بھےٹا

دِل نِّکا جِها,

اّج دا بهُوں وّڈا آيا هَے,

انںدپُرے وِچ بابے باجاں والے دا دربار, دِّسدا,

دِل دی ٹوه نُوں,

اُه رَونک ِالاهی مےرے دِل دی کںگِری 'تے وّجی هَے,

دِل مےرا چمک اُّٹھِآ;

انںدپُرے پریتم پِآرا مِّتر کویآں دی رچنا نُوں سُن رِها !

کومل اُنراں دے رںگاں دا سروّگے پارکھی,

“ٹھهِر بھاای ! جرا, ٹھهِرو,

ِاک بال دی آواج دی ٹھںڈھ جِهی آای هَے"

مَےں بال-جوس وِچ اّگے ودھِآں,

تے چرناں 'تے رّکھی جا ِاه سَےںچی !

مَےنُوں تھاپی ساایں دی هُنے مِلی هَے,

مےری سَےںچی کبُول هوای,

"ِاک بال دی آواج دی ٹھںڈھ جِهی آای هَے"