ਇਉਂ ਜਾਪੇ ਭੋਂ ਦੀਆਂ ਬੁੱਲ੍ਹੀਆਂ

ਵਿਚ ਭਰਿਆ ਨਸ਼ਾ ਜਿਹਾ

ਇਕ ਸੁਆਦ ਸੁਆਦ ਹੋ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ

ਹੈ ਅੰਬਰ ਚੁੰਮ ਰਿਹਾ

ਕੋਈ ਜੀਕਣ ਪ੍ਰੇਮੀ ਪ੍ਰੇਮ ਤੋਂ

ਇਕ ਉਮਰਾ ਬਾਝ ਰਿਹਾ

ਉਸ ਅਭੇ ਹੋਂਠ ਤਾਂ ਚੁੰਮਣਾਂ

ਪਰ ਭੁੱਖਾ ਫੇਰ ਰਿਹਾ

ਨਟੀ

ਸੁਣੋ ਸਵਾਮੀ ਕਿਹਾ ਸੁਹਾਵਾ

ਪੰਛੀ ਬੋਲ ਰਿਹਾ

ਜਿਉਂ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਆਪਣੇ

ਪ੍ਰੇਮੀ ਦਾ ਨਾਮ ਲਿਆ

ਜਿਉ ਬਾਂਸ ਦੀ ਪਾਟੀ ਪੋਰ ਚੋਂ

ਇਕ ਰੁਮਕਾ ਲੰਘ ਗਿਆ

ਜਿਉ ਸੇਜ ਸੱਜਣ ਦੀ ਮਾਣਦੀ

ਦਾ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ

ਪ੍ਰਥਮ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਪ੍ਰਥਮ ਮੇਲ ਦੇ

ਪ੍ਰਥਮ ਹੀ ਸ਼ਬਦ ਜਿਹਾ

ਦਰਦ ਪਰੁੱਚੇ ਕਿਸੇ ਗੀਤ ਦੇ

ਅੰਤਿਮ ਬੋਲ ਜਿਹਾ

ਸੂਤਰਧਾਰ

ਹੈ ਸੌਲੇ ਜਿਹੇ ਪਹਾੜ 'ਤੇ

ਚੰਨ ਈਕਣ ਸੋਭ ਰਿਹਾ

ਜਿਉਂ ਕੁਲਿਕ ਨਾਗ ਕੋਈ ਮੰਨੀ ਥੀ

ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਖੇਡ ਰਿਹਾ

ਇਹ ਪਰਬਤ ਲੰਮ-ਸਲੰਮੜਾ

ਜਿਉਂ ਨਾਗਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਸੂਰਸਾ

ਦੀ ਹੋਵੇ ਸਾਲ-ਗਿਰ੍ਹਾ

ਕਈ ਬਾਸ਼ਕ, ਉਰਗ ਤੇ ਛੀਬੜੇ

ਕਈ ਅਹੀ, ਖੜੱਪੇ ਆ

ਕਈ ਕੱਲਰੀ, ਉੱਡਣੇ, ਪਦਮ ਤੇ

ਸੰਗਚੂੜੇ ਧੌਣ ਉਠਾ

ਪਏ ਚਾਨਣ ਦਾ ਦੁੱਧ ਪੀਵਦੇ

ਤੇ ਰਹੇ ਨੇ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾ

ਔਹ ਵੇਖ ਨੀ ਜਿੰਦੇ ! ਘਾਟੀਆਂ

ਵਿਚ ਬੱਦਲ ਉੱਡ ਰਿਹਾ

ਜਿਉਂ ਸੱਪ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਡੰਗ ਕੇ

ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਉਲਟ ਗਿਆ

ਸੁਪਨ-ਲੋਕ ਦੇ ਉੱਡਦੇ ਹੋਏ

ਦੂਧ ਮਹਿਲ ਜਹਿਆ

ਜਿਹਦੀ ਮਮਟੀ ਬੈਠਾ ਚੰਨ ਦਾ

ਕੋਈ ਪੰਛੀ ਬੋਲ ਰਿਹਾ

ਵਿਚ ਫੁੱਲ-ਪੱਤੀਆਂ ਦੀ ਸੇਜ 'ਤੇ

ਇਕ ਨੰਗਾ ਅਗਨ ਜਿਹਾ

ਇਕ ਬੁੱਤ ਗੁਲਾਬੀ ਨਾਰ

ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਮੀ ਵੇਖ ਰਿਹਾ

ਤੇ ਭੋਗਣ ਪਹਿਲੇ ਓਸ ਦਾ

ਜਿਉ ਸੁਪਨਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ

ਨਟੀ

ਮੈਂ ਵੇਖ ਕੇ ਉੱਚੀਆਂ ਟੀਸੀਆਂ

ਹਾਂ ਰਹੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾ

ਜਿਉਂ ਵਣ-ਦੇਵੀ ਅਰਨੈਣੀ

ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਸੇਜ ਵਿਛਾ

ਵਣ-ਪੁੱਤਰ ਤਾਈਂ ਜੀਕਣਾਂ

ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਾ

ਲੈ ਕਿਰਨਾਂ ਦਾ ਫਾਹ

ਤੇਰੀ ਹਰ ਰੁੱਤ ਹੈ ਛਿਣ-ਭੰਗਰੀ

ਜੋ ਜੰਮੇ ਸੋ ਮਰ ਜਾ

ਏਥੇ ਛਿਣ ਤੋਂ ਛਿਣ ਨਾ ਫੜੀਦਾ

ਨਾ ਸਾਹ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਸਾਹ ਜੋ ਸਾਹ

ਹੈ ਬੁੱਤੋਂ ਟੁੱਟਦਾ

ਉਹਦੀ ਕੋਟ ਜਨਮ ਨਾ ਥਾਹ

ਜਿਉਂ ਗਗਨੀ ਉੱਡਦੇ ਪੰਛੀਆਂ

ਦੀ ਪੈੜ ਫੜੀ ਨਾ ਜਾ

ਤੇਰਾ ਹਰ ਫੁੱਲ ਹੀ ਮਰ ਜਾਂਵਦਾ

ਮਹਿਕਾਂ ਦੀ ਜੂਨ ਹੰਢਾ

ਤੇਰਾ ਹਰ ਦਿਹੁੰ ਸੂਤਕ-ਰੁੱਤ ਦੀ

ਪੀੜ 'ਚ ਲੈਂਦਾ ਸਾਹ ਤੇਰਾ ਹਰ ਸਾਹ

ਪਹਿਲਾਂ ਜੰਮਣੋਂ ਲੈਂਦਾ ਅਉਧ ਹੰਢਾ

ਨਟੀ

ਸੁਣੋ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਰਾਮ ਜੀਉ

ਲੇਖਾਂ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਕਿਹਾ

ਹੈ ਚੰਗਾ ਜੇ ਨਾ ਫੜੀਦਾ

ਏਥੇ ਸਾਹ ਕੋਲੋਂ ਜੇ ਸਾਹ

ਕੀਹ ਬੁਰਾ ਜੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਪਹਿਲੜੇ

ਜੇ ਛਾਤੀ ਲੱਗੇ ਘਾ

ਵਿਚ ਅੱਧਵਾਟੇ ਹੀ ਖੜਨ ਦਾ

ਆਵੇ ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ

ਕੁਝ ਪਿਛੇ ਮੁੜਨ ਦੀ ਲਾਲਸਾ

ਕੁਝ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦਾ ਚਾ

ਪਰ ਜੋ ਵੀ ਪੂਰਨ ਥੀਵਿਆ

ਹੈ ਸੁਕਰ ਸਮਾਂ ਨਾ ਧਰਤ 'ਤੇ ਇਕੋ ਥਾਉ ਖੜ੍ਹਾ

ਸੂਤਰਧਾਰ

ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਸਮਝਦਾ

ਪਰ ਹੁੰਦੈ ਦੁੱਖ ਬੜਾ

ਜਦ ਕੱਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਸੋਚੀਏ

ਇਹ ਫੁੱਲ ਜਾਣੇ ਕੁਮਲਾ

ਇਹ ਵਾਦੀ ਦੇ ਵਿਚ ਸੂਕਦਾ

ਸੁੱਕ ਜਾਣਾ ਦਰਿਆ

ਇਹਨੇ ਭਲਕੇ ਰੁਖ ਬਦਲਣਾ

ਜੋ ਵਗਦੀ ਸੀਤ ਹਵਾ

ਹਨ ਰੁੱਤਾਂ ਪੱਤਰ ਛੱਡਣੇ

ਲੈ ਜਾਣੇ ਪੌਣ ਉੱਡਾ

ਲੈ ਜਾਣੇ ਰੁੱਖ ਵਢਾਏ ਕੇ

ਤਰਖਾਣਾਂ ਮੋਛੇ ਪਾ

ਤਰਖਾਣਾਂ ਮੋਛੇ ਪਾਏ ਕੇ

ਲੈਣੇ ਪਲੰਘ ਬਣਾ

ਪਲੰਘੇ ਸੇਜਾਂ ਮਾਣਦੇ

ਮਰਨੇ ਸੇਜ ਵਿਛਾ

ਨਟੀ

ਮਰਨਾ ਜੀਣਾ ਕਰਮ ਹੈ

ਇਸ ਦਾ ਖੇਦ ਕਿਹਾ

ਹੈ ਪਰਿਵਰਤਨ ਹੀ ਆਤਮਾ

ਜਿਹਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਅਮਰ ਕਿਹਾ

ਇਸ ਦੇ ਬਾਝੋਂ ਸਹਿਜ ਸੀ

ਬੁੱਸ ਜਾਂਦੀ ਇਹ ਵਾਅ

ਬੁੱਸ ਜਾਂਦੇ ਚੰਨ ਸੂਰਜੇ