ਤੇ ਰੂਹ ਦਾ ਦੀਦਾਰ ਹੈ

ਕੁਦਰਤ ਦੀਆਂ ਡੂੰਘੀਆਂ ਛਾਵਾਂ

ਮਿੱਠੇ ਬੋਲਾਂ ਵਾਲੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਹੋਂਠ ਚੁੰਮ ਰਹੇ ਹਨ

ਭਲਾ ਉੱਤੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਲਹਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ

ਹਵਾ ਚਲੀ

ਤੇ ਹੋਠ ਇਉਂ

੦

 

ਮੈਂ ਜਾਤਾ ਉਹ ਕੋਈ ਸੋਹਣੀ ਸਵਾਣੀ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਹੈ,

ਪਰ ਜਦ ਖਿੜਕੀ ਖੋਹਲੀ

ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਰਨਮਾ ਦਾ ਚੰਨ

੦

 

ਸਭ ਆਪਣੇ ਰਾਹੀਂ ਪਏ ਹਨ

ਚੰਨ ਸੂਰਜ ਤੇ ਤਾਰੇ

ਇਹ ਨੀਲਾਣ ਦੇ ਹੇਠ

ਮੈਂ ਨਿਰੋਲ ਇਕੱਲਾ ਹਾਂ