ਉਸ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਸਾਰੇ।

ਸੁਹਣੀ ਨੇ ਅਸਮਾਨ ਖੜੋਕੇ

ਧਰਤੀ ਵੱਲ ਤਕਾ ਕੇ,

ਇਹ ਮੁੱਠੀ ਖੁਹਲੀ ਤੇ ਸੁਟਿਆ

ਸਭ ਕੁਝ ਹੇਠ ਤਕਾ ਕੇ।

ਜਿਸ ਥਾਵੇਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆਕੇ

ਇਹ ਮੁਠ ਡਿੱਗੀ ਸਾਰੀ-

ਓਸ ਥਾਉਂ 'ਕਸ਼ਮੀਰ ਬਣ ਗਿਆ

ਟੁਕੜੀ ਜਗ ਤੋਂ ਨ੍ਯਾਰੀ।

ਹੈ ਧਰਤੀ ਪਰ 'ਛੁਹ ਅਸਮਾਨੀ'

ਸੁੰਦਰਤਾ ਵਿਚ ਲਿਸ਼ਕੇ,

ਧਰਤੀ ਦੇ ਰਸ, ਸ੍ਵਾਦ, ਨਜ਼ਾਰੇ,

'ਰਮਜ਼ ਅਰਸ਼' ਦੀ ਕਸਕੇ।   ੬.

ਇੱਛਾਬਲ ਦੇ ਚਨਾਰ ਤੇ ਨੂਰਜਹਾਂ

ਕਿਸੇ ਸੁੰਦਰੀ ਦੇ ਹਥ ਲਾਉਣ ਤੇ -

ਤੇਰੇ ਜਿਹੀਆਂ ਕਈ ਵੇਰ ਆ

ਹੱਥ ਅਸਾਨੂੰ ਲਾਏ,

ਪ੍ਯਾਰ ਲੈਣ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰ ਆਵੇ

ਉਛਾਲ ਕਲੇਜਾ ਖਾਏ,-

ਪਰ ਉਹ ਪ੍ਯਾਰ ਸੁਆਦ ਨ ਵਸਦਾ

ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਹਥ ਅੰਦਰ,

ਨੂਰ ਜਹਾਂ! ਜੋ ਛੁਹ ਤੇਰੀ ਨੇ

ਸਾਨੂੰ ਲਾਡ ਲਡਾਏ।         ੭.

ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੇ ਸੁੰਦਰਤਾ

ਜਿੱਕੁਰ ਰੁਲਦੇ ਸੇਬ ਤੇ ਨਸ਼ਪਾਤੀਆਂ

ਵਿੱਚ ਗਿਰਾਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੀਕਰ ਰੁਲ ਰਹੀ

ਸੁੰਦਰਤਾ ਵਿਚ ਖ਼ਾਕ ਲੀਰਾਂ ਪਾਟੀਆਂ,

ਜਿੰਕੁਰ ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬ ਟੁੱਟਾ ਢਹਿ ਪਵੇ

ਮਿੱਟੀ ਘੱਟੇ ਵਿਚ ਹੋਇ ਨਿਮਾਨੜਾ।    ੮.

ਕੋਈ ਹਰਿਆ ਬੂਟ ਰਹਿਓ ਰੀ

ਮੀਂਹ ਪੈ ਹਟਿਆਂ ਤਾਰ ਨਾਲ ਇਕ

ਤੁਪਕਾ ਸੀ ਲਟਕੰਦਾ,

ਡਿਗਦਾ ਜਾਪੇ ਪਰ ਨਾ ਡਿੱਗੇ

ਪੁਛਿਆਂ ਰੋਇ ਸੁਣੰਦਾ;

'ਅਰਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਸਾਥੀ

    ਕੱਠੇ ਹੋ ਸਾਂ ਆਏ,

"ਕਿਤ ਵਲ ਲੋਪ ਯਾਰ ਓ ਹੋਏ

ਮੈਂ ਲਾ ਨੀਝ ਤਕੰਦਾ।"       १२.

ਮਹਿੰਦੀ

ਸੱਜਣ ਦੇ ਹੱਥ ਲਗੀ ਹੋਈ - -

ਆਪੇ ਨੀ ਅਜ ਰਾਤ ਸਜਨ ਨੇ

ਸਾਨੂੰ ਫੜ ਘੁਟ ਰਖਿਆ,

'ਵਸਲ ਮਾਹੀ ਦਾ, ਮਿਹਰ ਮਾਹੀ ਦੀ

 ਅੱਜ ਅਸਾਂ ਨੇ ਲਖਿਆ,-

ਜਿੰਦੜੀ ਸਾਡੀ ਅੰਗ ਸਮਾ ਲਈ

    ਵੇਖ ਵੇਖ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੇ:

ਕਿਉਂ ਸਹੀਓ! ਕੋਈ ਸ੍ਵਾਦ ਸਜਨ ਨੇ

ਛੁਹ ਸਾਡੀ ਦਾ ਬੀ ਚਖਿਆ?          ੧੩.

ਭੁੱਲ ਚੁਕੀ ਸਭ੍ਯਤਾ

ਪੰਡਤਾਣੀ ਕਸ਼ਮੀਰ

'ਸਤਿਕਾਰ-ਲਵੇ' ਦਿਸ ਆਂਵਦੀ,

ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਅਮੀਰ

ਪਹਿਰਾਵਾ ਉਸ ਸੋਹਿਣਾ

ਵਰੀ ਹਯਾ ਦੇ ਨਾਲ

ਸੁੰਦਰਤਾ ਉਸ ਫਬ ਰਹੀ,

ਫਿਰਦੀ ਖੁੱਲੇ ਹਾਲ-

ਸੰਗ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਲਾਜ ਹੈ।

ਤੁਰ ਫਿਰ ਰਹੀ ਤਸਵੀਰ

ਕਿਸੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਦੀ;

ਜਦ ਹੋਸੀ ਕਸ਼ਮੀਰ

ਸਭ੍ਯ, ਪ੍ਰਾਬੀਨ, ਸੁਤੰਤਰਾ। १४.