੀ ਦਾ ਊਦਾ ਫੁੱਲ ਮਿਲਿਆ । ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ,

ਭਰਪੂਰ ਹੈ-ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਹੈ-ਪਰ ਮੈਂ ਇਸ ਧਰਤੀ ਉਪਰ ਕੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚ

ਕਿੱਨਾ ਇਕੱਲਾ ਹਾਂ ।

ਇਕ ਯਾਤਰੂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਕ ਬਰਫ਼ ਦੀ……ਚਟਾਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਕੱਖਾਂ

ਦੀ ਝੁੱਗੀ ਉਪਰ…ਸੀ-ਕਿਤਾਬ ਸਿਰਹਾਣੇ ਸੀ-ਦੀਵਾ ਬੁਝਿਆ, ਪਰ ਉਹ

ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਝੁੱਗੀ ਖ਼ਾਲੀ ਸੀ ।

੦

 

ਮੇਰੇ ਰੂਹ ਵਿੱਚ ਕਈ ਜਲ ਉਠਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬਿਨਸਦੇ ਹਨ-ਜਿਹੜੇ ਤੇ ਮੈਂ

ਆਪ ਕੱਢਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਖਦਾ ਹਾਂ :

ਵੇਖੋ ਉਹ ਮੰਦਰ ਥੀਂ ਬਾਹਰ ਸੁਟੇ ਮੋਏ ਫ਼ੁਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਕਦੀ ਵੀ

ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ, ਪਰ ਸੂਖ਼ਮ ਥੀਂ ਸੂਖ਼ਮ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਕਾਂਬੇ ਨਿੱਕੇ ਲਾਂਬਿਆਂ

ਵਾਂਗ ਕੁਦਰਤ ਉਸੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਪ੍ਰਗਟ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ-

ਉਹ ਬੱਚਾ ਜੋ ਤੀਰ ਤੇ ਕਮਾਨ ਆਪਣੀ ਹੱਥੀਂ ਬਣਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਚੁੱਕਦਾ

ਹੈ, ਉਹ ਇਹੋ ਪ੍ਰਤੀਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜੇ ਹੀ ਹੁਣੇ ਆਪੇ ਨਵੀਂ ਕਾਢ ਕੱਢੀ

ਹੈ ।

ਸੂਰਜ ਤਾਂ ਨੂਰ ਦਿੰਦਾ ਜੀਵਨ ਸਰੂਰ ਦਿੰਦਾ-ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪਾਲਦਾ, ਬਿਨਾਂ

ਸੂਰਜ ਧਰਤੀ ਆਪਣੇ ਨਿੱਕੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਮੰਦ ਹੱਸੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ।

੦