੩. ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਦਾ ਤਾਰਿਆਂ ਭਰਿਆ ਗਗਨ

 

ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ ਮੈਂ ਜਾਤਾ ਇਹ ਅਕਾਸ਼ ਹੈ,

ਮੈਂ ਜਾਤਾ ਇਹ ਤਾਰੇ,

ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਇਹੋ ਸਬਕ ਸਿਖਾਇਆ,

ਬੱਚਾ ਸੀ ਤਾਂ ਬਾਲ ਹੋਇਆ ਤਦ,

ਬੁੱਢੇ ਨੂੰ ਵੀ ਹੁਣ ਇਹੋ ਪਤਾ ਇਹ ਗਗਨ ਇਹ ਤਾਰੇ ।

ਪਰ ਅੱਜ ਰਾਤੀਂ ਅਚਨਚੇਤ ਪਤਾ ਲੱਗਾ

ਇਹ ਪਰਛਾਵਾਂ ਹੈ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ ਸੁਹਣੀ ਇਕ ਚਾਨਣੀ ਦਾ ਮੇਰੇ ਰੂਹ ਅੰਦਰ

ਪਿਆਰ ਦੇ ਤਖ਼ਤੇ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਤਾਣੀ

ਹੀਰਿਆਂ ਜੜੀ ਚਮਕਦੀ ਉਹ 'ਨਿੱਕੀ ਨੀਲੀ ਚਾਨਣੀ',

ਕਿਸੇ ਦੇ ਭਬਕੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵਾਲਾ ਸੁਫ਼ਨਾ

ਪਿਆਰੇ ਦੇ ਤਿਹਾਏ ਯਾਤਰਾ ਦੇ ਜੁੱਗਾਂ, ਪਿੱਛੇ

ਆਈ ਮਿਲਣ ਦੀ ਰਾਤ ਇਕ ਰਾਤ ਬਸ

ਤੇ ਮੋਤੀਆਂ ਦੀ ਆਬ ਵਾਲੀ ਇਹ ਅਕਹਿ ਸੁੰਦਰ ਮੇਰੇ

ਪਿਆਰ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਨੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਹੈ ਕਰ ਪੈਦਾ ਦਿੱਤੀ

ਇਹ ਹੈ ਡੂੰਘੇ ਪਿਆਰਾਂ ਦੀ ਕਰਤਾਰਤਾ,

ਗਗਨਾਂ ਦਾ ਲੋਅ ਲਪੇਟ ਮੁਕਿਆ,

ਤਾਰੇ ਸੁਹਣੇ ਸਿਹਰੇ ਹੋ ਲਟਕੇ ਉਸ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ,