ਮੱਥਾ ਪਾਟਦਾ

ਜੁੱਸੇ 'ਚ ਪੈਣ ਚਿਣਗਾਂ

ਭਾਂਬੜ ਧੁੰਨੀ ਦੇ ਲਾਗੇ ਜਹੇ ਭੜਕਦਾ ਨੀ

ਬੁੱਲ੍ਹ ਸੁੱਕਦੇ

ਜੀਭ ਕੁਮਲਾ ਜਾਂਦੀ

ਸਾਹ ਸੰਘ ਦੇ ਵਿਚ ਹੀ

ਅਟਕਦਾ ਨੀ

 

ਨੀ ਮੈਂ ਡਰਾਂ

ਕਿ ਲੂਣਾ ਨਾ ਲੂਣਾ ਭੰਨੇ

ਨੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਾ ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਾ ਜਾਵੇ

ਪਹਿਲਾਂ ਖਾ ਗਈ

ਸਿਰੇ ਦਾ ਸਾਈਂ ਮੇਰਾ

ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਖਾ ਜਾਵੇ

ਟੂਣੇਹਾਰਨਾਂ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਹਾੜਨਾਂ ਦੇ

ਰੂਪ ਵੇਖ ਨਾ ਕੋਈ ਨਸ਼ਿਆ ਜਾਵੇ

ਲੱਖਾਂ ਜਨਮ ਥੀ ਓਸ ਦੀ

ਰੂਹ ਭਟਕੇ

ਜਿਹੜਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਗ ਛੁਹਾ ਜਾਵੇ

ਟੂਣੇ, ਜੜੀਆਂ

ਤੇ ਧਾਗੇ ਤਵੀਤ ਕਹਿੰਦੇ

ਪਹਿਲੋਂ ਜੰਮਣੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆ ਜਾਵੇ

ਮੁਰਦਾ ਕੱਢ ਕੇ

ਕਬਰ 'ਚੋਂ ਭੋਗ ਕਰ ਲਏ

ਜੇ ਕੋਈ ਮਰਦ ਨੀ ਨਾਰ ਨੂੰ ਭਾ ਜਾਵੇ

 

ਮੈਂ ਸਾਂ ਸੋਚਦੀ

ਪੂਰਨ ਦਾ ਭੋਰਿਉਂ ਹੀ

ਬਸ ਨਿਕਲਦੇ ਕਾਜ ਰਚਾ ਦੇਸਾਂ ਮੱਥੇ ਚਿਤਰ ਕੇ

ਆਪ ਮੈਂ ਢੋਲਕਾਂ ਦੇ

ਸ਼ਗਨ ਤੋਂ ਕੇ ਗੌਣ ਬਠਾ ਦੇਸਾਂ